மற்றுமோர்

ஓர் அற்புதம்
உணரப்படும்போது
நாம்
அதுவாகவே
ஆகிறோம்
என்பது
அதன்
மற்றுமோர்
அற்புதம்

தூய பூமி

நீ அறிந்திருக்க மாட்டாய்

நேரடியான அல்லது மெல்லிய நுட்பமான
வன்முறைகளை
ஓயாமல் பெருகும் குரோதங்களை
ஊற்றெடுக்கும் வற்றாத கண்ணீரை
சினத்தின் வெம்மைகளை
அச்சத்தின் கவசங்களை
துயரத்தின் பெருங்குரல் அரற்றல்களை
அபயம் கிடைக்குமா என பரிதவிக்கும் நெஞ்சங்களை
தாகம் கொண்ட ஜீவிதங்களை

பாதம் நோக்கும்
உன் உள்ளங்கையிலிருந்து
அன்பின் ஜீவநதிகள் பாய்கின்றன
அவற்றில்
மூழ்கி மூழ்கி
மேலெழுந்து
பறக்கின்றன
வானகப் புள்ளினங்கள்
அது கண்டு
கை கொட்டி
பரவசமாய்
உற்சாகமாய்
சிரிக்கின்றனர்
மழலைச் சிறுவர்கள்
அவர்கள் மகிழும் போதெல்லாம்
பிறக்கிறது
ஒரு தூய பூமி

உன்னைப் பற்றிய வரிகள்

நாம் சந்திப்பதற்கு முன்பே
உன்னைப் பற்றிய வரிகளை எழுதிவிட்டேன்
அவை அனாதி காலமாக எழுதப்படுகின்றன
நீல வானில்
வெண் மேகங்களில்
முழு நிலவில்
கூழாங்கற்களின் மேல் ஓடும் நதியில்
உன்னைப் பற்றிய சொற்கள் உருக்கொண்டன
மண்ணில் நிகழும் மகத்தான அனைத்தும்
சித்தரிக்கப்பட்ட போது
அவை உன் சாயலுடனிருந்தன
விசும்பு நோக்கி
மனித விழிகள் எழும் தோறும்
உன்னைப் பற்றிய வரிகளில்
புதிதாய் சில வார்த்தைகள் சேர்ந்து கொண்டிருந்தன
உன்னைப் பற்றிய வரிகள்
விதையாகின்றன
மலராகின்றன
உயிர்த் தீயாய் எழுகின்றன

தெரிவு

இன்று காலை நண்பர் ஒருவரைச் சந்தித்தேன். மிக இளைஞர். நான் ஸ்மார்ட் ஃபோன் பயன்படுத்த வேண்டும் என எப்போதும் பரிந்துரைப்பவர். நான் அலைபேசிப் பயன்பாட்டை நிறுத்தி விட்டு தரைவழித் தொடர்பு தொலைபேசியைப் பயன்படுத்தினால் என்ன என்று சில நாட்களாக யோசித்து வருகிறேன். எனது தொழில் சார்ந்த பணிகள் ஊருக்குள்ளேயே பெரும்பாலும் அடங்கி விடும். தொழில் நிமித்தம் வெளியூர் செல்வதன் தேவை பெரும்பாலும் இல்லை. சட்டை பாக்கெட், பேண்ட் பாக்கெட் இரண்டுமே அலைபேசியை வைத்துக் கொள்ள வசதியாக இல்லை. எங்காவது வெளியூர் சென்றால் சார்ஜர் மறக்காமல் எடுத்துச் செல்ல வேண்டியிருக்கிறது. கூடிய விரைவில் அதனைத் துறப்பேன் அல்லது வெளியில் எடுத்துச் செல்லாமல் தவிர்ப்பேன் என்றே நினைக்கிறேன்.

யாதெனின் யாதெனின் நீங்கியான் நோதல்

அதனின் அதனின் இலன் - என்பது பேராசானின் வாக்கு.

அவரிடம் கூறினேன்: மின்னணுப் பொருட்களிலிருந்து தள்ளி இருக்க எப்போதும் விரும்பியிருந்தாலும் மின்னஞ்சலை கிட்டத்தட்ட இருபது ஆண்டுகளாகப் பயன்படுத்துகிறேன். அப்போதெல்லாம் தமிழில் மின்னஞ்சல் அனுப்புவது என்பது இயலாத காரியம். கணிணி எல்லார் கையிலும் இருக்காது. பதினைந்து நாட்களுக்கு ஒருமுறையாவது மின்னஞ்சல் பார்க்கும் வழக்கம் இருந்தது. வெளிநாட்டில் இருக்கும் நண்பர்கள் மின்னஞ்சலைக் கண்டு மகிழ்வர். பதில் அனுப்புவார்கள். பத்து ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் மடிக்கணிணி வாங்கி பயன்படுத்தத் துவங்கினேன்.

நான்கு ஆண்டுகளாக மடிக்கணிணியில் எழுதுகிறேன். எழுதுவதும் இலக்கியத் தளங்களைப் பார்ப்பது மட்டுமே மடிக்கணிணியில் செய்கிறேன்; அல்லது அது மட்டுமே செய்யத் தெரியும். ஒரு முறை நண்பர் ஒருவரிடம் ‘’கட் காப்பி பேஸ்ட்’’ பயன்படுத்துவது எப்படி என்று கேட்டுத் தெரிந்து கொண்டேன். வேர்டில் எழுதி இணையத்தில் ‘’கட் காப்பி பேஸ்ட்’’ செய்ய அது வசதியாக இருந்தது.

என்னினும் இளையோர்களைச் சந்திக்கும் போது அவர்கள் நான் தமிழில் அனுப்பும் மின்னஞ்சல்கள் குறித்து கேட்பார்கள். எப்படி தமிழில் எழுதுகிறீர்கள் என சொல்லித் தாருங்கள் என்று சொல்வார்கள். நான் சொல்லித் தருவேன்.

