தேவை

ஒரு பொதுப்பணியில் ஈடுபட்டிருக்கிறேன்.

ஒரு வாரகாலமாக கடுமையான வேலை. சிப்பம் சிப்பமாக எடுத்துச் சென்று வழங்குவதான பணி. 

என்னுடைய டூ-வீலரில் அந்த சிப்பங்களை எடுத்துச் செல்கிறேன். அதற்கான சில ஏற்பாடுகளை என்னுடைய வண்டியில் செய்தேன். 

அப்போது எனக்கு ஒரு ஞாபகம் வந்தது. 

கல்லூரியில் கடைசி வருட தேர்வு முடிவுகள் வந்து பட்டம் பெற்றதும் செய்த முதல் வேலை  என்னுடைய இரு சக்கர வண்டியிலிருந்த பக்கவாட்டுப் பெட்டியைக் கழட்டி தனியாக எடுத்து வைத்தது. அதெல்லாம் நடுத்தர வயதுக்காரர்களுக்கானது ; இளைஞர்களுக்கல்ல என்ற எண்ணம். 

இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் எந்த மெக்கானிக்கிடம் வாகனத்தின் பெட்டியை கழட்டச் சொன்னேனோ அதே மெக்கானிக்கிடம் சென்றேன்.

‘’அண்ணன்! சில பார்சல் வண்டியில கொண்டு போக வேண்டியிருக்கு. வலது பக்கமும் இடது பக்கமும் எக்ஸ்ட்ராவா ஹூக் ஃபிக்ஸ் செஞ்சு தாங்க.’’

ஏற்கனவே ஒன்று மட்டும் இருந்தது. புதிதாக இரண்டு பக்கமும் ஒன்று என பொருத்தப்பட்டன. 

துணிப்பையில் சிப்பங்களை வைத்து மாட்டிப் பார்த்தேன். வண்டி ஓட்டத்தில் அறுபட்டு விடுமோ என்ற ஐயம் எழுந்தது. வலுவான துணிப்பை வேண்டும். 

மளிகை சில்லறை வணிகர்கள் மொத்த வியாபாரிகளிடம் அன்றன்றைய சிறு கொள்முதலுக்குப் பயன்படுத்தும் பெரிய துணிப்பையை ஒரு கடையில் சென்று மூன்று எண்ணிக்கை வாங்கினேன். 

’’Necessity is literally the mother of invention'' என்றார் பிளாட்டோ. 

மூன்று பெரிய பைகளில் சிப்பங்களை வண்டியில் மாட்டிக் கொண்டு டூ-வீலரில் சென்று கொண்டிருக்கும் என்னைக் காணும் பலர் என்னை ஒரு சிறுவணிகர் என்று எண்ணக்கூடும்.  

மாற்றம்

இன்று காலை ஒரு வங்கிக்குச் சென்றிருந்தேன். எனது பணி சில நிமிடங்களில் முடிந்து விட்டது. புறப்படத் தயாரானேன். ஒரு பெண்ணும் ஒரு சிறுமியும் கையில் ஒரு படிவத்துடன் நின்று கொண்டிருந்தனர். சிறுமிக்குப் பத்து வயதிருக்கும். பள்ளிச் சீருடை அணிந்திருந்தாள். உடனிருப்பவர் அச்சிறுமியின் தாயார். வங்கியில் நல்ல கூட்டம். என்னை நோக்கி இருவரும் வந்தனர். 

‘’சார் ! அக்கவுண்ட் ஓப்பன் செய்யணும். இந்த ஃபார்மை ஃபில்லப் பண்ணி தாங்க ‘’

ஊருக்குப் பக்கத்தில் இருக்கும் ஒரு கிராமத்திலிருந்து வந்திருக்கிறார்கள். 

எழுது மேஜைக்குச் சென்று படிவத்தை நிரப்பத் துவங்கினேன். 

பொடி பொடி கட்டங்கள். பெரிய ஆங்கில எழுத்தை அந்த பொடி கட்டத்துக்குள் எழுதுவதே பெரிய வேலையாயிருந்தது. 

அந்த சிறுமியின் பெயரைக் கேட்டேன். 

‘’காவியா’’

‘’உன் பேரு பிரமாதமான பேரு. காலத்தால் அழிக்க முடியாதது காவியம். அத தான் உன்னோட பேரா வச்சிருக்காங்க. வெரி குட்’’ என்றேன். 

’’காலத்தில் அழியாத காவியம் தர வந்த மாபெரும் கவிமன்னனே உனக்கு தாயொரு மொழி சொல்லுவேன்’’ என்ற கண்ணதாசனின் வரிகள் மனதில் ஓடியது. 

கே.பி.எஸ் குரலில் அந்த பாடலின் பல வரிகள் மனதில் ஓடத் துவங்கின. ‘’பல்லக்கு பரிவாரம் படையொடு முடிசூடல் உன் சொல்லுக்கு விலையாகுமே’’ .

காவியா இவர் என்ன இன்னும் பெயரைத் தாண்டாமல் இருக்கிறாரே என யோசிக்கத் துவங்கினாள். நான் கற்பனையிலிருந்து யதார்த்தத்துக்கு வந்தேன். 

தந்தை பெயர், முகவரி, ஆதார் எண் என பல விபரங்களை கேட்டு நிரப்பிக் கொண்டிருந்தேன். 

பொருளாதார நிலை மற்றும் சமூக நிலை குறித்த கேள்விகள் இருந்தன. ‘’மைனர் கணக்கு’’ என்பதனால் அதனை நிரப்பாமல் கொடுத்து அனுப்பினேன். சாளரம் வழியாக படிவத்தை காவியாவின் தாயார் கொடுத்தார். என் உள்ளுணர்வு என்னை போகச் சொல்லவில்லை. காவியாவின் பணி முழுமையாக முடிந்ததை உறுதி செய்து கொண்டு கிளம்புவோம் என அங்கேயே நின்றிருந்தேன்.  எந்த விபரமும் இல்லாமல் இருக்கக் கூடாது; எல்லாவற்றையும் நிரப்ப வேண்டும் என்று சாளரத்தில் மீண்டும் அதே படிவத்தைக் கொடுத்து அனுப்பினர். 

அதில் வருமானவரித்துறையின் நிரந்தரக் கணக்கு எண், வருமான வரி தாக்கல் செய்த விபரங்களும் இருந்தன. ‘’மைனர் கணக்குக்கு’’ இவை பொருந்தாது. 

சமூக பொருளாதார விபரங்களை நிரப்புவோம் என காவியாவின் தாயாரிடம் ‘’ அம்மா! என்ன ஜாதின்னு கேட்டிருக்காங்க. அத நிரப்பணும். என்னன்னு  சொல்லுங்க’’

அந்த அம்மா என்ன சொல்வது என்று குழப்பமடைந்து என்னைப் பார்த்தார்கள். 

‘’அதாவது ஓ.சி, ஓ.பி.சி, எஸ்.சி ன்னு மூணு பிரிவு இருக்கு அதுல எதுன்னு தெரியுமா?

அந்த அம்மாளின் குழப்பம் இன்னும் தீரவில்லை. 

‘’அதாவது ஓ.பி.சி யில எம். பி. சியும் பி.சி யும் அடக்கம்’’ என்றேன். ஓ. பி.சி யை விளக்குவதற்காக. 

அதற்கும் அவரிடம் பதில் இல்லை.  ஒரு மஞ்சள் பையில் சில ஆவணங்கள் வைத்திருந்ததைப் பார்த்தேன். ‘’காவியாவோட கம்யூனிட்டி சர்டிஃபிகேட் இருக்காம்மா? இருந்தா கொடுங்க. அதப் பார்த்து எழுதிடறன். எழுதாம திரும்ப எடுத்துட்டு போனா அதை எழுதி எடுத்துட்டு வாங்கன்னு திரும்ப சொல்லி அனுப்புவாங்க. உங்க வேலை முடியாது அதனால தான் கேக்கறன்’’ 

என் நிலைமை அவருக்குப் புரிந்தது. 

‘’சார்! நான் ஒரு விஷயத்துக்காக தான் யோசிக்கறன்’’

‘’என்ன விஷயம் சொல்லுங்க’’

‘’முன்னாடி நாங்க ஸெட்யூல் சார். இப்ப நாங்க ஸெட்யூல் இல்ல சார். அதில இருந்து வெளிய வந்துட்டோம். நாங்க இப்ப தேவேந்திர குல வேளாளர்’’

அந்த அம்மா ஏன் தயங்கினார்கள் என்பதைப் புரிந்து கொண்டேன். நான் விபரங்களை நிரப்பி கொடுத்து அனுப்பினேன். 

பல கையொப்பங்கள் இட வேண்டி இருந்தது. 

காவியா ‘’எத்தனை கையெழுத்து சார் ‘’ என்றாள். 

சாளரத்தை நோக்கி அந்த அம்மா சென்றார்கள். படிவம் ஏற்கப்பட்டது. அப்போது காவியாவிடம்  ‘’நல்லா படிக்கணும்’’ என்றேன். 

‘’படிப்பேன்’’ என்றாள். 

‘’நிறைய படிக்கணும்’’ என்றேன். 

‘’சரி சார்’’ என்றாள். 

நான் புறப்பட்டு நடக்கத் துவங்கினேன். 

சில அடிகள் சென்றதும் ‘’சார்’’ என காவியாவின் குரல் கேட்டது. 

திரும்பிப் பார்த்தேன். 

‘’ரொம்ப தேங்க்ஸ் சார்’’

‘’நாட் அட் ஆல் காவியா’’ 

அனுபல்லவி சரணம்

’’இசை மொழி’’ நண்பர் தீவிர கண்ணதாசன் ரசிகர். பல வருடம் திரைப்பாடல்களைக் கேட்டதால் எப்போதும் கண்ணதாசன் கண்ணதாசன் என்பார்.  

அவரும் நானும் உரையாடிக் கொண்டிருந்த போது எனக்கும் அவருக்கும் ஒரு சிறு போட்டி. கண்ணதாசனின் பிரபலமான பாடல்களிலிலிருந்து நான் ஒரு வரியைக் கூறுவேன்.  அது என்ன பாடல் என்று அவர் கூறவேண்டும். 

என்னுடைய தொழிலிலிருந்தே முதல் கேள்வியைத் துவங்கினேன். 

‘’சீட்டுக் கட்டு கணக்காக இங்க வீட்டக் கட்டி இருக்காக’’ என்ற வரியைக் கூறினேன். 

நண்பர் தன் மனதைத் துழாவி துழாவத் துவங்கிய இடத்துக்கே சில வினாடிகளில் வந்து என்னை நோக்கினார். 

‘’மெட்ராஸ் நல்ல மெட்ராஸ்’’ என்றேன். 

நண்பர் சற்று விழிப்படைந்தார். அடுத்த கேள்வியைக் கேளுங்கள் என்றார். 

‘’பச்சைக் கிளிகள் பறப்பதைக் கண்டால் பருந்துக்குப் பிடிக்காது’’ என்ற வரியை வைத்தேன். 

நண்பருக்கு உதவ அந்த வரியை அப்பாடலில் வரும் ரைமிங்-ஐ கோடி காட்டினேன். 

சில நிமிடங்கள் யோசித்தார். 

தெரியவில்லை என்றார். 

‘’வரவு எட்டணா செலவு பத்தணா’’ என்று துவங்கும் பாடல் என்றேன். 

அடுத்து என்றார். 

அதே படத்தில் இன்னொரு பாடலிலிருந்து ஒரு வரியைச் சொன்னேன். 

