பெருமழை

உன்னிடமிருந்து அகன்று கொண்டிருந்தேன்
கரை வழியப் பாய்ந்த நதி பாதத்தில் அனலாய் தகித்தது
கோடையின் நிலத்தின் மேல் வட்டமிட்டன பருந்துகள்
வெளுத்த தரையில் நின்றிருந்த மரங்கள் சோராமல் வான் பார்த்தன
கொதிக்கும் பாறைகள்
சப்பாத்திக் கள்ளிகள் முட்செடிகள்
நம்பிக்கை இழக்காத கீரிகள் காத்திருந்து சாலையைக் கடந்தன
மண்ணிலிருந்து புறப்பட்டு வந்து கொண்டேயிருந்தது எறும்பு நிரை
உனது மென்பாதங்கள் நினைவில் இருந்து அகன்றன
மனமெங்கும் நிறைந்த துயர்
பாதையில் தீண்டிய முட்களால் சிந்தப்பட்டது குருதி
தாகத்துக்கு அலையும் தோறும்
ஒவ்வொரு கணத்திலும்
நினைவில்
நீங்கிக் கொண்டேயிருந்தது
உன் உள்ளங்கையின் ரேகைகள்
மூச்சை மட்டும் பற்றி
உடல் பிரக்ஞை அகற்றி
சென்று கொண்டேயிருந்தேன்
நரகங்களே எதிர்ப்பட்டாலும் கடக்கும் வெறியுடன்
எரிவிண்மீன் என
எப்போதாவது உன் புன்னகை
காட்சியாய்த் தெரிந்தது
உணர்ச்சி வசப்படாது
ஒரு கணம் கலங்காது
வறண்ட விழிகளால்
நிலம் நோக்கிக் கொண்டேயிருந்தேன்
கோடையின்
வெப்பமும் வறட்சியும்
நிறைந்தது
அகமெங்கும்
பாறைகள்
பிளந்த நிலங்கள்
ஆழ்ந்த ஆழங்கள்
தீராப்பசி
கட்டுக்களிலிருந்து இப்போதே விடுபட எண்ணும் மனம்
தாகம் மட்டுமே உணர்வென ஆகி
வீழ்ந்தது
மண்ணில்
மூடிய இமைகளில் கரும் இருள்
இருளின் முடிவற்ற சுழல்கள்
ஒரு பதட்டம்
எல்லாம் இவ்வளவு தானா
என்னும் பதட்டம்
இதுதான் முடிவா என்னும் வெறுமை
இனி செய்ய ஏதுமில்லை
என்னும்
கையறு நிலை
நினைவுகள் அற்றுப் போன
உணர்வுகள் முற்றும் வறண்ட
கணத்தில்
சேற்றின் செந்தாமரையென
நீ
அகத்தில் எழுந்தாய்
மாசற்ற முகம் கொண்டு
நோக்கினாய்
புழுதி மணம் எழ
முதல் மழைத்துளி
என் மேல் விழுந்தது
பாலை நிலமெங்கும்
பெய்யத் துவங்கியது
உயிரின்
ஓயாப் பெருமழை