நாம் எதை முக்கியமாக நினைக்கிறோமோ அதைச் சென்றடைகிறோம். நாம் எதை முக்கியமாக நினைக்கிறோம் என்பதை நாம் தான் தெரிவு செய்கிறோம். 

என் கவசங்கள் கனக்கின்றன
நழுவி வீழ்கின்றன
கரங்கள் ஏந்தியிருக்கும் படைக்கலன்கள்
பாதங்களில் படியும் இரத்தச் சேறுடன்
நிலத்தில் நடக்கிறேன்
எக் கோணத்திலும் அன்னியமாய் பூங்காவின்
நீர்ச்சுனையில்
மூழ்கி எழுகிறேன்
கிளையிலிருந்து மண்ணுக்குப் பறக்கும்
மரமல்லிகளைக் கடந்து
புல்வெளியில் அமர்ந்திருக்கும்
உன் முன் வரும் நேரம்
தொலைவில் அதிரும் மணி
ஓசையாய் நிறைகிறது
எங்கும்

ரசவாதப் பொழுதுகளை அளக்கும்
கால அகாலங்களின்
கடிகார முட்கள்
சம்மட்டி அடி போல்
திக் திக் கென்று
இறுக்கமாக
விழும்
எந்த உலோகத்தால்
ஆக்கப்பட்டுள்ளன?

மர்ஃபியின் பரிசுகள்

மர்ஃபி பரிசுகளை விரும்புகிறான்
அவன் கைகளில் அது வந்து சேர்வது வரை
பள்ளியில்
நடைபெறும் நிகழ்வுகளின் தொடர்
அவனுக்குப் புதிராக இருக்கிறது
அவனுக்கு மர்மமாக இருக்கிறது
அவனுக்கு சுவாரசியமாக இருக்கிறது
சில பரிசுகள் கைக்கு வராமல் இருப்பதிலும்
புதிரும் மர்மமும் இருப்பது
அவனுக்கு மேலும் சுவாரசியம் தருகிறது
வீட்டின் ஒவ்வொருவரிடமும் சென்று
கண்களை மூடச் சொல்லி
தான் பெற்ற பரிசை
அவர்கள் கைகளில் அளிக்கிறான்
அவர்கள் கொள்ளும் மகிழ்ச்சியில்
கூடுதல் மகிழ்ச்சி அடைகிறான்
நான் அவனிடம்
நீ
இனிமையை
உற்சாகத்தை
எப்போதும் பரிசளிப்பவன்
என்றேன்
அவன் புரியாமல் யோசித்தான்

இந்த தருணம்
பித்தேறிய கடவுளின்
ஒரு கண்ணீர்த்துளி
அவன்
சூடும் நிலவின்
ஒரு துண்டு வெளிச்சம்
அவன் முன் நிற்கும்
காளையின்
யுகாந்திரக் காத்திருப்பு
அவனுக்குப் பிரியமானவளின் சிறு புன்னகை

அன்பின் வழியது

தும்பிகளெனப் பறக்கும்
உனது நினைவுகள்
மனதின் மலைப் பாறைகளை
உருகச் செய்து கொண்டிருந்தன

துயரத்தின் பாலை நிலங்களிலிருந்து
எழும் ஓயா அரற்றல்களை
ஆசுவாசப்படுத்தியது
உனது கருணை மேகங்கள்
பொழியும் மழை

முடிவிலி வரை நீளும்
கடலின் நுனியில்
ஒளிர்கிறது
உனது இருப்பின் புன்னகை

சிறு நுரையில்
தன்னை
உன் பாதத்தில் விட்டு விட்டு
பின்னால்
செல்கிறது
அலைகள் ஓயாப் பெருங்கடல்

உன்னிடம் சொல்வதற்கு
சில காட்சிகள் இருந்தன
கண்ணீர் இருந்தது
வடிவப்படுத்த இயலாத சில மகிழ்ச்சிகள் இருந்தன
உள்ளங்கைகளால் முகம் பொத்தி
சில மூச்சுகளின் ஆசுவாசத்துக்குப் பின்
கூறும்
துயர்களின் சிறு நிரல் ஒன்று இருந்தது
பிரியங்களின் பல ஆசிகள் இருந்தன
குறுந்திரையில்
அக்கணம் மலர்ந்து
மாரியாய்ப் பொழியும்
டிஜிட்டல் மலர்கள்
சொல்லும்
உணர்வுகளும்
தோன்றி மாயமாகின்றன
உன் முன்னால்
நீ புரியாமல்
வேறு என்ன என்கிறாய்
புதிதாய்ப் பிறந்திருக்கும்
அவ்வப்போது விழி திறக்கும்
கைக்குழந்தையைத்
தொட்டுப் பார்ப்பதைப் போல்
அணுகத் தொடங்குகிறேன்
எப்போதும்
எனைச் சூழ்ந்திருக்கும்
வாழ்வை

என்னிடம்
எந்த முகாந்திரமும் இல்லாமல்
வந்து சேர்ந்தது
ஒரு துளி விசும்பு

மகிழ்ச்சியளிக்கும் சிறு பரிசு ஒன்றைப் போல
உபயோகிக்க ஆர்வமூட்டும் ஓர் எளிய உபகரணம் போல
பகிர்ந்து கொள்ளும் பேருவகை ஒன்றைப் போல
மலர்ச்சாறுகளால் உருவான இனிய நறுமணம் போல

அது
என்னிடம் பொருந்திக் கொண்டது

அசையும் சிறு தீபம் ஒன்றை
இரு உள்ளங்கைகள்
காத்துக் கொள்வது போல
அதனை வைத்துக் கொள்கிறேன்

அச்சுடர்
ஒரு பருவத்தில்
விதையாகிறது
ஒரு பருவத்தில்
பசும் புல்லாகிறது
ஒரு பருவத்தில்
மலராகிறது
ஒரு பருவத்தில்
செங்கதிராகிறது 

கருணா சாகரம்

நான்

அன்பின் சாரல்களை
அன்பின் மழையை
மலர்ந்திருக்கும் அன்பின் தடாகங்களை
அன்பின் ஊற்றுக்களை
அன்பின் சிறு சிறு வாய்க்கால்களை
எதிர்பாராத அன்பின் காட்டாறுகளை
அன்பின் மென்னலை எழும் நதிகளை