’’கையில் உள்ளதைக் கொண்டிங்கு வாழ்வதிலே இந்த இல்லத்தில் நிம்மதி வாழுமடி’’

‘’நீங்க பாட்டோட ஆரம்பத்துல இருந்து கேட்டா நான் ‘’சட் சட்’’னு பதில் சொல்லிடுவேன்’’

’’அத எல்லாரும் ஓரளவு சொல்லிடுவாங்க. நீங்க நாப்பது வருஷமா தினமும் பாட்டு கேக்கறீங்க. அதனால உங்களுக்கு இதுதான் சரி’’ 

நண்பர் போட்டியின் விதிமுறைகளை மாற்றி அமைப்பதில் ஆர்வமாக இருந்தார். நான் அவருக்கு ஒரு குளூ கொடுத்தேன். முன்னர் கேட்ட கேள்வியின் படமே தான் இதுவும் என்று. 

முட்டி மோதிப் பார்த்து விட்டு அமைதியானார். 

‘’ஆனி முத்து வாங்கி வந்தேன் ஆவணி வீதியிலே’’ என்று பதில் சொன்னேன். 

நண்பர் ‘’அட இதுவா’’ என்று அசந்து போனார். ‘’உங்களோட பெரிய தொந்தரவு’’ என்றார். 

பாடல் வரியிலேயே ஒரு குளூ தந்து ‘’திருநீலகண்டரின் மனைவி சொன்னது என்னைத் தொடாதே’’ என்றேன். 

நண்பர் தீவிர சைவர் . நீறணியாமல் அவரைக் காணவே முடியாது என்பதால் இதைக் கேட்டேன். 

புத்தர் தன் சீடர் ஒருவரிடம் வானில் எத்தனை நட்சத்திரங்கள் உள்ளன என்று கேட்டார். சீடர் அக்கேள்விக்கு ‘’எனக்குத் தெரியாது’’ என்று பதில் சொன்னார். புத்தர் அச்சீடரிடம் ‘’ஞானப்பாதை உனக்கு உகந்தது; நீ தெரியாததைத் தெரியாது என்று சொல்கிறாய். அது ஒரு முக்கியமான புரிதல். அதன் மூலம் ஞானப்பாதையில் நீ முதல் அடியை எடுத்து வைக்கிறாய்’’ என்றார். 

நான் கேட்ட கேள்விக்கு நண்பரும் ஞானப்பாதையின் முதல் அடியை எடுத்து வைத்தார். 

‘’நிலவைப் பார்த்து வானம் சொன்னது என்னைத் தொடாதே’’ என்றேன். 

‘’ஓ ! தொடாதே என்ற வார்த்தையை வச்சாவது நான் யூகிச்சு இருக்கணும்’’ என்றார். 

சைவரிடம் வைணவம் தொடர்பாக ஒரு கேள்வியைக் கேட்போம் என ‘’நாட்டுக்குக் கோயிலைக் கட்டிட ஒருவர் திருடவும் செஞ்சாரு’’ என்றேன். 

நண்பர் அவ்வாறான காரியத்தைச் செய்தது யார் என வினவினார். நான் திருமங்கை ஆழ்வாரின் கதையைச் சொன்னேன். ‘’அப்படியா’’ என்று கேட்டுக் கொண்டார். 

இந்த வரி என்ன பாடலில் வருகிறது என்றார். 

‘’தில்லுமுல்லு தில்லுமுல்லு உள்ளமெல்லாம் கல்லு முள்ளு’’ . 

 கவிஞர் மகாகவி குறித்து எழுதிய பாடலிலிருந்து ஒரு வரியைச் சொன்னேன். 

‘’வாழ்வென்றும் தாழ்வென்றும் வளம் என்றும் குறைவென்றும் சக்கரம் சுழல்கிறது; அதில் தான் சரித்திரம் நிகழ்கின்றது’’ ஒரு வரிக்கு அதிகமாகவே சொன்னேன். 

நண்பர் இப்போதும் ஞானப்பாதையின் முதல் அடியே வைத்தார். 

‘’காலத்தால் அழியாத காவியம் பல தந்த’’ என்று ஆரம்பித்ததும் நண்பர் ஓ ஓ எனத் துடித்தார். ‘’ஜஸ்ட் மிஸ்’’ என்றார். 

‘’படைப்பதனால் என் பேர் இறைவன்’’ என்றேன். 

‘’ஒரு கோப்பையிலே என் குடியிருப்பு’’ பாடல். படம் இரத்தத் திலகம். அந்த பாடலை பாடுபவராக அந்த படத்தில் கண்ணதாசனே நடித்திருப்பார் என்றார். 

நான் கை தட்டி ஆரவாரம் செய்து நண்பரை ஊக்கப்படுத்தினேன். 

‘’வில்லொடு கணையும் ஏந்தி நடந்தான் விஜயகுமாரன் அபிமன்யூ’’ என்றேன். 

நண்பர் பதில் கண்டுபிடித்து விடலாம் என்ற நம்பிக்கை கொண்டார். அவரது ஆர்வம் எனக்கும் உற்சாகம் தந்தது. நான் அடுத்தடுத்து நிறைய குளூ தந்தேன். 

இது ஒரு தாலாட்டுப் பாடல். இன்னும் சற்று நேரத்தில் கொல்லப்பட இருக்கும் தன் குழந்தைக்கு தாய் பாடும் தாலாட்டு. மீளாத் துயிலில் ஆழப் போகும் குழந்தைக்கு தாய் பாடும் தாலாட்டு. இந்த பாடலில் இரண்டு அன்னைகள் இரண்டு குழந்தைகள் இருப்பார்கள் என்றேன். 

’’மகாதேவி படத்தில் இப்படி ஒரு காட்சி வரும். பாடல் நினைவில்லை’’ என்றார். 

‘’மானம் ஒன்றே பெரிதெனக் கொண்டு வாழ்வது நமது சமுதாயம்’’ என்ற பாடல் என்றேன். இந்த பாடலில் சிறுவன் அபிமன்யூ போர்க்களம் சென்றதும் தன் தந்தையின் ஆசானான துரோணருடன் சமர் செய்ய விரும்பி துரோணர் எங்கே துரோணர் எங்கே என்று தேடுவான். அந்த காட்சியை சிறப்புற சொல்லியிருப்பார் கண்ணதாசன் என்றேன். 

‘’ஆதி வீடு ; அந்தம் காடு’’ என்றதும் வீடு என்ற வார்த்தையினைப் பின் தொடர்ந்து ‘’தெய்வம் தந்த வீடு’’ என பதில் சொல்லி மந்தஹாசம் புரிந்தார். 

‘’நமக்கென்று பூமியிலே கடமைகள் உண்டு; அதை நமக்காக நம் கையால் செய்வது நன்று’’ என்றேன். 

வரியை ஓரிரு முறை வாய் விட்டுச் சொல்லிப் பார்த்தார். லேசாக பாடிப் பார்த்தார். 

‘’ஏழு ஸ்வரங்களுக்குள் எத்தனை பாடல்; இதயச் சுரங்கத்துள் எத்தனை கேள்வி’’ என்று கேட்டார் நண்பர். 

பிரார்த்தனை

அது ஒரு நதிக்கரை

அந்திப் பொழுது

சோழிகள் உருளும் ஒலியுடன்

நகர்ந்து கொண்டிருக்கிறது நீர்

நீருக்கு மேலே

நீரைச் சுற்றி

வட்டமிடுகின்றன

கழுகுகள்

கொற்றப்புள் ஒன்று

அமர்ந்த 

ம்ரத்தின் கிளை

மெல்ல

அசைகிறது

மேலும் 

கீழும்

கொற்றப்புள்ளுடன்

அந்த

இடத்தை

பொழுதை

வெளியை

நிறைக்கிறது

மாசின்மையின் மாயம்

உன் நினைவுகள்

எழும் போது

அகத்தில் மௌனம் நிறைய

இறையின் பெயர்களை

இறையின் இயல்புகளை

உச்சரிக்கத் துவங்குகிறேன்

மலர்ப்பதம்

 மினுக்கும் நட்சத்திரங்களை

அந்தியின் செந்நிறத் தீற்றை

ஆகாயத்தின் ஒரு துளியை

பெற்றுக் கொள்ளும்

அதே

உவகையுடன்

துள்ளலுடன்

பிரியத்துடன்

இந்த

எளிய மலரைப்

பெற்றுக்

கொள்கிறாய்

நம் அளவுகோல்கள்

இந்திய சுதந்திர தினக் கொண்டாட்டங்களை ஒட்டி பலரைச் சந்திக்கவும் பலருடன் உரையாடவும் வாய்ப்புகள் அமைந்தன. பொதுவாக நான் சந்திக்கும் நபர்களிடம் ஏதேனும் உரையாடுவது உண்டு. லௌகிகமான சிறிய விஷயங்களிலிருந்து லௌகிகமான பெரிய விஷயங்கள் வரை.  எந்த ஒரு விஷயம் குறித்தும் யார் என்ன அபிப்ராயம் வைத்திருக்கிறார்கள் என அறிந்து கொள்ள விரும்புவேன். அவர்கள் அபிப்ராயம் செல்லும் திசையிலேயே மேலதிக விபரங்களை எத்தனை தூரத்துக்கு அறிந்து வைத்திருக்கிறார்கள் என்று பார்ப்பேன். எனினும் தமிழ்நாட்டில் ஒரு விஷயம் குறித்து தரவுகளை அறிந்திருப்பவர்கள் மிகவும் குறைவு. பலருடைய நிலைப்பாட்டை,  அவர்கள் பழக்கத்தின் அடிப்படையிலோ அல்லது தற்செயலாகவோ,  இருக்கும் குழுவின் உரையாடல்களே தீர்மானித்து விடும். 

நம் சமூக அமைப்பைக் குறித்து நாம் நம் காலகட்டத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டே புரிந்து கொள்கிறோம். அது பகுதி புரிதலையே உருவாக்கும். நம் சமூக அமைப்பை முழுமையாகப் புரிந்து கொள்ள நமக்கு கடந்த காலத்தின் நிலை குறித்த கற்பனை அவசியம்.  

1. 20ம் நூற்றாண்டின் முக்கால் பங்கு வரை - அதாவது 1975 வரை - பொதுப் போக்குவரத்து இன்றிருப்பதைப் போல் இருந்தது இல்லை. 

இது ஒரு உண்மை. இதிலிருந்து பொருளியல் சமூகவியல் சார்ந்து பல விஷயங்களை யூகிக்க முடியும். நம் அனுபவத்திலிருந்து புரிந்து கொள்ள முடியும். 

1. (அ). தமிழ்நாட்டில் சிறு நகரங்கள் பொருளியல் கேந்திரங்களாக உருவானதற்கு பொதுப் போக்குவரத்து குறைவாக இருந்தது ஒரு காரணம். ஒரு சிறு நகரம் தன்னைச் சுற்றி இருக்கும் 10 கி.மீ சுற்றளவில் உள்ள கிராமங்களின் மையமாக உருவானதை இதனைக் கொண்டு புரிந்து கொள்ள முடியும். அன்று சர்வ சாதாரணமாக 6 லிருந்து 10 கி.மீ வரை நடந்து ஒரு நகரத்துக்கு வந்து பொருட்களை வாங்கிக் கொண்டு மக்களால் திரும்பி ஊருக்கு நடந்து செல்ல முடியும். 

1. (ஆ). சைக்கிள் பயன்பாட்டுக்கு வந்த பின்னர் 10 கி.மீ தூரம் சைக்கிளில் பயணிப்பது மக்களுக்கு நடந்து செல்வதை விட எளிதாக இருந்தது. ஒரு நகரத்துக்கு 2 கி.மீ தொலைவில் இருக்கும் ஒரு கிராமம் பலவிதமான பொருட்களை கொள்முதல் செய்ய அடிக்கடி அருகில் இருக்கும் நகருக்கு வரத் துவங்கும். நகரின் கடைவீதி மெல்ல விரிவாகத் துவங்கும். 

1.(இ). பொதுப் போக்குவரத்து கிராமங்களையும் அருகில் இருக்கும் சிறு நகரங்களையும் இணைத்தது. கிராமத்திலிருந்து சிறு நகரங்களுக்கு நடந்து செல்பவர்கள் எண்ணிக்கை குறையத் துவங்கியது. பேருந்தில் சென்றனர். அல்லது சைக்கிளில் சென்றனர். 

1.(ஈ). இரு சக்கர வாகனங்கள் சந்தைக்கு அதிக அளவில் வந்த போது 10 கிமீ வரை பயணம் செய்ய வசதியான மொபெட்களே சந்தையில் பல்லாண்டுகள் கோலோச்சின. இன்றும் கணிசமான பங்கை வகிக்கின்றன. 

1.(உ). இன்றும் தமிழ்ச் சமூகத்துக்கு 10 கி.மீ தொலைவில் இருக்கும் வணிகச் சந்தைக்குச் சென்று பொருள் வாங்கும் பழக்கமும் ஒரு சிறு நகரை மையப்படுத்திய கிராமங்கள் என்னும் பொருளியல் அமைப்புமே சாத்தியமாகி உள்ளது. 

கொள்ளிடம் - சீர்காழி - வைத்தீஸ்வரன் கோவில் - மயிலாடுதுறை - குத்தாலம் ஆகிய கடைத்தெருக்கள் சராசரியாக 10 கி.மீ தொலைவில் உள்ளவை. 

மயிலாடுதுறை - செம்பனார் கோவில் - திருக்கடவூர் - பொறையார் ஆகிய கடைத்தெருக்களும் சராசரியாக 10 கி.மீ தொலைவில் உள்ளவை. 

பழைய தஞ்சை மாவட்டத்தின் ஒரு  பகுதி என்பதால் இவ்வளவு நெருக்கம். மழைப்பொழிவு குறைவாக உள்ள மாவட்டங்கள் எனில் இந்த சராசரி தூரம் 25லிருந்து 30 கி.மீ வரை இருக்கும்.  

இந்த மானசீகமான எல்லை தமிழகப் பொருளியலை தீர்மானிக்கும் அம்சங்களில் மிக முக்கியமானதாக இருந்திருக்கிறது ; இருக்கிறது. 

கோயாங்கா கடிதங்கள்

புனைவுகள் அளவுக்கு நான் அ-புனைவுகளை விரும்பி வாசிப்பதுண்டு. வாழ்க்கை வரலாறுகள் மீது பேரார்வம் எப்போதும் இருக்கிறது. சாமானியம் உருவாக்கும் மனநிலையின் எல்லையிலிருந்து மீறி எழும் ஆளுமைகளின் வாழ்க்கை வரலாறுகளை ஆர்வத்துடன் வாசிப்பேன். அடுத்த கணம் என்ன நிகழப் போகிறது என்ற கேள்வியின் புதிர்த்தன்மை வாழ்க்கை வரலாறுகள் மீது தீரா விருப்பம் கொள்ளச் செய்கிறது. 

‘’தி இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ்’’ நாளிதழின் அதிபராயிருந்த திரு. ராம்நாத் கோயாங்கா அவர்களின் கடிதங்கள் திரு. டி.ஜே.எஸ். ஜார்ஜ் அவர்களால் தொகுக்கப்பட்டு வெளியான ‘’கோயாங்கா கடிதங்கள்’’ என்ற நூலை சமீபத்தில் வாசித்தேன். ஒரு தொழிலதிபராக ஓர் அரசியல் செயல்பாட்டாளராக ஓர் அறக்கொடையாளராக அவர் பலருக்கு எழுதிய கடிதங்களும் பலர் அவருக்கு எழுதிய கடிதங்களும் இந்த தொகுப்பில் உள்ளன. கிட்டத்தட்ட நாற்பது ஆண்டுகளின் கடிதப் போக்குவரத்து. ஜவஹர்லால் நேரு, லால்பகதூர் சாஸ்திரி, ஜே.பி, அச்சுத் பட்வர்த்தன் தொடங்கி இந்தியாவின் பல முக்கிய ஆளுமைகள் அவருக்கு எழுதியிருக்கும் கடிதங்களும் விவாதித்திருக்கும் விஷயங்களும் இன்று வாசிக்கையில் வியப்பளிக்கின்றன. 

1950 தொடங்கி 1980 வரையான காலகட்டம் என்பது இந்தியா மெல்ல மெல்ல தன்னை வலிமைப்படுத்திக் கொண்டிருந்த காலகட்டம். உலகின் பல ஜனநாயக நாடுகளுக்கு சோவியத் யூனியனும் அமெரிக்காவும் அச்சுறுத்தலாயிருந்த அந்த பனிப்போர் காலகட்டத்தை வெற்றிகரமாகக் கடந்து வர பத்திரிக்கைகள் அரசாங்கத்துக்கு உறுதுணையாயிருந்திருக்கின்றன. அவற்றின் பங்களிப்பு எவ்விதமாய் இருந்திருக்கும் என யூகித்துக் கொள்ளும் வாசக இடைவெளியை இந்த கடிதங்கள் கொண்டுள்ளன. 

இக்கடிதங்கள் மூலமாக திரு. கோயாங்கா அவர்களின் ஆளுமைச் சித்திரம் ஒரு கோட்டோவியமாக உருவாகி வருகிறது. நாட்டின் உயர் பொறுப்பில் இருக்கும் அனைவரிடமும் அவருக்கு நட்பும் செல்வாக்கும் இருக்கிறது. எனினும் தான் நம்பும் விஷயங்களுக்காக அவர் எவரிடமும் முரண்படத் தயங்குவதே இல்லை. மனதில் பட்டதை நேரடியாகப் பேசுபவர் என்பதால் அவருடைய எதிரிகளும் அவர் மேல் பெரும் மதிப்பு வைத்திருக்கின்றனர். 

மதிப்பீடுகளை நம்பும் - மதிப்பீடுகளை முன்வைக்கும் - மதிப்பீடுகளுக்காக செயலாற்றும் ஒரு முன்னோடியின் வாழ்க்கை என்பது வரலாற்றில் ஒரு பாடமாகவே பதிவாகிறது. 

வாசகம்

’’The brain is a wonderful organ; it starts working the moment you get up in the morning and does not stop until you get into the office.”

 – Robert Frost 

எனது நண்பர் ஒருவர் மிகவும் துடிப்பானவர். பம்பரமென சுழல்பவர். அவர் அலுவலகத்திற்குள் நுழைபவர்கள் உற்சாகமாக உணர்வார்கள். சில நிமிடங்கள் அங்கே இருக்க நேர்பவர்களைக் கூட அங்கிருக்கும் துல்லியமும் நேர்த்தியும் பணிப் பண்பாடும்  கவரும். உள்ளே வருபவர்கள் அனைவரும் நம்பிக்கையுடன் வெளியே செல்வார்கள்; தங்கள் பணி நல்ல விதமாக நிறைவடையும் என்ற நம்பிக்கையுடன் மட்டுமல்ல. வாழ்க்கை குறித்த நம்பிக்கையுடன் கூட. 

அவர் அமரும் நாற்காலிக்கு பின்புறம் உள்ள சுவரில் மேற்படி வாசகத்தை எழுதி வைத்துள்ளார்!

கொடியேற்றம்

இரண்டு மாதங்களுக்கு முன்னால், மயிலாடுதுறைக்கு அருகில் இருந்த ஒரு கிராமத்தில் கோவிட் தடுப்பூசி விழிப்புணர்வு பிரச்சாரம் மேற்கொண்டேன். கோவிட் தடுப்பூசி போட்டுக் கொள்வதன் நன்மைகளை எடுத்துக் கூறிய துண்டுப் பிரசுரங்களைத் தயாரித்து எடுத்துக் கொண்டேன். அந்த கிராமத்தில் எனது நண்பரின் நண்பர் ஒருவர் எனக்கு நல்ல பரிச்சயம் உள்ளவர். அவரைச் சந்தித்தேன். அவர் அந்த ஊரின் ஊராட்சி மன்றத் தலைவரிடம் அழைத்துச் சென்று எனது நோக்கங்களை எடுத்துக் கூறினார். 

கிராமத்தின் எல்லா வீடுகளுக்கும் ஒருமுறையாவது நேரில் சென்று தடுப்பூசியின் அவசியம் குறித்து எடுத்துச் சொல்வது என்பதும் எல்லா வீடுகளையும் தொடர்பு கொண்ட பின் மாவட்ட நிர்வாகத்தின் துணையுடன் ஒரு தடுப்பூசி முகாம் ஏற்பாடு செய்வது என்பதும் திட்டங்கள். நண்பர், நான் மற்றும் ஊராட்சி மன்றத் தலைவர் மூவரும் ஒவ்வொரு வீடாகச் சென்று துண்டுப் பிரசுரங்களை வினியோகித்து தடுப்பூசியின் அவசியம் குறித்து எடுத்துச் சொன்னோம். 

ஊராட்சித் தலைவர் துண்டுப் பிரசுர வினியோகத்தைத் துவங்கும் முன், அந்த ஊரின் மாரியம்மன் கோவிலுக்கு என்னை அழைத்துச் சென்றார். பணி எண்ணியவை எண்ணியவாறு நடக்க அம்மனிடம் வேண்டிக் கொண்டார். நாங்களும் வேண்டிக் கொண்டோம். 

அந்த கிராமத்தினை முழுமையாக தடுப்பூசி இடப்பட்ட கிராமமாக ஆக்க வேண்டும் என்பது எனது விருப்பம். எனது விருப்பத்தினை மாவட்ட ஆட்சியருக்கு எழுதினேன். எல்லா வீடுகளும் தொடர்பு கொள்ளப்படுவதால் கிராமத்து மக்கள் அனைவரும் தடுப்பூசி போட்டுக் கொள்வார்கள் ; ஆகவே அந்த ஊருக்கு 2000 தடுப்பூசிகள் வழங்குமாறு கேட்டுக் கொண்டேன். 

மாவட்ட ஆட்சியர் அலுவலகத்திற்கு நான்கு முறை சென்று அந்த கிராமம் தொடர்பாக என்ன முடிவு எடுக்கப்பட்டது என்று கேட்டேன். சுகாதாரத்துறையைத் தொடர்பு கொள்ளுமாறு சொன்னார்கள். அவர்களை தினமும் ஒருமுறை என இரண்டு வாரத்துக்கு சந்தித்தேன். 

பின்னர் அந்த கிராமத்தில் சுகாதாரத் துறை ஒரு தடுப்பூசி முகாம் ஏற்பாடு செய்தது. அதில் 330 டோஸ்கள் மட்டுமே வழங்கப்பட்டன. அது நான்கு மணி நேரத்தில் நிறைவு பெற்றது. அடுத்த நாளில் 40 பேர் மயிலாடுதுறை அரசு மருத்துவமனைக்கு வந்து தடுப்பூசி போட்டுக் கொண்டனர். அவர்களை ஒரு வேன் மூலம் அழைத்து வந்து மீண்டும் ஊரில் கொண்டு போய் விட்டேன். 370 பேர் தடுப்பூசி போட்டுக் கொண்டதால் ஏற்பட்ட ஆர்வத்திலும் விழிப்புணர்விலும் மேலும் 100 - 120 பேர் மயிலாடுதுறைக்கு வந்து அடுத்த சில நாட்களில் தடுப்பூசி போட்டுக் கொண்டனர். 