கண்டிருக்கிறேன்

நீ
அன்பின்
பெருங்கடல்

நீ ஊருக்குச் சென்றிருக்கும் போது
இந்த நகரம்
இந்த உலகம்
இந்த வாழ்க்கை
இன்னும்
கொஞ்சம் பெரிதாகி விடுகிறது
ஒளிந்து கொள்ள வாய்ப்பில்லாத
ஒரு குடோனில்
ஓடிக் கொண்டேயிருக்கும்
இருப்பதில் ஆகச் சிறிய சிறுவன்
என்ன செய்வதென்று யோசிக்கிறான்

பிரயாகை

விசும்பின் அன்பு
ஆதி இன்றி
இறுதி இன்றி
பிரவாகிக்கிறது
வற்றாத நதியில்
படித்துறையில்
அன்னை
ஒக்கலில் அமர்ந்து
இறுக்கிக் கொண்டு
அவ்வப்போது
சட்டென
பார்க்கும்
குழந்தையை நோக்கி
புன்னகைக்கிறாள்
பேரன்னை
அவள் கரங்கள்
மெல்ல தீண்டுகின்றன
மகவின் மென் சிரஸை

எத்தனை

எளிய
அழகான
இந்த உலகில்
ஓர் எளிய கூழாங்கல்லே
ஆசிர்வதிக்கப்பட்டதெனில்
மனிதன்தான்
எத்தனை
எத்தனை
அரிதானவன்

ஓர் அற்புத மாயம்

சமீபத்தில்
ஒரு மாயக்காரனைத்
தற்செயலாய்
சந்தித்தேன்
அவன்
நுட்பமான
நூதனமான
மலர் மணங்களோடு
எப்போதும்
முறுவலித்திருந்தான்
என் கலைந்து கிடந்த மேஜையில்
ஓரிரு மாற்றம் செய்தான்
ஒழுங்குபடுத்தவே முடியாது
என
நான் எண்ணியிருந்த மேஜை
சங்கீதம் எழுப்பியது
மேஜையிடம்
நீ சங்கீதம் அறிவாயா
என்றேன்
நீ இப்போதுதான் அறிந்தாய்
என
வெட்கப்பட்டது

எனது மோட்டார்சைக்கிளைக் காட்டினேன்
பார்த்ததும்
அது உன்னை நேசிக்கிறது
என்றான்
அதனைப் பிரியமாகத் தொட்டான்
அவனிடம்
உன்னைச் சந்தித்தது மகிழ்ச்சி சகோதரா
என்றது

எனது நெடுநாள் இக்கட்டுகளை
அவனிடம்
சொன்னேன்

எளிதாகப் பிரித்து வைத்தான்

நீ அற்புதமானவன்
என்றேன்

நீ இப்போது அற்புதங்களை உணர்கிறாய்
என்றான்

அற்றைத் திங்கள் அவ்வெண்ணிலவில்

அன்று
நகரம் வழக்கம்போலவே இயங்கியது
யாரும் வான் பார்க்கவில்லை
கொட்டும் இலைகளும் மலர்களும்
பொது கவனத்தில் இல்லை
மின்சார விளக்குகளின் அடர்த்தியில்
அந்திப் பொழுது விலகி நின்றிருந்தது
ரெயில்வே நிலைய ஆலமரத்தில்
தினமும் கூடடையும்
பறவைகளின் பெரு ஒலியை
வியந்து பார்த்தான்
ஊருக்கு முதல் முறை
பாஸஞ்சரில்
வந்து சேர்ந்த பயணி
தீச்சுடர் ஒன்று ஒளிரும் அறையில்
அமர்ந்திருக்கிறாய்
நீ
சுவாசமே
தியானமாக

நீ இல்லாத பொழுதுகளில்
நிறைந்திருக்கிறது
இன்னதென்று
சுட்ட இயலாத
ஓர் இடைவெளி
ஒரு மாயக்கரம்
திடீர் திடீரென
கவிழ்க்கிறது
காலக் கடிகையை
அசைவுக்கும்
அசைவின்மைக்கும்
அப்பால் இருக்கும்
பிரபஞ்சத்தில்

இன்று
கதிருக்கும்
வானுக்கும்
இடையே
இருந்த மேகங்கள்
அந்திப் பொழுதில்
சூடியிருந்த
சிவப்பு
உன் மென் குரல் சங்கீதமானது
அந்திக்கும்
அந்திக்கும்
இடையே இருக்கும்
இந்த நீண்ட இரவின்
தனிமையில்
உணரும்
இசையைப் போல

காத்திருத்தல்

காத்திருக்கும் கணங்கள் மேலும் நூதனமாகியிருக்கின்றன
அசையா உடலில் பூமிப்பந்தைப் போல் விடாமல் சுழல்கிறது மனம்
அணி செய்து கொண்ட இளம்பெண்
ஆடிக்குள் எதையோ தேடிக் கொண்டிருக்கிறாள்
அதன்உள்தான் இருக்கிறது என்ற நிச்சயத்தோடு
நம்பிக்கையின் நிராகரிப்பின் சாத்தியங்கள்
கடல் போலும் நிலம் போலும் விரிகின்றன
அவற்றின் மேல் மிதக்கும் காற்றில்
எப்போதும் போல்
சிறகசைக்கின்றன
புள் இனங்கள்

அழைப்பு வரலாம்

அழைப்பு வரலாம்

எங்கிருந்தும்
வான் மேகங்களிடமிருந்து
சில்லென்று கொட்டும் அருவிகளிடமிருந்து
கொக்குகள் நின்றிருக்கும் வயல்களிடமிருந்து
மந்தை ஆடுகள் ஏறிக் கொண்டிருக்கும் மலைப்பாதைகளிடமிருந்து
பொங்கிப் பிரவாகிக்கும் ஆற்றிடமிருந்து
ஆலமர அரசமர நிழல்களிடமிருந்து
துயரத்தின் பாலைவனங்களிடமிருந்து
கண்ணீரின் ஓயாப் பெருங்கடலிலிருந்து

எங்கிருந்தும்

அழைப்பு வரலாம்

உறக்கத்தில் சிரிக்கின்ற குழந்தை
புரண்டு படுக்கிறான்
சிரித்துக் கொண்டே

ஒரு மலைப்பாதையின் திருப்பத்தில்
இருக்கும் மர பெஞ்சில்
மேகங்கள் மிதக்கும் காற்றில்
நகரும் கடிகார முட்கள்
மோனத்தை
அளந்து கொண்டிருக்கும் பொழுதில்
நீ
மலராகவே இருக்கும் தினத்தில்
சிவப்பு சூரியனின் முன்னால்

நான்
உன்னிடம்
ஒன்றைச்
சொல்ல வேண்டும்

ராதே கிருஷ்ணா

உன் இசை நிறையும்
அகத்தை
தூயதாக்கி வைத்திருக்கிறேன்
உன் பாதங்கள்
படியப் போகும் தாழ்வாரங்களில்
சிட்டுக்குருவிகள்
கிரீச்சிட்டு
சிறகடிக்கின்றன
நீ உலவும் பகுதிகளிலெல்லாம்
இனிமையின் இன் மணங்கள்
தீக்கங்குகளிலிருந்து
புகைந்து கொண்டிருக்கின்றன
தினம் தினம்
உனக்காகக் காத்திருக்கிறேன்
யுகம் யுகமாக

ஆயிரம் கரங்கள்

தீ எழட்டும்
எப்போதும் விண் நோக்கியே
எழும்
தீ எழட்டும்
வானின் மேன்மைகளை
மண்ணின் உயிருக்குத்
தன் தளிர்க்கரங்களால்
கொண்டு சேர்க்கும்
தீயின்
ஆயிரம் ஆயிரம் கரங்கள்
எழட்டும்
எங்கள் எல்லைகளை அவியிடுகிறோம்
எங்கள் பேதங்களை அவியிடுகிறோம்
எங்கள் அறியாமையை அவியிடுகிறோம்
தீயே
எங்களைத் தூய்மைப்படுத்து
எங்களை ஆற்றல் கொண்டவர்களாக்கு
புவியெங்கும்
அன்பை நிலைபெறச் செய்

எனது மோட்டார்சைக்கிள்

எனது மோட்டார்சைக்கிள்
எப்போதும்
அமைதியாகக்
காத்திருக்கிறது
எனக்காக

அது
என்னை அறியும்
என்னை விடவும்
என்னைப் பற்றி
நன்றாக அறியும்

முதல் முறையாக
அதில் பயணித்த போது
நான் அடைந்த குதூகலத்தை
நாங்கள்
பரஸ்பரம்
இன்னும்
மறக்கவில்லை

எனது முனைப்புகளை
எனது ஆர்வங்களை
எனது செயல்பாடுகளை
எனது மனம் இயங்கும் விதத்தை
எனது சுபாவத்தை
அது
மிக நன்றாக அறிந்திருக்கிறது
எவரை விடவும்
எனினும்
ஒருநாளும்
என்னிடம் எதுவும் சொன்னதில்லை

அதன் மௌனத்திலிருந்து
நான் எத்தனையோ பெற்றிருக்கிறேன்
ஆலோசனைகளை
சம்மதங்களை
மேலான வாய்ப்புகளை

நான்
அதனை முறையாகப் பராமரிப்பவன் இல்லை
என்ற வருத்தம்
எனக்கு உண்டு
அதற்கு என் மீது புகார் எதுவும் இல்லை

அது இருக்கிறது
கடவுள் யார் மீதும் புகாரற்று இருப்பது போல
அது காத்திருக்கிறது
எனக்காக

கதிரோனே ஒளியோனே அறிவோனே

கதிரே
உன்னை வணங்குகிறேன்

வாழ்வு என்பதை நீயாய் நாங்கள் உணர்கிறோம்
உலகென்பது எங்களுக்கு உனது ஒளியாய் அனுபவமானது
உன் கருணையை நாங்கள் உணவாய் அருந்தினோம்
உன் அன்பு எங்கள் மேல் மழையாய்ப் பொழிந்தது

எங்களை நீ அறிவாய்

எங்கள்
எல்லைகளை
சிறுமைகளை
இச்சைகளை
பூசல்களை
தடைகளை

ஒவ்வொரு நாளும்
வெள்ளிக்குப் பின்
முளைக்கும்
உன் முதற் கதிர்

எங்களை
மன்னிக்கிறது
எங்களுக்கு
வாய்ப்பு தருகிறது

இன்று உன்னிடம் யாசிக்கிறோம்
உனது ஆற்றலை
உனது திறனை
முடிவிலா உன் அன்பை

நீலோத்பலம்

அவள்
எப்போதும்
நீல நிறத்தை விரும்புகிறாள்
தன் வாழிடத்தை
அணி செய்யும் தோறும்
நீலத்தின் வெவ்வேறு தன்மைகளைப்
பயன்படுத்துகிறாள்
அவள் தேர்ந்தெடுக்கும்
மற்ற வண்ணங்களும்
நீலத்தின் சாயலை உள்வாங்கிக் கொள்கின்றன
அல்லது
நீலத்திற்கு மேலும் அழகு தருகின்றன

ஒருமுறை
ஹெலிகாப்டரில்
பயணித்த போது
ஜன்னல் திறந்து
வான் நீலத்தின் ஒரு துளியை
எடுத்துக் கொண்டாள்

அந்திச் சூரியனை நோக்கி
படகில் சென்ற போது
கடல் நீலத்தின் ஒரு துளியை
எடுத்துக் கொண்டாள்