அந்த கிராமத்தின் எல்லா வீடுகளுக்கும் வீட்டின் முன்னால் வைத்து பராமரிக்கக்கூடிய மலர்ச்செடியான ‘’அலரி’’யை 500 கன்றுகள் வழங்கினேன். ‘’அலரி’’யை ஆடு மாடு மேயாது என்பதால் வளர்ப்பதும் பராமரிப்பதும் எளிது. இந்த விபரத்தையும் மாவட்ட ஆட்சித் தலைவருக்கு கடிதம் மூலம் தெரிவித்தேன். 

2000 பேர் வரை முயற்சி செய்து 500 வரை மட்டுமே இலக்கு எட்டப்பட்டுள்ளதே ; இந்த கிராமத்துக்கு கூடுதல் கவனம் கொடுத்து சற்று அதிகமான டோஸ்கள் ஒதுக்கப்பட்டால் முழுமையை எட்டி விடலாமே என்ற எண்ணமும் விருப்பமும் எனக்கு. இருப்பினும் யதார்த்தத்தை ஏற்றுக் கொள்வது தான் விவேகம் என்ற நிலை. அமைதி காத்தேன். அந்த கிராமத்தில் வேறு சில பணிகளில் உதவுமாறு ஆலோசனை சொல்லுமாறு உடன் இருக்குமாறு அந்த கிராமத்தில் உள்ள பொதுமக்களும் நண்பர்களும் கேட்டுக் கொண்டார்கள். அவ்வாறே செய்தேன். 

சில நாட்களில் மேலும் ஒரு முகாம் ஏற்பாடானது. அது மாற்றுத் திறனாளிகளுக்கானது. அதில் அந்த கிராமத்தில் உள்ள மாற்றுத் திறனாளிகள் தடுப்பூசி போட்டுக் கொண்டனர். மேலும் சில நாட்களில் அந்த கிராமத்துக்கு உட்பட்ட குக்கிராமம் ஒன்றில் முகாம் ஏற்பாடானது. அதில் 200 பேர் வரை தடுப்பூசி செலுத்திக் கொண்டனர். மெல்ல மெல்ல கிட்டத்தட்ட ஊரில் பாதிபேர் தடுப்பூசி போட்டுக் கொண்டனர். 

நான் மூன்று நாட்களுக்கு ஒருமுறையாவது அங்கு செல்வேன். அப்போது என்னைப் பார்ப்பவர்கள் தடுப்பூசி எங்கே போடப்படுகிறது என்ற விபரம் கேட்பார்கள். எனக்குத் தெரிந்த விபரத்தை கூறுவேன். அந்த கிராம மக்கள் பலர் என்னை ஒரு சர்க்கார் ஆசாமி என்றே நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். 

நேற்று மாலை 5 மணி அளவில் மயிலாடுதுறைக்கு அருகில் இருக்கும் கிராமம் ஒன்றிலிருந்து இளைஞர்கள் அழைத்து இன்று ஏற்பாடாகி உள்ள சுதந்திர தின விழாவில் நான் உரையாற்ற வேண்டும் என்று கேட்டுக் கொண்டார்கள். காலை 8 மணிக்கு விழா என்று சொன்னார்கள். நான் சரி என ஒத்துக் கொண்டேன். 

இரவு 10 மணிக்கு தடுப்பூசிக்காக பணி புரிந்த கிராமத்திலிருந்து அந்த ஊரின் ஊராட்சித் தலைவர் பேசினார். இந்த நேரத்தில் அழைக்கிறாரே என்ன விஷயமாயிருக்கும் என எண்ணியவாறு அலைபேசியை எடுத்தேன். 

அந்த கிராமம் மயிலாடுதுறை மாவட்டத்தில் உள்ள கிராமங்களில் தடுப்பூசி விழிப்புணர்வு மற்றும் தடுப்பூசி செலுத்துக் கொள்வதில் முதன்மை பெற்றுள்ளதாகவும் அதனால் மாவட்ட ஆட்சியரின் பரிசுக்குத் தகுதி பெற்றுள்ளதாகவும் இன்று நடைபெறும் விழாவில் பரிசளிக்கப்படும் என்றும் மாவட்ட ஆட்சியர் அலுவலக அதிகாரிகள் சற்று முன் அலைபேசியில் தொடர்பு கொண்டு தெரிவித்தார்கள் என்று கூறினார். மிகுந்த நெகிழ்வுடன் நன்றி தெரிவித்தார். தடுப்பூசி விழிப்புணர்வு செயல்பாடுகளுக்காக ராஷ்ட்ரபதி அளிக்கும் விருதுக்கும் அந்த கிராமம் பரிந்துரைக்கப்பட்டிருப்பதாக அதிகாரிகள் தெரிவித்ததாகவும் கூறினார். மிகுந்த நெகிழ்வுடன் என்னிடம் நன்றியைத் தெரிவித்தார். 

இந்த மாத இறுதிக்குள் அந்த கிராமம் முழுமையையும் தடுப்பூசி இடப்பட்ட கிராமமாகச் செய்ய மாவட்ட நிர்வாகம் சார்பில் நடவடிக்கை மேற்கொள்ளப்படும் எனத் தன்னிடம் தெரிவிக்கப்பட்டதாகவும் தெரிவித்தார். 

விழாவுக்கு நான் வர வேண்டும் என அழைப்பு விடுத்தார். இன்னொரு கிராமத்தில் சுதந்திர தின உரை ஆற்ற இருப்பதைத் தெரிவித்தேன். இன்று மாலை கிராமத்தில் நேரில் வந்து சந்திப்பதாகக் கூறினேன். 

இன்று காலை அந்த இன்னொரு கிராமத்துக்கு உரை ஆற்றச் சென்றேன். காலை 8 மணிக்கு அங்கே சென்று விட்டேன். அங்கே சென்றதும் அங்கே உள்ள மக்களும் நண்பர்களும் இளைஞர்களும் தேசியக் கொடியை நான் ஏற்ற வேண்டும் என்று சொல்லி விட்டார்கள். 

பகவான் புத்தரின் அறவாழி பொறிக்கப்பட்ட மூவர்ணக் கொடி எத்தனையோ தியாகிகளின் குருதியாலும் வியர்வையாலும் இன்று விண்ணில் பறக்கிறது. தாயின் மணிக்கொடி என்றான் பாரதி. தாயின் மணிக்கொடி பாரீர் என்றான் பாரதி. 

கொடியேற்றி ஒரு சிற்றுரை ஆற்றினேன். 

’’நாம் நம்மைப் புரிந்து கொள்ள தமிழ்நாட்டின் வரலாற்றை பிரிட்டிஷ் ஆட்சியில் ஏற்படுத்தப்பட்ட கொடும் பஞ்சங்களிலிருந்து ஆரம்பிப்பதே சரியான துவக்கமாக இருக்கும். ஈவிரக்கமற்ற பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம் செங்கல்பட்டு , வடார்க்காடு, தென்னாற்காடு பகுதிகளில் மக்கள் லட்சக்கணக்கில் உணவின்றி செத்துக் கொண்டிருந்த போது சென்னைத் துறைமுகத்திலிருந்தே உணவு தானியங்களை பிரிட்டனுக்கு ஏற்றுமதி செய்து கொண்டிருந்தது. தமிழ்நாட்டின் மக்கள்தொகையில் மூன்றில் ஒரு பங்கினர் அந்த பஞ்சத்தில் மடிந்தனர். பல குடும்பங்களின் பல கிராமங்களின் வாழ்க்கை அழிந்து போனது. இதைப் போல பல பஞ்சங்கள் இந்தியாவெங்கும் பிரிட்டிஷ் ஆட்சியில் அவ்வப்போது உருவாயின. இந்தியாவின் ஆன்மீக இயக்கங்கள் அதன் பின் தோன்றி பசியால் வாடும் மக்களுக்கு உணவளித்தன. பஞ்சத்தை எதிர்கொண்டதிலிருந்து சராசரி தமிழ் அகம் அரசாங்கத்தை அஞ்சத் துவங்கியது. அதன் மற்றொரு பக்கமாக தமிழ்நாட்டின் அரசியல்வாதிகள் மக்களை துச்சமாக நடத்துவதையும் அச்சுறுத்துவதையும் தம் இயல்பாகக் கொண்டுள்ளனர். அரசாங்கத்தின் உறுப்பாக இருக்கும் அரசியல்வாதிகளும் அதிகாரிகளும் மக்களின் சேவகர்கள். இந்திய சுதந்திரம் அதனை சாத்தியமாக்கியிருக்கிறது. இந்நிலையை உருவாக்க எத்தனையோ தியாகிகள் தங்கள் உதிரம் சிந்தி உயிரைக் கொடுத்திருக்கிறார்கள். நாம் அதனை என்றும் நம் நினைவில் இருத்த வேண்டும்.  இந்தியாவில் கிராமமே பொருளியல் - சமூக நுண் அலகு. கிராம மக்களின் விழிப்புணர்வும் ஒற்றுமையும் தன்னிறைவுமே நாம் சென்றடைய வேண்டிய இலக்கு. நாம் அதனை சாத்தியமாக்க வேண்டும். 

‘’யாதும் ஊரே; யாவரும் கேளிர்’’ என்பது தமிழ் மரபு. நான் உங்கள் ஊரைச் சேர்ந்தவன் அல்ல. எனினும் உங்கள் அன்பால் என்னை உங்களில் ஒருவனாக உணரச் செய்துள்ளீர்கள். உங்களில் ஒருவனாக ஏற்றுக் கொண்டுள்ளீர்கள். உங்கள் அன்புக்கு நான் தகுதியுடையவனா என்பது எனக்குத் தெரியவில்லை. தகுதியுடையவனாக இருக்க முயற்சி செய்கிறேன். ஜெய்ஹிந்த்’’ என்று உரையாற்றினேன். 

நிகழ்வில் 30 பேர் பங்கெடுத்தனர். 

 

75 நாட்கள் / 75 நிமிடங்கள்

இந்திய சுதந்திரத்தின் பவள விழாவைக் கொண்டாடும் விதமாக ஒரு தன்னார்வ வாசிப்பு நிகழ்வை உருவாக்கியிருக்கிறேன். அதில் முழுமையாக என்னை ஈடுபடுத்திக் கொள்ள உள்ளேன். அதற்கான விதிமுறைகளையும் உருவாக்கியுள்ளேன். 

1. இந்நிகழ்வு 15.08.2021 தொடங்கி 31.10.2021 வரை நடைபெறும். இந்திய சுதந்திர தினம் தொடங்கி சர்தார் வல்லபாய் படேலின் பிறந்த நாளான தேசிய ஒருமைப்பாட்டு தினம் வரை. 78 நாட்கள். 

2. இந்திய சுதந்திரத்தின் பவள விழா ஆண்டைக் குறிக்கும் விதத்தில் ஒவ்வொரு நாளும் 75 நிமிடங்கள் புத்தக வாசிப்பை மேற்கொள்ள வேண்டும். 

3. அந்த 75 நிமிடங்கள் ஒரே அமர்வாக இருக்க வேண்டும்.