அவற்றை ஒரு விதையாக்கி
தன் தோட்டத்தில்
இட்டு
தினமும் நீர் வார்த்தாள்

பின்னொரு பருவத்தில்
அச்செடி
அவள் இமைக்கும்
பொழுதெல்லாம்
நீலமாய்
மலர்ந்தது

அவளுக்கு
ஹெலிகாப்டர்
பரிசளித்தேன்

ஆர்வத்துடன் தனியே வான் பறந்தாள்
நீ எப்போது பைலட் லைசன்ஸ் பெறுவாய் என்றாள்
நீ பெற்றது எப்போது என்றேன்
பரிசாகப் பெற்ற கணத்திற்கு முதற்கணத்தில் என்றாள்

பின்னர் ஒரு ஜே.சி.பி பரிசளித்தேன்
என்னை இயக்கச் சொல்லி அருகமர்ந்தாள்
கிரேனை பறவை அலகாக்கி
பாறைகளையும் புதர்முட்களையும்
கொத்தி உடைத்தாள்

ஆள் கண்டு குரலெழுப்பும்
பறவை
ஒன்றை
அளித்தேன்
அன்னியர் கண்டு எழுப்பும் குரலை
நான் வரும்போது எழுப்ப அதற்கு பயிற்சி தந்தாள்

ஒரு மலையைப் பரிசளித்தேன்
அடிவாரம் நின்று
உச்சித் தேன் கேட்டாள்

மாலை அந்தியின் முதல் விண்மீனை அவளுக்களித்தேன்
அதிகாலையின் விடிவெள்ளியாய் என்னை இருக்கச் சொன்னாள்

மூங்கில் வெளிப்படுத்திய இசையை மட்டும் அளித்தேன்
அவள் புல்லாங்குழலை எனக்குப் பரிசளித்தாள்

அலைத்திரள்

இரவின் இறுதித் துளி
பகலாகப் பரிணமிக்கும்
சிட்டுக் குருவிகள் சிறகடிக்கும்
ஒவ்வொரு நாளும்
ஒவ்வொரு வாசலுக்கும்
கொண்டுவருகிறது
திரள் திரள் அலைகளாய்
இனிமைகளை
நம்பிக்கைகளை

அழகானது
இந்த வாழ்க்கை
இந்த உலகம்

எப்போதும்

வாடிய பயிர்

உன் முகம் வாடும்
தருணங்களிளெல்லாம்
பெருஞ்சுமையால்
மூச்சிறைக்கிறேன்
உன் விழியில் திரளும்
துயரின்
ஒரு துளி கண்ணீர்
ஓயாத  பேரலைகளாக
ஓசையிடுகின்றன
உன் தனிமை
பாலை நிலத்தின்
பெருங்காற்றாய்
நகர்ந்து கொண்டேயிருக்கிறது

ஓர் ஆரம்பம்

எங்கோ
தொலைதூரத்தில்
ஐந்து மலைகள்
ஐந்து நதிகளுக்கு அப்பால்
கந்தக வெப்பம் அலையும்
பாலை நிலத்தில்
கடந்து செல்ல
ஒரு சிற்றூருக்குள் நுழையும்
மோட்டார்சைக்கிள் பயணியைப் பார்த்து
வியந்து
இமை அசைய
விழி மலர
புன்னகைக்கிறான்
ஒரு ஏழு வயது பாலன்

ஓவிய நோட்டில்
பென்சில் கோடுகளை
ரப்பர்
அழிப்பது போல
அப்புன்னகை
மனித எல்லைகளை
அழிக்கத்
தொடங்குகிறது

மர்ஃபி பார்த்த வானவில்

பிளாஸ்டிக் மட்டையையும்
ரப்பர் பந்தையும்
ஒவ்வொரு கைகளில்
எடுத்துக் கொண்டு
அரக்கப் பரக்க
வேர்க்க விறுவிறுக்க
உச்சி வெயிலில்
வந்தான்
மர்ஃபி
ரவுண்ட் வானவில்
ரவுண்ட் வானவில்
வாங்க
வந்து பாருங்க
அழைத்தான் ஒவ்வொருவரையும்
அவன் சகோதரி சொன்னாள்
என்னடா உளற்ர
காலை நேரத்திலும்
மாலை நேரத்திலும்
மட்டுமே
இங்கெல்லாம்
வானவில் வரும்
இப்ப எப்டி வரும்
அதுவும் ரவுண்டா எப்படி வரும்
எல்லாரும் சரிதானே என்றார்கள்
வந்து தான் பாருங்களேன்
மர்ஃபி கெஞ்சினான்
யாரும் வரவில்லை
நான் மட்டும் உடன் சென்றேன்
நகரின் மேல் ஒரு வட்ட வானவில்
மர்ஃபியை உச்சி முகர்ந்தேன்
எப்படி தெரிஞ்சது மர்ஃபி
நான் எப்பவுமே வானம் பார்ப்பேன்
உற்சாகமாய் மர்ஃபி சொன்னான்

மறுநாள்
மர்ஃபி பார்த்த வானவில்
அரிய நிகழ்வு
என தலைப்பிடப்பட்ட
பத்திரிகை செய்தியானது
ரவுண்ட் வானவில் பார்க்காத
ஊரே
அதை வாசித்தது

மர்ஃபி
வழக்கம் போல்
வெளியே கிளம்பினான்
பிளாஸ்டிக் மட்டை
ரப்பர் பந்துடன்

மதி நிறைந்த இரவு

மௌனத்தைப் போல
நிலவொளி பரவிச் செல்லும்
இந்த
நள்ளிரவில்
உறக்கம் நிறைகிறது
பிரதேசம் எங்கும்
எல்லா கடிகாரங்களும்
இயங்கும் ஒலியை
துளித் துளியாய்
கேட்டுக் கொண்டே
இருக்கின்றன
இரு செவிகள்
கால கால மாக

நுழைவு

ஓர் அற்புதத்தைப் போல
ஒரு பருவமழையைப் போல
ஒரு கைவிளக்கின் ஒளியைப் போல
தாகம் தீர்க்கும்
ஒரு டம்ளர் தண்ணீரைப் போல
இதம் அளிக்கும் ஓர் இன்சொல் போல
மாலை நிலவைப் போல
ஒரு வசந்தகாலம் போல

நீ
உள்நுழைகிறாய்

இளவெயிலே வானகமே

விடிவெள்ளி போல
உனது முகத்திலிருந்து
நம்பிக்கைகளைப் பெற்றுக் கொள்கிறேன்
நட்சத்திரங்களின் மின்னும் ஒளியை
உனது ஆர்வம் நிறைந்த அசைவுகளில்
பெற்றுக் கொள்கிறேன்
மின்னல் மலர்
உன் புன்னகைகள்
அந்திச் சூரியனைப் போல்
ஓயாமல்
கருணை பொழிகிறது
உனது இருப்பு
வான் அகம் முன் நிற்பது
போல
உன் முன் நிற்கிறேன்

ஒரு சிறிய மகத்தான செயல்

ஒரு புதிய பேட்ரியைச் செருகி
ஒரு கடிகாரத்தை ஓடச் செய்யும் போது
நாளும் நமை சுமக்கும் டூ-வீலரை
துடைத்து வைக்கும் போது
சாலையில் காலைப்பொழுதில் நடக்கையில்
வழிந்து கொண்டிருக்கும் தண்ணீரை நிறுத்தும் போது
செல்லுமிடம் ஒன்றின் வாசலில்
மனிதர்கள் போல் பிரிந்து கிடக்கும்
செருப்புகளை
பள்ளியின் காலை பிரேயர் போல்
வரிசைப்படுத்தும் போது
கையில் உணவுடன் வீதிநாய்
எப்போது வரும் என பார்த்திருந்து
பலமுறை பேர் சொல்லி அழைக்கும் போது
ஒரு பெட்டிக்கடைக்காரரிடம் நன்றி கூறும் போது

நாம்
சிறிய
மகத்தான
செயல்
ஒன்றைச்
செய்கிறோம்

புத்தம் சரணம் கச்சாமி

உன்னைச் சூழ்ந்திருந்த காற்று
தன் அருட்கரங்களால்
தீண்டியது
என்னை
தொலைதூரத்தில்
தொலை ஆழத்தில்
அமிழ்ந்திருந்த
என்னை

அகங்காரம் உண்டாக்கும் வலியிலும்
அறியாமை  இருளிலும்
இச்சைகளின் முடிவிலா சுழலிலும்
உழன்று கொண்டிருந்த உயிர்க்கு
உன் அருள் முகம்
அமைதி தந்தது

உன் புன்னகை வதனம்
நோக்கி
நடக்கிறேன்
என் ஆணவங்களை
என் சிறுமைகளை
என் எல்லைகளை
உதிர்த்து விட்டு

மர்ஃபிக்கு இன்று விடுமுறை

மர்ஃபிக்கு இன்று விடுமுறை

காலையில் எப்போதும் போல் விழித்துக் கொண்டான்

ஆனாலும்

மீண்டும் தூங்கினான்

அவன் சகோதரி ஸ்கூலுக்கு கிளம்புவது குறித்து

மிக்க மகிழ்ச்சி அடைந்தான்

பார்ப்பவர்களிடமெல்லாம்

இன்னைக்கு எனக்கு ஸ்கூல் லீவு

என்றான்

சிலர்

அக்காவுக்கு

என்று கேட்பார்கள் 

என்று எதிர்பார்த்தான்

அவன் எதிர்பார்ப்பு பொய்க்கவில்லை

அது குறித்து

அவ்வப்போது மகிழ்ந்தான்

டிஃபன் சாப்பிட்டு விட்டு

தன் பிளாஸ்டிக் மட்டையையும்

ரப்பர் பந்தையும்

எடுத்துக் கொண்டு

இன்று யார் யாருக்கு லீவாயிருக்கும்

என்ற எண்ணத்தோடு

அடுத்த தெருவில் இருக்கும்

மைதானத்துக்கு நடந்தான்

அதுவரை 

அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த

கடவுள்

தன் வேலைக்குக் கிளம்பினார்

பிராத்தனை

பனித்துளிகள் நுனியில் நிற்கும் புல்தரையால்
சிவப்பு சூரியனால்
அதிகாரமாய் விளிக்கும் காகக் கரைதல்களால்
அங்கும் இங்கும் சிறகடிக்கும் சிட்டுக்குருவிகளால்
அன்றலர்ந்த வண்ண வண்ண மலர்களால்
குழந்தைகள் போல் நோக்கும் இளம் பச்சைத் தளிர்களால்
எளிய கூழாங்கற்களால்
தீர்த்தக் கரையால்

ஆனதாக இருக்கிறது
உனது சன்னிதானம்

என்னிடம்
கண்ணீர் இருக்கிறது
கடுந்துயர் இருக்கிறது
பெருவலி இருக்கிறது

காட்டுத் தீயென
என்னைச் சூழ்ந்து
அழிப்பாய்
என
உன் முன் நிற்கிறேன்

நான் உன்னிடம் சொல்லவில்லை

அதை இன்னும்
நான் உன்னிடம் சொல்லவில்லை

அது ஓர் உண்மை
அது ஓர் உணர்வு
அது ஓர் ஒப்புதல் வாக்குமூலம்
அது ஒரு கனவு
அது ஒரு பிராத்தனை
அது ஒரு நுண்சொல்
அது ஒரு மகத்துவம்
அது ஒரு குறிப்பு
அது ஒரு நம்பிக்கை
அது ஒரு விதை
அது ஒரு விருட்சம்
அது ஒரு கனி
அது ஒரு துளி அமிர்தம்
அது ஒரு துளி இனிமை
அது ஒரு துளி அந்தி
அது ஒரு துளி வானவில்
அது ஒரு துளி மழை
அது ஒரு துளி ஒளி
அது ஒரு துளி விசும்பு