4. அதன் பின்னர் ஒரு நாளைக்கு எத்தனை நிமிடங்களும் வாசிக்கலாம். அதில் பகுதி அமர்வுகள் இருக்கலாம்.  ( உதாரணம் ; ஒருவர் ஒருநாள் காலை 6 மணிக்கு வாசிக்கத் துவங்குகிறார் எனில் காலை 7.15 வரை தொடர்ச்சியாக வாசிக்க வேண்டும். அதன் பின்னர் மாலை 6.30 க்கு வாசிக்கிறார் எனில் மாலை 7 மணி வரை அரைமணி நேரம் ஒரு அமர்வாக வாசித்து விட்டு பின்னர் 7.30 - 8 அடுத்த அமர்வாக வாசிக்கலாம். )

5. 75 நிமிட வாசிப்பு 78 நாட்களில் ஒருநாள் கூட விடுபடக் கூடாது. இந்த விதிமுறை நிகழ்வில் நமது தன்னார்வத்தை உறுதிப்படுத்திக் கொள்வதற்காக. 

6. அமர்வின் துவக்கங்களும் அமர்வின் வாசிப்பு நேரமும் வாசிக்கும் புத்தகமும் ஒவ்வொரு நாளும் பதிவு செய்யப்பட வேண்டும். நிகழ்வின் இறுதியில் அது ஓர் அட்டவணையாக்கப்பட வேண்டும். 

7. நூல் வாசிப்பு மட்டுமே வாசிப்பாக கருதப்படும். கிண்டிலில் நூல் வாசிக்கலாம்.

இந்த விதிமுறைகளின் படி, ஆர்வமுடையவர்கள் சுயமாக இந்த நிகழ்வில் பங்கெடுத்துக் கொள்ளலாம்!

இந்தியா : ஓர் அனுபவம்

2016ம் ஆண்டு ஒரு மோட்டார்சைக்கிளில் இந்தியாவை சுற்றி வந்தேன். அந்த 22 நாட்கள் எனக்கு பல புரிதல்களை அளித்தன. என் சிந்தனையில் என் செயல்முறையில் தாக்கங்களை உருவாக்கின. தேசம் என நான் உணர்வது லட்சோப லட்சம் எளிய மக்களையே. அந்த எளிய மக்களுக்கு லௌகிகத்தின் குறைந்தபட்ச வசதிகளைக் கொண்டு சேர்த்தால் அவர்கள் லௌகிகத்துக்கும் அப்பால் எண்ணற்ற செயல்களைச் செய்து முடிப்பார்கள். இந்தியாவில் ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளாக கிராமங்கள் இந்திய வரலாற்றிலும் இந்தியப் பண்பாட்டிலும் முக்கியமானதாக இருக்கின்றன. கல்வி, விவசாயம், தொழில்நுட்பம் ஆகியவை கிராமங்களில் மிகச் சிறப்பாக இருந்திருக்கின்றன. விவசாயம், வானியல், காலநிலை, உலோகங்கள் ஆகிய துறைகளில் இந்தியாவின் பாரம்பர்யமான அறிவு என்பது இன்றளவிலும் மிகப் பெரியது. 

இரக்கமற்ற சுயநலமே உருவெடுத்த பிரிட்டிஷ் ஆட்சி இந்தியாவைக் கொடும் பஞ்சங்களில் தள்ளி இந்திய சமூகத்தின் உளவியலில் ஆழமான அச்சத்தையும் அவநம்பிக்கையையும் உருவாக்கியது. இந்திய சுதந்திர இயக்கம் அந்த  அச்சத்தை நீக்கி மக்களை ஒருங்கிணைத்தது. 

லாலா லஜபதி ராய், பால கங்காதர திலகர், விபின் சந்திர பால் ஆகிய தலைவர்கள் இந்திய சுதந்திரம் என்பது சாத்தியமான ஒன்றே என்ற மனப்பதிவை இந்திய சமூகத்தில் உருவாக்கினர். மகாத்மா காந்தி இந்திய சுதந்திர இயக்கத்தில் சாமானியர்களை அதிக அளவில் பங்கெடுக்கச் செய்து பெரும் மக்கள் இயக்கமாக்கி இந்திய சுதந்திரத்தை சாத்தியமாக்கினார். இந்தியாவின் சுதந்திரத்துடன் சுதேசி கல்வி, மனித ஏற்றத்தாழ்வுகளை நீக்குதல், கதர் பயன்பாட்டை அதிகரித்தல், இயற்கையைச் சுரண்டாமல் இருத்தல் ஆகிய விழுமியங்களை இணைத்தே முன்னெடுத்தார் மகாத்மா. இன்றும் அதன் தேவை இருக்கிறது. இந்தியாவுக்கு மட்டுமல்ல ; ஒட்டு மொத்த உலகுக்கும். 

பொன்னும் பவளமும்

இந்திய சுதந்திரத்தின் பொன்விழா கொண்டாடப்பட்ட போது நான் 11ம் வகுப்பு படித்துக் கொண்டிருந்தேன். அப்போது எங்கள் ஊரில், பள்ளிகளின் ‘’வினாடி - வினா அணி’’ களில் எங்கள் பள்ளியின் அணி வலுவானது. எங்கள் பள்ளி சார்பாக நானும் திரு. குமரேசன் என்பவரும் கலந்து கொள்வோம். இருவருமே 11ம் வகுப்பு படித்தோம். பொன்விழா கொண்டாட்டத்துக்கான போட்டிகள் அந்த ஆண்டு அதிக அளவில் நடைபெற்றன. எங்கள் ஊரில் நடந்த அனைத்து போட்டிகளிலும் எங்கள் அணியே முதலிடம் பெறும்.  

எங்கள் பள்ளி மேனிலைப் பள்ளி. அதில் 6,7,8 வகுப்புகள் ஒரு குழுவாகவும் 9,10 வகுப்புகள் ஒரு குழுவாகவும் 11,12 வகுப்புகள் ஒரு குழுவாகவும் இருக்கும். 11,12ம் வகுப்பு மாணவர்களிலிருந்து ஒரு ‘’வினாடி - வினா அணி’’யை உருவாக்க எழுத்துத் தேர்வு எங்கள் பள்ளியில் நடந்தது. மொத்தம் 25 கேள்விகள். நான் 18 கேள்விகளுக்கு சரியான பதிலெழுதி முதலிடம் பெற்றேன். திரு. குமரேசன் 16 கேள்விகளுக்கு சரியான பதிலெழுதி இரண்டாம் இடம் பெற்றார். நாங்கள் இருவரும் 12ம் வகுப்பு மாணவர்களை மதிப்பெண்களில் தாண்டியதால் +1, +2 ஆகிய இரு வருடமும் ஊரில் நடந்த எல்லா போட்டிகளிலும் கலந்து கொண்டோம். கலந்து கொண்ட எல்லா போட்டிகளிலும் நாங்களே முதலிடத்தில் வெற்றி பெற்றோம். பத்து நாட்களுக்கு ஒருமுறையாவது பள்ளியின் காலை வழிபாடு கூட்டத்தில் போட்டிகளில் பெற்ற வெற்றி அறிவிக்கப்படும். அப்போது எங்கள் இருவரின் பெயரும் சொல்லப்படும். 

சுதந்திரத்தின் பொன்விழாவை ஒட்டி தமிழ்நாடு அரசு சார்பில் மாநில அளவிலான வினாடி வினா போட்டிக்கு ஒவ்வொரு மாவட்டத்திலிருந்தும் ஒரு அணி தேர்ந்தெடுத்து அனுப்பப்பட்டு மாநில அளவில் வினாடி வினா நடத்தப்பட்டது. அப்போதைய நாகப்பட்டினம் மாவட்டம் சார்பாக எங்கள் அணி தேர்வாகியது. மாவட்டம் முழுதிலும் இருந்து வந்திருந்த அணிகளுக்கு இடையே நடந்த போட்டி எழுத்துத் தேர்வு - வினாடி வினா என இரு கட்டமாக நடத்தப்பட்டது. அதில் நாங்கள் முதலிடம் பெற்றது எங்களுக்கு பெருமகிழ்ச்சியை அளித்தது. மாவட்டத்தின் பிரதிநிதிகளாக சென்னைக்குச் செல்கிறோம் என்று எண்ணும் போதே சந்தோஷம் இருந்தது.  மாநில அளவில் நடந்த போட்டியில் நாங்கள் வெற்றி வாய்ப்பை இழந்தோம். எனினும் நாங்கள் மாநில அளவில் நடந்த போட்டியில் கலந்து கொண்டோம் என்ற செய்தியை பள்ளி காலை வழிபாட்டுக் கூட்டத்தில் அறிவித்தார்கள். 

அந்நிகழ்வுக்குப் பின்னர், திருச்சியில் சங்கம் ஹோட்டலில் மாநில அளவிலான ஒரு வினாடி - வினா நிகழ்ச்சி நடைபெறுவதாக அறிவிப்பு பள்ளிக்கு வந்தது. பெரிய பரிசுத் தொகை. நிகழ்ச்சி 12 பகுதிகளாக தொலைக்காட்சியில் ஒளிபரப்பாகும் என்றும் தெரிவிக்கப்பட்டிருந்தது. சில நாட்களுக்கு முன்னால் நடந்த மாநில அளவிலான போட்டியில் வெற்றி வாய்ப்பை இழந்திருந்ததால் இந்த போட்டியில் பள்ளி சார்பில் கலந்து கொள்ளக் கூடியவர்களைத் தேர்ந்தெடுக்க மீண்டும் தேர்வு நடத்தப்படும் என பள்ளியில் அறிவித்தனர். மீண்டும் எழுத்துத் தேர்வு நடத்தப்பட்டது. 25 கேள்விகள். நான் முன்னர் நடந்தது போல் 18 மதிப்பெண் பெற்று முதலிடம். திரு. குமரேசன் 16 மதிப்பெண் பெற்று இரண்டாம் இடம். மீண்டும் எங்கள் அணியே தேர்வானது. 

திருச்சியில் மாநிலத்தின் பல பகுதிகளிலிருந்து 120க்கும் மேற்பட்ட அணிகள் பங்கேற்றன. முதல் கட்டமாக எழுத்துத் தேர்வு. அதில் 20 அணிகள் தேர்வு செய்யப்பட்டன. அதில் நாங்கள் தேர்வானோம். பின்னர் வினாடி - வினா போட்டி. அதில் காலிறுதி சுற்று வரை சென்றோம். இரண்டு வார பகுதியாக அதனை தொலைக்காட்சியில் ஒளிபரப்பினார்கள். வெற்றி வாய்ப்பை இழந்தோம் என்றாலும் அது நல்ல ஒரு அனுபவமாக இருந்தது. 

இந்திய சுதந்திரத்தின் பொன்விழாவை ஒட்டி நடந்த வினாடி வினா நிகழ்ச்சிகள் என்பதால் இந்தியாவின் வரலாறு, புவியியல், வேளாண்மை, அரசியல் சாசனம், பலதுறைகளில் சாதனை படைத்த இந்தியர்கள் என பல விஷயங்கள் குறித்து பயில அந்நிகழ்ச்சிகள் உதவின. 

இப்போது இந்திய சுதந்திரத்தின் பவள விழாக் கொண்டாட்டங்கள் துவங்குகின்றன. பொன்விழாக் கொண்டாட்டத்தில் பங்கெடுத்தது போல பவள விழாவிலும் ஏதேனும் ஒரு விதத்தில் பங்கெடுக்க விரும்பினேன். மத்திய அரசின் கலாச்சார அமைச்சகம் 75 லட்சம் இந்தியர்கள் தேசிய கீதம் பாடி இணையதளத்தில் பதிவேற்றம் செய்யும் நிகழ்வுக்கு அழைப்பு விடுத்திருந்தார்கள். அதில் 75 பேரை பங்கெடுக்கச் செய்தேன். 