அதை இன்னும்
நான் உன்னிடம் சொல்லவில்லை

அன்பின் ரசவாதம்

நான் ஒரு ரசவாதி
கூழாங்கற்களை கோபுரங்கள் ஆக்கினேன்
மலரை நிலவாக்கினேன்
தீயைப் பசும் தளிர்களாக்கினேன்
அமிர்தத் துளிகளை குழந்தைகளாக்கினேன்
இசையை மழலைச்சொல் ஆக்கினேன்
மழைத் துளியை தானிய மணிகளாக்கினேன்
காற்றில் எழும் மென்பஞ்சை சிட்டுக்குருவிகளாக்கினேன்
நட்சத்திரங்களை குளத்து மீன்களாக்கினேன்
சூரியனை சோளக்கதிராக்கினேன்

உன்னை எண்ணும் தோறும்

கணந்தோறும்
என்னை
மாற்றிக் கொண்டேயிருக்கும்
உன் ரசவாதம்
என்ன

நிலைமனம்

உன் உடன் இருக்கும் பொழுதுகளில்
எங்கும் நிறைகிறது
இசை பரவும் சூழலின்
எடையின்மைகள்
வலி நீங்கும் கணத்தின்
நிம்மதிகள்
மன்னிக்கப்பட்டதன்
விடுதலை

உன்னை எண்ணும் போது
மண்ணிலிருந்து விண்ணுக்கு
சஞ்சரிக்கும்
விருட்சமென
அகம் எழுகிறேன்

அப்போது வீசும் காற்றில்
சலசலக்கும்
இலைகள்
கண்டு
மகிழ்கிறான்
ஓய்வெடுக்கும்
வழிப்போக்கன்

அபூர்வா

உன்னால் விரும்பப்படும்
மலரின்
நறுமணம்
அபூர்வமானதாக இருக்கிறது

அதிகாலை வானத்தின்
மழைமேகங்களின்
அருவி நீர் அடர்த்தியின்
வழுவழுக்கும் தடாக மீன்களின் துள்ளலின்
சிட்டுக் குருவிகளின்
அலை நுரையின்
அணில் கடிக்கும் கனிகளின்
இளம்புற்களின்
பச்சைத் தளிர்களின்
பாலறா வாய்களின் புன்சிரிப்பின்
பாலை முழுநிலவின்

துளித் துளி
இனிமையால்
ஆனதாக
அந்நறுமணம் இருக்கிறது

உன் நிமித்தம்
அம்மலர் தேடி
அலையத் தொடங்குகிறேன்

அப்பால்

மலைகளில் உறைந்திருக்கும் அமைதியைப் போல்
கிராமத்துச் சாலைகளின் தனிமையைப் போல்
துடிப்பான சிறுவனின் உற்சாகமான சிரிப்பைப் போல்
குளக்கரை மலர்களின் தனித்துவம் போல்
சிற்கு விரித்து எழும் பறவைகள்
வானில் உணரும் சுதந்திரம் போல்
ஒரு வீட்டுப் பிராணியின் ஆசுவாசம் போல்
இருளில் சுடரும் ஓர் அகல் தீபத்தின் எளிமையைப் போல்
கார் மேகத்தின் கருணையைப் போல்
நிலவின் வடிவைப் போல்

உன்னை
எப்படியாவது
வகுத்து விட முடியுமா
என யோசித்துப் பார்க்கிறேன்

கரையில்
அலை தீண்டிய
பரப்புக்கு
அப்பால்
மணலில்
மிதந்து கொண்டிருந்தது
அலை நுரை 

பெயர்ச்சி

உன் உலோகக் கடிகாரத்தின்
முட்கள்
கொள்ளும்
சீர் இயக்கம்
உன் நாடிகளின்
ஒத்திசைவால்
உருவானதா
அல்லது
உன் அசைவுகளின்
ஒத்திசைவால்
உருவானதா

சூஃபி

மண்ணில் உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறாய்
ஓர் அற்புதக் கணத்தில்
பேதம் உணராதிருந்த போது
உனது எரியும் நினைவுகள்
பனிமலையாய் உருகிக் கொண்டிருந்தன
நீரெனக் கனிந்து
ஒவ்வொரு கணமும்
நீ
மலரத் துவங்கினாய்
உன் நிலத்தில்
அரற்றும் அழுகுரல்கள் கேட்கின்றன
துயரின் கண்ணீர் சமர்ப்பணமாகிறது
வலியின் வேதனை முனகல்கள் எழுகின்றன
நம்பிக்கை கோரும் பிராத்தனைகள்
உச்சரிக்கப்பட்டுக்கொண்டேயிருக்கின்றன
நீ ஆற்றுப்படுத்தும் போது
நீண்ட பாலைகளின் காற்றில்
சிறுதுளியாய்
ரோஜா மணம் வீசுகிறது
அதில் கரைகிறது
மானுடப் பெருவெளி

எம் பாவாய்

உன் பார்வை
கருணை
என நான் அர்த்தப்படுத்தியிருந்தவற்றில்
மேலும் சிலவற்றை
சேர்த்தது
சிலவற்றை
முற்றிலும் மாற்றியமைத்தது

சீரான
உன் மூச்சில்
எப்போதாவது
உன் தோள்கள்
இலேசாக
அசையும் போது
ததும்பும்
அமுத கலசத்தின்
ஒரு சித்திரத்தை
மனம்
தீட்டிக் கொள்கிறது

புன்னகைக்கும்
உன் முகம் காட்டும்
உணர்வுகளில்
விதவிதமாய் பிறக்கின்றன
புதிய பிரபஞ்சங்கள்

உன்
சொல் தீ யில்
சாம்பலாகிறது
நான்
என்னும்
பாரம்

வருகை

உனக்கான
காத்திருப்பு
யுகயுகமாய் நீண்டது
உனக்காகக்
காத்திருக்கும் பொழுதில்
உணர்வை
ஓர் இனிய சொல்லாக்கும்
சாத்தியத்தை
முதன் முதலில்
கண்டடைந்தேன்
அதுவே பின்னர் நீதி என்றானது
தூ வெண் மதி என
நீதியின் ஒளி
ஆதுரம் தந்தது
உனக்காகக்
காத்திருக்கும் பொழுதில்
கைகள் அளையும்
மண்ணையும் கல்லையும்
நானாவித வடிவங்களாக்கினேன்
நிலம் தொடாத
எப்போதும்
நீரில் மிதக்கும்
கப்பல்கள்
புவியைச் சுற்றி வருகின்றன
விமானங்கள்
அதிலிருந்து வானில் எழுந்து
நிலத்தில் அமைகின்றன
இன்று காத்திருந்த
இருபத்து மூன்று
நிமிடங்களின்
ஒவ்வொரு கணத்திலும்
கனக்கின்றன
அந்தர யுகங்கள்
சீக்கிரம்
உன் சம்ஹாரங்களை
முடித்து விட்டு
வா

ஒரு நல்ல காலைப்பொழுதில்

ஒரு நல்ல காலைப்பொழுதில்
பல நிகழ்ச்சிகளை
மனத்தில் ஓட்டிக் கொண்டிருந்தோம்
இனிமையான நினைவுகளின் அடர்த்தி
நினைக்கும் தோறும்
இன்னும் இன்னும் குறைவது
வியப்பளித்தவாறு இருந்தது

வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாத காயங்களும்
சொல்லாக்காத துயரங்களும்
மண்ணில் விழாத நீராக
விழிகளில் தேங்கின

பேசிக் கொள்ளாமல்
தூரத்தில் இருந்தாலும்
ஒவ்வொரு எண்ணத்துக்கும்
ஒவ்வொரு செயலுக்கும்
நம்மைப் போலவே
எதிர்வினையாற்றும்
இருப்பை
என்ன செய்ய முடியும்
என்று யோசித்த போது
ஓர் இறுக்கமான சங்கிலியின்
பலமான ஒரு கண்ணி
விடுபட்டது

சில சமயம்
விடுபடல்கள் கூட
ஒரு காலைப்பொழுதை
ஒரு நல்ல காலைப் பொழுதாய்
உணரச் செய்கின்றன

ஒரு பயணம் நிகழும்

கிளம்பியிருக்கும்
ஒவ்வொரு பேருந்தையும்
தவிர்த்து விட்டு
சற்று தள்ளி நின்று
கவனத்தை அங்கேயே வைத்திருக்கும்
கணவன்
அருகில் வந்து
ஓரிரு வார்த்தைகள்
பேசும் போதெல்லாம்
கண்ணீர் மல்கும் தாயின்
அருகாமையில்
இருக்கும் சிறுவன்
சூட்கேஸ்களில் அமர்ந்து
எழுந்து
மெலிதாக எழும் அழுகுரல்
உண்டாக்கும்
அதிர்வுகளுக்கு
அப்பால்
பேருந்துப் பயணத்தில்
முகத்தில் மோதப் போகும்
காற்றையும்
நில்லாமல் ஓடும் மரங்களையும்
கற்பனை செய்கிறான்

அந்த கணவன்
எதற்காகக் காத்திருக்கிறான்?
உறுதியளிக்கப்பட்ட கடனுக்காகவா?
வந்து சேர வேண்டிய தொகைக்காகவா?
குடும்ப பிரச்சனையா?
நெருங்கியவர்கள் மரணமா?

சட்டென முடிவெடுத்து
மூவரும்
ஒரு பேருந்தில்
ஏறி அமர்கின்றனர்

துயரங்களிலிருந்து
துயரமின்மைக்கும்
ஒரு பயணம் நிகழும்

உனக்கான பரிசுப்பொருளைத் தேர்ந்தெடுக்கும் போது

உனக்கான பரிசுப்பொருளைத் தேர்ந்தெடுக்கும் போது
அது
என்னைப்
பற்றியதாகவோ
பரிசுப்பொருளைப்
பற்றியதாகவோ
இல்லாமல்
உன்னைப்
பற்றியதாக
இருக்க வேண்டியிருக்கிறது

உன்னைப் புன்னகைக்கச் செய்யக் கூடிய
உன்
தோற்ற எண்ண நகர்வுகளுக்கு
ஒத்திசையக் கூடிய
எளிய
இனிய
ஒரு பரிசுப்பொருளை
எப்போதும்
தேடிக் கொண்டிருக்கிறேன்

தயக்கத்துடன்
என்
இக்கட்டை
உன்னிடம்
சொன்னேன்

விழுந்து விழுந்து
சிரித்து
உன் தவிப்பை
பரிசுப்பொருளாய்
ஏற்றுக் கொள்கிறேன்
என்றாய்

அது
ஒத்திசைவு கொண்ட
இனிய
எளிய
ஒன்றா
என
எனக்குத் தெரியவில்லை

ஆனால்
கணந்தோறும்
அதனை
உனக்கு
அளித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்

விளி

இன்று

தாள்கரம்
வான் நோக்கி உயர்த்தியிருக்கும்
பயிரின்
நுனி விரலில்
அருமணியென ஒளிவிடும்
அதிகாலைப் பனிக்கு

புகை அசையும்
கிராமத்துச் சாலையின்
ஓரத்தில் இருக்கும்
சிற்றோடையில்
தூய்மை கொண்டு
வீற்றிருக்கும்
அல்லி மலருக்கு

காலையின்
முதல் நடைப்பயிற்சியாளன்
நடக்கத் துவங்கும் போது
வழக்கமாகக்
கூவும்
கோழிக்கு

தூரத்தில் கேட்கும்
ஆலயமணிக்கு

சொல்வதற்கென

நம்மிடம் சொல்வதற்கென

இருப்பது தான் என்ன?

ஒருநாள்

ஒருநாள்
உன்னை இயல்பாக ஏற்கலாம்

உன் மீதான ஊசி நுனியளவு வெறுப்பு இல்லாமல்
அநாதி காலமாய் நீ  அவ்வப்போது சிந்தும் கண்ணீர் அன்றில்லாமல்
எள்ளளவு வஞ்சமும் இன்றி
ஐயங்கள் அல்லது ஐயம் ஏதும் அற்று
வன்முறையின் களிம்பு இல்லாத

ஒருநாள்

ஒருநாள்
உன்னை இயல்பாக ஏற்கலாம்