பிரபு நண்பர்களின் 12 பிரச்சனைகள் (நகைச்சுவைக் கட்டுரை)

நகைச்சுவைக் கட்டுரை:

1. பிரபு நண்பர்கள் என்பது பொதுவான வார்த்தை. பிரபு நண்பர்களுக்குள் ஒரு பொதுத்தன்மையை அவ்வளவு எளிதில் கண்டடைந்து விட முடியாது.  கல்லூரியில் சேர இருப்பவரும் பிரபுவின் நண்பர். ரிடையர் ஆகி 25 ஆண்டுகளாக பென்ஷன் வாங்கிக் கொண்டிருப்பவரும் பிரபுவின் நண்பர். இன்னும் சொல் படியாத மழலைகள் கூட பிரபுவுக்கு நண்பர்கள். 

1 (அ) இவ்வாறு பல வகைப்பாடுகளுக்குள் பிரபுவின் நண்பர்கள் இருந்தாலும் நண்பர்களின் எண்ணிக்கை கணிசமானதாக இல்லை. அதற்கான காரணத்தை பிரபுவும் அவரது நண்பர்களும் பல ஆண்டுகளாக ஆராய்கிறார்கள். இன்னின்ன காரணம் என்பது நண்பர்களுக்குத் தெரிகிறது. ஆனால் பிரபுவுக்கு இன்னும் பிடிபடவில்லை என்பதால் நண்பர்கள் அமைதி காக்கின்றனர். 

2. பிரபுவின் நண்பர்களாயிருப்பவர்கள் காலையில் நெடுநேரம் தூங்குபவர்களாக இருக்கக் கூடாது. ‘’ என்னப்பா இது, காலைல 8 மணி வரைக்கும் தூங்கிக் கிட்டு இருக்க. உனக்கு டிஃபன் செஞ்சு கொடுத்தப்பறம் வீட்டுல லேடிஸ்க்கு எவ்வளவு வேலை இருக்கும் தெரியுமா? பாத்திரம் தேய்க்கணும், துணி துவைக்கணும், வீடு துடைக்கணும். அடுத்த வேலை சாப்பாடு தயார் செய்யணும். கொஞ்சம் விஷயம் புரிஞ்சு நடந்துக்கப்பா. இந்த பழக்கத்தால எவ்வளவு கஷ்டம் பாரு.’’ பிரபுவின் கரிசனம் நியாயமானது என்பதை நண்பர்களும் புரிந்து கொள்கிறார்கள். இருப்பினும் அதனைத் தனிமையில் சொல்லாமல் சம்பந்தப்பட்ட  (அதாவது பாதிக்கப்பட்ட)  நபர்களின் முன்னிலையிலேயே ஏன் பிரபு சொல்லி விடுகிறார் என அவர்களுக்குப் புரிவதில்லை. 

3. பிரபுவுடைய ஃபோன் பெரும்பாலும் சுவிட்ச் ஆஃப் ஆகியிருக்கும். சமீபத்தில் பிரபு தன் நண்பர்களுக்கு ஒரு குறுஞ்செய்தி அனுப்பினார். அதாவது, ‘’நீங்கள் அழைக்கும் போது என் அலைபேசி சுவிட்ச் ஆஃப் ஆகியிருந்தால் எனக்கு ஒரு எஸ். எம். எஸ் அனுப்புங்கள். நான் ஆன் செய்யும் போது பார்த்து விட்டு அழைக்கிறேன்’’ என. அதன் பின், எப்போதாவது வரும் ஓரிரு அழைப்புகளும் நின்று விட்டன. 

இருந்தாலும் நண்பர்கள் அனைவரும் பிரபு அழைக்கும் போது ஃபோனை எடுக்க வேண்டும். அலைபேசியில் அவரே அழைத்தாலும் ‘’பிரபு பேசறன்’’ என ஆரம்பிப்பார். பிரபு இன்னும் டெலிஃபோன் மனநிலையிலிருந்து வெளிவரவில்லை என்பது அந்த துவக்கத்துக்கான காரணம். ஒரு நண்பன் கேட்டான் : ‘’அண்ணன்! உங்க ஃபோன்ல இருந்து நீங்க தான் அண்ணன் பேசுவீங்க. அப்புறம் ஏன் ஒவ்வொரு தடவையும் இந்த ‘பிரபு பேசறன்’’?’’ . பிரபு சில கணங்கள் அமைதிக்குப் பின் ‘’ என் ஃபோன்ல இருந்து இன்னொருத்தர் பேசவும் சாத்தியக்கூறு இருக்குல்ல’’ ‘’இருக்கு ஆனா அதுக்கான நிகழ்தகவு ரொம்ப குறைவு’’ இந்த உரையாடலைக் கேட்டவர்கள் இது கணிதம் தொடர்பானது என்றே எண்ணினார்கள். 

4. ஒரு நண்பன் போட்டித் தேர்வுக்கு தயார் செய்ய பிரபுவின் வீட்டுக்கு வந்தார். அவரது தயாரிப்பில் ஒருநாள் தலையிடாமல் இருந்தார் பிரபு. இரண்டாம் நாள் காலையில் ‘’உன் கொஸ்டின் பேங்க்கையும் ஒர்க்கிங் ஷீட்டையும் கொண்டு வா’’ என ஆணையிட்டார். இருபத்து நாலே கால் பெருக்கல் 19 என கேள்வி. நண்பர் அவரறிந்த முறைப்படி 24ஐயும் 19ஐயும் பெருக்கி பின்னர் கால் பாகத்தையும் 19ஐயும் பெருக்கிக் கூட்டிக் கொண்டிருந்தார். ‘’என்னப்பா பண்ற. இப்படி கணக்கு போட்டா எப்படி பாஸ் ஆகிறது?  இருபத்து நாலே காலோட இருபதைப் பெருக்கு. 485. அதுல இருந்து 24 1/4 கழி. 460.75ன்னு ஆன்ஸர் ஆப்ஷன் சி யா இருக்கு பாரு. அத டிக் பண்ணு.’’ அன்று மதியமே நான்கு நாட்கள் தங்கி பரீட்சைக்கு தயார் செய்யலாம் என எண்ணிய நண்பர் பின்னங்கால் பிடரியில் பட ஓட்டம் பிடித்தார். 

5. பிரபுவுக்கு கடைகளுக்குச் சென்று பொருட்கள் வாங்கும் பழக்கம் கிடையாது. கடைகள் என்பவை பொருட்கள் இருக்கும் இடம் என்றே புரிந்து கொண்டிருக்கிறார் ; அங்கே விற்பனையும் நடக்கும் என்ற புரிதல் அவருக்கு இன்னும் ஏற்படவில்லை. கடைகளுக்கோ வணிக அங்காடிகளுக்கோ பிரபுவை உடன் அழைத்துச் சென்றால் சேமியா பாக்கெட், ஷேவிங் லோஷன், சொட்டு நீலம் ஆகியவற்றைக் கூட பெருவியப்பாக நோக்குவார். ஒவ்வொரு முறை அழைத்துச் செல்லும் போதும் ஒரே கதையைச் சொல்வார். சாக்ரடீஸ் கதை. சாக்ரடீஸ் தினமும் வணிக அங்காடிக்கு செல்வாராம். ஆனால் எதுவும் வாங்க மாட்டார். அங்காடிக்காரர் எதுவும் வாங்காமல் தினமும் என்ன பார்க்கிறீர்கள் என்று கேட்டிருக்கிறார். எத்தனை பொருட்கள் இல்லாமல் என்னால் நிம்மதியாக இருக்க முடிகிறது  என்பதை இங்கே வரும் போது உணர்கிறேன் என்பாராம். 

5 (அ). அங்காடிகளில் ஆர்வம் இல்லாத பிரபுவுக்கு கட்டுமானம் அவரது தொழில் என்பதால் ஹார்டுவேர் கடைகளில் பேரார்வம் உண்டு. நண்பர்களை வெளியூருக்கு ஆர்வத்துடன் அழைத்துச் செல்வார். டி. எம். டி கம்பி லோடு செய்ய, டைல்ஸ் பெட்டிகளை வாங்க, பிளம்பிங் சாமான் வாங்க, எலெக்ட்ரிக் வயர் வாங்க, பெயிண்ட் வாங்க என அங்கே கூட்டிச் சென்று விடுவார். அவர்களை அங்கே உட்கார வைத்து விட்டு பிரபு டாடா ஏஸோ மினி லாரியோ பிடிக்கச் சென்று விடுவார். வண்டி வந்ததும் அவை லோடு ஆகும். லோடு ஆன வண்டியிலேயே நண்பர்களை டிரைவருக்குப் பக்கத்தில் அமர வைத்து சைட்டில் சென்று காத்திருங்கள்; நான் வந்ததும் அன்லோடு செய்து விடலாம் என்பார். 

நண்பர்கள் அசௌகர்யமாக உணர்ந்தாலோ அதை வெளிப்படுத்தினாலோ ‘’ இந்த மெட்டீரியல் போய் சேந்தா தான் இன்னும் ஒரு மாசத்துக்கு தினசரி 15 லேபருக்கு வேலை இருக்கும். அவங்க ஒவ்வொருத்தருக்கும் எத்தனை விதமான செலவு இருக்கும் என யோசிச்சுப் பாருங்க. அத்தனை பொறுப்பான வேலையை உங்களுக்கு கொடுத்திருக்கன்’’ என்பார். பல தொழிலாளர்களின் வாழ்க்கை தங்கள் கையில் இருப்பதாய்  ந்ண்பர்களுக்குத் தோன்றும். பிறகு அவர்கள் யோசிப்பார்கள். ‘’சூப்பர் மார்க்கெட்டில் கடையில் பொருள் வாங்கினாலும் பல தொழிலாளர்கள் நேரடியாகவும் மறைமுகமாகவும் பயன் அடைவார்கள். ஏன் பிரபுக்கு அது தெரியவில்லை?’’ யோசிக்கத்தான் முடியும். பிரபுவிடம் கேட்க முடியாது. 

(5) (ஆ) இணைய வர்த்தகம் குறித்து பிரபுவுக்கு சமீபத்தில் தெரிய வந்திருக்கிறது. நண்பர் ஒருவர் வோல்டாஸ் கம்பெனியில் ஒரு குளிர்சாதனப் பெட்டியை வாங்கினார். பிரபு எந்நாளும் இல்லாத திருநாளாக என்ன விலை என்று கேட்டார். நண்பர் விலையைச் சொன்னார். நண்பரிடமிருந்து ஸ்மார்ட் ஃபோனை வாங்கி வோல்டாஸ் இணையதளத்துக்குச் சென்று அந்த மாடலின் விலையைச் சொன்னார். நண்பர் நாலாயிரம் ரூபாய் அதிகம் கொடுத்திருக்கிறார். நண்பருக்கு நாலாயிரம் அதிகம் கொடுத்திருக்கிறோமே என்பதை விட நுகர்வு குறித்து பிரபு சுட்டிக் காட்டி தெரிந்து கொள்ள வேண்டிய நிலை வந்து விட்டதே என்பது தான் கூடுதல் வருத்தம். 

(6) கட்டுமானம் பிரபுவுடைய தொழில் என்பதால் அவரால் பகல் முழுதும் எந்த சிரமமும் இல்லாமல் ஒரே இடத்தில் நிற்க முடியும். கட்டுமானம் நடைபெறும் இடத்தில் அவர் அமர மாட்டார். நண்பர்கள் கட்டுமானப் பணி நடக்கும் இடத்துக்கு வந்தால் அவர்களும் நிற்க வேண்டும். ஒருமணி நேரத்தில் அவர்களுக்கு தலை சுற்றி மயக்கம் வரும். ‘’நீங்க உங்க ஸ்டாமினாவை இன்னும் இம்ப்ரூவ் செய்யணும்’’ என்று சொல்லி அதற்கான டிப்ஸ்ஸை சொல்வார். 

பிரபுவுக்கு ஒரு பழக்கம் உண்டு. வீட்டை விட்டு வெளியே சென்று விட்டால் மீண்டும் வீடு திரும்பித்தான் உணவு அருந்துவார்; தேனீர் குடிப்பார். எனவே அவருடன் சென்றால் தேனீர்க்கடைகளில் தேனீரோ காஃபியோ கிடைக்காது. ‘’நம்ம தமிழ் சொஸைட்டிக்கு டீயும் காஃபியும் வந்து அறுபது வருஷம் இருக்குமா. ஊரே டீக்கடையில நிக்குது. எந்த வேலைன்னாலும் ஆரம்பிச்சா கண்டினியுட்டி மிஸ் ஆகாம செய்யணும். நம்ம ஆளுங்க எத்தனை டீ பிரேக் எடுத்துக்கறாங்க.’’ என்று அங்கலாய்ப்பார். உடன் செல்லும் நண்பர் டீ வாங்கிக் கொடுக்காததுடன் இப்படி லக்சர் வேறு அடிக்கிறானே என எண்ணுவார். 

(7) துணிக்கடைக்கு அழைத்துச் சென்றால் பிரபுவுக்கு ஐந்து நிமிடம் தான் கணக்கு. ஒரு நல்ல வசதியான இடத்தில் அமர்ந்து கடையை வேடிக்கை பார்ப்பார். ஏதேனும் தேர்ந்தெடுங்கள் என்று சொன்னால் வெண்ணிறத்தைத் தேர்ந்தெடுப்பார். நண்பர்கள் ’’உங்க கலர் சென்ஸை நீங்க வளத்துக்கணும் பிரபு ‘’ என்பார்கள். ‘’நீங்கள்லாம் அதிகபட்சம் 10 செட் டிரஸ் ஒரே தடவைல எடுத்திருப்பீங்களா. கடலூர் ஃபிளட் அப்ப நான் 1500 செட் டிரஸ் எடுத்தன். ஒரு கிராமத்துல இருந்த 500 குடும்பங்களுக்கு. 500 செட் ஜெண்ட்ஸூக்கு. 500 செட் லேடீஸுக்கு. 500 செட் குழந்தைகளுக்கு. அந்த கிராமமே சந்தோஷமாச்சு. மாவட்டம் முழுக்க இருக்கற ரெவின்யூ பியூபிள் நம்ம ஒர்க் பத்தி தான் பேசினாங்க’’பிரபு இப்படி பதில் சொல்லும் போது நண்பர்கள் என்ன செய்ய முடியும்?

(8) பிரபுவிடம் மூன்று கேட்டகிரி உண்டு. ‘’அறிமுகம் பரிச்சயம் நட்பு’’. நட்பு கேட்டகிரியில் இருப்பவர்கள் நாம் முந்தைய இரண்டில் இருந்தால் இன்னும் கொஞ்சம் லகுவாக இருக்கலாமோ என எண்ணுவார்கள். 

(9) பிரபுவிடம் எப்போதும் ஏதாவது பொது காரியம் குறித்து ஒரு திட்டம் இருக்கும். எவ்வளவு ‘’எகானமியாக’’ வடிவமைக்க முடியுமோ அவ்வளவு எகானமியாக அது இருக்கும். எந்த அளவுக்கு எகானமியாக இருக்கிறதோ அந்த அளவுக்கு கடுமையான உழைப்பைக் கோரும். பிரபு எகானமியாகத் திட்டமிடுகிறார் என சந்தோஷப்படுவதா அல்லது நம்மிடம் கடுமையான உழைப்பைக் கோரப் போகிறார் என வருத்தப்படுவதா என்று நண்பர்களுக்குத் தெரியாது. 

(10) பிரபுவுக்கு சில விஷயங்கள் சொன்னால்தான் புரியும். சொல்லாமலும் சில விஷயங்களைப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்று சொன்னால் ஏன் அதை முதலிலேயே சொல்லவில்லை என்று கேட்பார். 

(11) சமீபத்தில் வெளியான ‘’இசை மொழி’’ கட்டுரையை வாசித்த நண்பர்கள் நம்மைப் பற்றியும் ஏதாவது எழுதி விடுவாரோ என கலக்கமுற்றனர். என்னுடைய எந்த கட்டுரையிலும் நண்பர்களின் பெயரை வெளியிட்டதில்லை அல்லவா என பிரபு அவர்களை சமாதானப்படுத்தினார். 

(12) பிரபு தன்னை ஒரு ஜனநாயகவாதி என்று சொல்கிறார். நண்பர்கள் அனைவரிடமும் பல விஷயங்களை கவனத்துக்குக் கொண்டு வருவார். விவாதிப்பார். அவர்கள் கருத்துக்களைக் குறித்துக் கொள்வார். இருப்பினும் நண்பர்களுக்கு ஜனநாயகவாதி என சொல்லிக் கொள்ளும் எல்லாரையும் போல பிரபு தான் நினைப்பதையும் விரும்புவதையும் மட்டும் செய்கிறாரோ என்ற ஐயம் உண்டு. 

ஆற்றின் கரையில்

காவிரியின் கிளை ஆறு ஒன்றின் கரையில் மோட்டார்சைக்கிளில் பயணிக்கும் சூழல் வாய்த்தது. ஆற்றின் கரையை ஒட்டியே  கிட்டத்தட்ட நாற்பது கிலோ மீட்டருக்கு மேல் பயணம். சில கிராமங்களில், ஆற்றங்கரையில் நின்றிருக்கும் நாற்பது ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கு மேலான ஆலமரங்களும் அரசமரங்களும் தம் கருணை நிழல் கொற்றத்துடன் வீற்றிருந்தன. இந்த மரங்களை நட்டவர்கள் யார்? அந்த கிராமத்தில் யாரேனும் ஒரு சிலர் அறிந்திருக்கலாம் அல்லது அடுத்தடுத்த தலைமுறைகள் உருவாகி யாருக்கும் நினைவில்லாமல் கூட போயிருக்கக் கூடும். தான் நினைக்கப்பட வேண்டும் என்பதற்காக யாரும் மரம் நட்டிருக்க மாட்டார்கள். மரம் நடுபவனுக்கு அனுபவத்தில் ஒரு விஷயம் தெரிந்திருக்கும். நடுபவனை ஒரு நிமித்தமாகக் கொண்டு மரம் தன்னை நிலைநிறுத்திக் கொள்கிறது. பறவைகளின் பிராணிகளின் வழியாகவும் பெருவிருட்சங்கள் மண்ணைத் தொட்டு வேர்பிடித்து வளர்கின்றன. கல்லினுள் தேரைக்கும் தர்மம் உணவூட்டும் என்பார்கள். 

ஒரு மரம் எத்தனையோ உயிர்களுக்கு காப்பாக இருக்கிறது. எறும்புகள், பூச்சிகள், பறவைகள், பிராணிகள் என பல ஜீவன்கள் ஒரு பெருமரத்தின் நிழலைச் சூழ்ந்து வாழ்கின்றன. மரம் நடுதல் ஒரு நற்செயல். உயிர்க்கோளத்தில் மனித இனம் சின்னஞ்சிறியது. மரங்களை நடுபவர்கள் மனிதப் பிரக்ஞைக்கும் அப்பால் இருக்கும் உயிர்ப்பிரக்ஞையின் நினைவின் அடுக்குகளில் சஞ்சரிக்கிறார்கள். 

ஒரு மரத்தை ஒரு தாவரத்தை ஒரு விலங்கை ஒரு பறவையை தெய்வரூபமாகக் காண்பது என்பது மானுடன் கொள்ளும் மகத்தான உணர்வு. அந்த உணர்வை உலகப் பண்பாட்டுக்கு அளித்தது நம் நாடு. 

‘’பூரண ஞானம் பொலிந்த நன்னாடு புத்தர்பிரான் அருள் பொங்கிய நாடு’’ என்றான் பாரதி. பிறப்பிலிருந்து இறப்பு வரை உடலின் உள்ளத்தின் வலியால் துயருரும் மானுடர்க்கு துயரம் நீங்கிய விடுதலையின் மார்க்கத்தைக் காட்டினார் பகவான் புத்தர். அவர் ஞானம் பெற்றது அரசமரத்தின் அடியில். 

நம் மரபு தென் திசை முதல்வன் சனகாதி முனிவர்களுக்கு பிரணவப் பொருள் உரைத்தது ஆலமரத்தின் அடியில் என்கிறது.

ஆலும் அரசும் நிறைந்திருப்பது கிராமத்துக்கு பெரும் நன்மைகளைக் கொண்டு வரும் என்ற நினைவு மனதில் எழுந்தபடியே இருந்தது. 

அந்த கிளை ஆறு பயணிக்கும் ஒவ்வொரு கிராமத்திலும் ஆற்றின் கரையில் 108 ஆல்- அரசு கன்றுகளை நட வேண்டும் என்ற விருப்பம் உண்டானது. ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் நாம் அறியாத பெயர் கூட தெரியாத யாரோ ஒருவர் நட்டு பராமரித்த விருட்சத்தின் நிழலில் நாம் இளைப்பாறும் போது இன்னும் ஐம்பது ஆண்டுகளுக்குப் பின் இளைப்பாறப் போகும் ஒருவருக்கான பொறுப்பு நமக்கு இருக்கிறது. 

இது மழைக்காலத்தின் துவக்கம். வட கிழக்குப் பருவமழை அக்டோபர் முதல் வாரத்தில் துவங்கும். அந்த காலத்தை ஒட்டி மரங்கள் நடப்படுமாயின் அவை வேர் பிடித்து விடும். அக்டோபரிலிருந்து டிசம்பர் வரையிலான மூன்று மாதங்களில் நல்ல வளர்ச்சி பெறும். 

நண்பர்களிடம் பேச வேண்டும். 

எண்ணம்

உன்னை

ஒரு வண்ணமாக

இசையின் ஒரு துளியாக

சிறகடிப்பின் ஒலியுடன்

மேலெழுந்து கொண்டிருக்கும்

ஒரு பறவையாக

வனாந்தரத்தில்

சிகர உச்சியில்

நிறையும்

மௌனமாக

ஒரு ஒளிக்கீற்றாக

எண்ணிக்

கொள்கிறேன் 

பறவை

அன்றாடத்தின் பாடுகள்

அலைகள்

கடல் மணலைக் கரைப்பதாய்

கரைத்துக் கொண்டிருக்கின்றன

நீண்டிருக்கும் சாலையில்

நடந்து கொண்டிருக்கிறான்

தாகம் கொண்ட யாத்ரீகன்

மேகம் சூழ்ந்த வானம்

வெட்டவெளியாயிருக்கிறது

மேகம் நினைவில் அவ்வப்போது எழுகிறது

மெய் சிலிர்த்து

அகம் பொங்கி

ஒரு துளி கண்ணீர்

முடிவிலா வண்ணங்களின்

உலகின் மேல்

பறக்கத் தொடங்குகிறது

விடுதலையின்

பறவை

ஊரும் தலைநகரும்

எங்கள் ஊர்க்காரர்களுக்கு ஒரு பழக்கம் உண்டு.  எங்கள் ஊருக்கு வடக்கே 34 கி.மீ தூரத்தில் ஆனைக்காரன் சத்திரம் என்ற ஊர் உள்ளது. பரவலாக அதனைக் கொள்ளிடம் என்று அழைப்பார்கள். கொள்ளிடம் ஆற்றின் கரையில் இருப்பதால் ஊரையே கொள்ளிடம் எனக் கூறி விட்டார்கள்.   ரயில் நிலையத்துக்கும் அதே பெயர். எங்கள் ஊர்க்காரர்கள் அதனை ஓர் எல்லையாகக் கருதுவார்கள். அந்த கொள்ளிடம் நதியைத் தாண்டிச் சென்று விட்டால் மனம் பரபரக்கும். சிதம்பரம் செல்வதென்றால் ஒரு கணக்கில் அதனை எங்கள் பிராந்தியமாக எடுத்துக் கொள்ளலாம். சேத்தியாத்தோப்பு பரவாயில்லை.  அதைத் தாண்டி விட்டால் மனம் நிலைகொள்ளாது. எப்போது ஊருக்குத் திரும்பலாம் என்று தோன்றி விடும். 

முக்கியக் காரணம் தண்ணீர். காவிரியும் அதன் கிளை ஆறுகளும் பாய்வதால் தண்ணீர் எப்போதும் மிதந்து கிடக்கும். மிகையான தண்ணீர் இயல்பாகவே ஒரு சோம்பலை உருவாக்கி விடும். குறைந்தபட்சமாக ஒரு வேலை செய்தால் கூட மனம் ஒரு நிறைவை உணர்ந்து விடும். ஒருவிதமான நிலப்பிரபுத்துவ மனநிலை. 

தண்ணீரை அளவாக செலவிடுதலை முக்கிய தினசரி நடவடிக்கையாக மேற்கொள்ளச் சொல்லும் சென்னை எங்கள் ஊர்க்காரர்களுக்கு பெரும் அசௌகர்யம். முக்கால் வாளியில் முழுக் குளியலை எப்படி முடிப்பது என்பது ஊர்வாசிகளுக்கு புரியாத புதிர். எங்கள் ஊர்க்காரர்களுக்கு எங்கள் ஊர் தண்ணீர் தான் ருசி. சென்னையில் ஒருநாள் வேலை என்றால் வாட்டர் பாட்டிலில் மூன்று லிட்டர் தண்ணீர் எடுத்துச் செல்பவர்கள் உண்டு. சென்னைக்கு அங்கே குடியிருக்கும் எங்கள் ஊர்க்காரர்களைப் பார்க்கத்தான் செல்வார்கள். அவர்கள் குடிக்கத் தண்ணீர் வேண்டுமா என்று கேட்டால் கையோடு கொண்டு வந்திருக்கிறோம் என்பார்கள். அவர்கள் அதில் கொஞ்சம் தண்ணீரை வாங்கிக் குடித்து விட்டு ‘’என்ன இருந்தாலும் நம்மூர் தண்ணி நம்மூர் தண்ணி தான். நீங்கல்லாம் கொடுத்து வச்சவங்க. நாங்க தான் இங்க கிடக்கோம்’’ என்பார்கள். சிலர் ‘’அதென்ன நீங்க மட்டும் அவ்வளவு விவரம்’’ எனக் கூறி கொண்டு போன தண்ணீரை அவர்கள் பாத்திரத்தில் ஊற்றி வைத்துக் கொண்டு சென்னைத் தண்ணீரை வாட்டர் பாட்டிலில் ஊற்றிக் கொடுத்து விடுவார்கள். 

சென்னையில் மாம்பலம், கீழ்க்கட்டளை, மடிப்பாக்கம் ஆகிய பகுதிகளில் எங்கள் ஊர்க்காரர்கள் அதிகம். இப்போது சென்னையில் தண்ணீர் தட்டுப்பாடு இல்லை. ‘’நம்ம வீராணம் தண்ணி தானே சிட்டிக்கு சப்ளை’’ என்பது ஊர்க்காரர்களின் எண்ணம். 

சென்னையில் ரயிலேறி விட்டால் எங்கள் ஊர்க்காரர்களின் கண்கள் தேடுவது ஒன்றைத்தான். ‘’கொள்ளிடம் தாண்டியாச்சா’’. 

தாண்டி விட்டால் ‘’அப்பாடா’’ என்று ஒரு ஆசுவாசம். நிம்மதி. 

இசை மொழி

எனக்கு ஒரு நண்பர் இருக்கிறார். தீவிரமான இசை ரசிகர். இரவு பத்து மணிக்குத் துவங்கி நள்ளிரவு ஒரு மணி வரை இசை கேட்பது அவரின் நாற்பதாண்டு கால பழக்கம். வானொலி, டேப் ரெகார்டர் தொடங்கி இப்போது தனது அலைபேசியில் இணையம் மூலம் பாட்டு கேட்பது வரை தனது ஒலி சாதனங்களையும் காலத்துக்குத் தகுந்தாற் போல் மாற்றியுள்ளார். 

பழைய தஞ்சாவூர் மாவட்டத்துக்காரர்களுக்கு ஊர்ப்பெருமை ஜாஸ்தி. பக்கத்து பக்கத்து ஊர்க்காரர்களே தத்தம் ஊர்ப்பெருமை பேசிக் கொள்வார்கள். இயக்குனர் கே. பி யின் திரைப்படம் ஒன்றில் ஒரு தஞ்சாவூர்காரரும் ஒரு திருவையாறுக்காரரும் ஊர்ப்பெருமை பேசுவார்கள். தஞ்சாவூர்க்காரர் சொல்வார் : ‘’நான் குடிச்ச தண்ணியே சங்கீதம்’’. திருவையாறுகாரர் சொல்வார் : ‘’நான் சுவாசிச்ச காத்தே சங்கீதம்’’. இரண்டு ஊருக்கும் இடையே 15 கி.மீ தான் தூரம். தமிழில் ஒரு பழமொழி உண்டு : ‘’கூடப் பிறந்தவனிடமே பிறந்த வீட்டுப் பெருமை பேசுவது’’ என்று.

காலையில் முதல் பாசஞ்சரைப் பிடித்து விழுப்புரம் போய் அங்கே வைகை எக்ஸ்பிரஸுக்கு மாறி மதியத்துக்குள் சென்னை சென்று அங்கே வேலைகளை முடித்து விட்டு இரவே ரயிலில் ஊர் திரும்பி விடுவது எங்கள் பகுதியினரின் பழக்கம். காலை டிபனும் சொந்த ஊரில். இரவு உணவு வீட்டில். இதற்கிடையே போவதும் வருவதுமாக 600 கி.மீ பயணம் நிகழ்ந்திருக்கும். இப்போது, சென்னை செல்லும் ஒரு எக்ஸ்பிரஸ் ரயில் காலை 5.45க்கு வருகிறது. அதைப் பிடித்தால் 11 மணிக்கு சென்னை செல்லலாம். மாலை 4 மணிக்கு அதே ரயில் ஏறினால் இரவு 9 மணிக்கு ஊருக்கு வந்து விடலாம். 

நண்பரிடம் சொன்னேன் : ‘’ நாம சென்னைக்கு தெற்க இருக்கோம். அதே போல சென்னைக்கு வடக்க இருக்கறவங்களும் சென்னையோட நெருக்கமான தொடர்புல இருப்பாங்க இல்லயா’’

நண்பருக்கு இசையில் இருக்கும் ஆர்வம் புவியியலில் இல்லை. எந்த பாவனையும் இல்லாமல் பார்த்தார். 

‘’நமக்கு டிரெயின் கனெக்டிவிட்டி இருக்கறாப் போல சென்னைக்கு வடக்க இருக்கற ஊர்களும் ரயிலால இணைக்கப்பட்டிருக்கும் இல்லயா. பாடகர் எஸ். பி. பி. க்கு சொந்த ஊர் நெல்லூர். மெட்ராஸ்ல இருந்து 200 கி.மீ’’

‘’எஸ். பி.பி ஆந்திராவா? அப்ப அவர் தாய்மொழி தெலுங்கா?’’

‘’ஆமாம். உங்களுக்குத் தெரியாதா?’’

‘’இல்லை. இப்போதான் கேள்விப்படறன்’’

‘’பாடகர் பி.சுசீலாவுக்கும் தாய்மொழி தெலுங்கு’’

நண்பர் அதிர்ச்சி அடைந்தார். 

‘’ஏ.எம். ராஜா தெரியும் இல்லையா. அவருக்கும் தெலுங்குதான் தாய்மொழி’’

நண்பருக்குப் பேரதிர்ச்சி. சில நிமிடங்கள் மௌனமாக இருந்தார். பின்னர் ஒரு பெயரை உச்சரித்தார். 

‘’பாடகர் பி. பி. ஸ்ரீநிவாஸ்?’’

’’ஆந்திராவுல காக்கிநாடான்னு ஒரு ஊர் இருக்குல்ல. அதான் அவரோட பிறந்த ஊர்.’’

எதுவும் பேசாமல் இரண்டு பேரும் இருந்தோம். தூரத்தில் கௌரவம் படத்திலிருந்து ‘’ அறிவைக் கொடுத்ததோ துரோணரின் கௌரவம்; அவர் மேல் தொடுத்ததோ அர்ஜூனன் கௌரவம்’’ என்ற பாடல் வரி கேட்டது. 

நண்பர் என்ன கேட்கப் போகிறார் என்று தெரிந்து விட்டது. 

‘’பிரபு! டி. எம். எஸ்?’’

‘’அவர் மதுரைக்காரர்’’

நண்பர் ஆசுவாசமடைந்தார். 

‘’ஆனா’’

‘’ஆனா என்ன?’’

‘’அவரோட தாய்மொழி சௌராஷ்ட்ரா’’

நண்பருக்கு சொல்லே எழவில்லை. 

‘’வேற யார் யாருக்கு தாய்மொழி வேற?’’

‘’ எஸ் .ஜானகிக்கு தெலுங்கு.  எம்.எஸ்.வி க்கு மலையாளம்’’  

நண்பர் அயர்ந்து விட்டார். அடுத்து அவர் கேட்ட கேள்வியில் நான் அயர்ந்து விட்டேன். 

‘’ஜேசுதாஸ்?’’

நான் பதிலைச் சொன்னேன். 

அப்போது பக்கத்து வீட்டிலிருந்து வானொலிப் பெட்டியில் ‘’சின்னக் கண்ணன் அழைக்கிறான்’’ என்ற பாடல் ஒலித்தது. 

‘’இத்தனை வருஷம் மியூசிக் கேக்கறன். நீங்க சொல்ற விஷயத்தை இப்பதான் முதல் தடவையா கேள்விப்படறன்’’

‘’இசைக்கு மொழி கிடையாது இல்லையா. அதனால நீங்க முழுசா அதுல மூழ்கிட்டீங்க.’’ 

‘’நீங்க சொல்ற விஷயங்களை தெரிஞ்சுகிட்ட பிறகு அந்த கலைஞர்களோட கலை மேல இன்னும் பெருசா மதிப்பு உருவாகுது. புதுசா ஒரு மொழிய கத்துகிட்டு  அந்த சமூகத்தோட ஆழ்மனசுல இடம் பிடிக்கறதுன்னா ரொம்ப பெரிய விஷயம்’’