மழை மேகம்

மீண்டும் மீண்டும்
மீண்டு
வருகையில்
உன் நம்பிக்கைகள்
சலிப்பின்
ஒரு துளி இன்றி
அமைதிப்படுத்துகின்றன
குருதியும்
மறுபக்கம் கண்ணீரும்
நிறைந்து வழியும்
அகத்தில்
உன் இருப்பு
சொல்லெடுக்காமல்
மௌனம்
கொள்கிறது
ஒவ்வொரு முறையும்
மலர்களைத் தவற விடும்
கரத்தில்
எப்படியோ
வந்து சேர்கிறது
கொலைவாள்
முடிவில்லாமல்
ஓடிக் கொண்டேயிருக்கிறேன்
அகம்
அடங்கா வஞ்சத்துடன்
கை நழுவிப் போன
வாளை
தேடிக் கொண்டிருந்த போது
உன் சிரிப்பின்
ஒளி
மின்னியது
பின்னர்
இடியோசையாய்க்
கேட்டது

சாரல்

சில்லென்றிருக்கும்

வனாந்தரத்தில்

உன் வழித்தடத்தில்

மலர்ந்துள்ள

மலர்கள்

நீ நடக்கும் முன்

மலர்ந்தவையா

நடக்கையில்

மலர்ந்தவையா

துளிர்

ஆசுவாசப்படுத்துகிறது
இரவின் மைதானம்
மனம் ஓய்ந்து
சிரமபரிகாரம்
செய்து கொள்கின்றனர்
தற்காலிக ஓய்வில்
தனித்திருக்கின்றனர்
கைவிடப்பட்டவர்கள்
துக்கம் கொண்டவர்கள்
ஒரு சவால்
ஒரு நம்பிக்கை
ஓர் அழைப்பு
துளிர்க்கிறது
நுட்பமான
மிக நுட்பமான
இருட்
கணம்
ஒன்றில்

விழி

குறைந்த ஒளி
மிகக் குறைந்த ஒளி
மெல்ல கேட்கிறது
ஆற்றின் ஓசை
மகிழ்வின் ததும்பலாய்
கொஞ்சும் பிரியமாய்
யுகம் யுகமாய்
பழகிய புள்
முதல் ஒலி எழுப்புகிறது
ஓர் அழைப்பாக
உயிர்களை நோக்கி
பதில் குரல் தருகின்றன
விழித்துக் கொண்ட பறவைகள்
அமைதியை தியானித்திருந்த
வெண்கல மணி
சப்தத்தைத்
தியானிக்கிறது
சுடரும் மலரும் கண்டு
விழித்தெழுகிறது
பிரும்மாண்டம்
ஒலிரும் உடுக்கையில்
ஒடுங்குகின்றன
ஜடங்கள்
உயிர் இனங்கள்

நீறு

ஓயாமல் எழுகிறது சிற்றலை
மகா நதியில்
கரை நோக்கி
ஓடக்காரன் பாடல் கேட்கிறது
எப்போதுமான காலத்தில்
பயணி அமர்ந்திருக்கிறான்
காலப்பெருக்கில்
அலையும் ஓடத்தில்
மயானக் கரையின் புகை
மேலே சென்று கொண்டிருக்கிறது
நெளிந்த மனம்
விடுபடும் கணத்தில்
எஞ்சியிருக்கிறது
தணல் உதிர்த்த சாம்பல்
பூசகன் அள்ளிச் செல்லும்
கலத்தில்
சிரிக்கிறது
அறிதலின் மகரந்தம்

உன் புன்னகையில்

எவ்வளவு தொலைதூரங்கள் இருக்கின்றன?

உன் பறக்கும் கூந்தலின்

எதிர்பாராமை

சாத்தியத்தின் எத்தனை கூறுகளைக்

கொண்டிருக்கிறது?

மெல்லிய மென்சோகம் கொண்ட

உன் முகம்

எத்தனை யுகங்களாய்

அதனை சூடிக் கொண்டிருக்கிறது?

உன் சிவந்த உள்ளங்கைகளின்

மலர்கள்

மகரந்தத்தைத் தூவிக் கொண்டிருக்கின்றன

நிலமெங்கும்

உனது ஒவ்வொரு மூச்சிலும்

நிகழ்கின்றன

ஆயிரம்

ஆயிரம்

ஜீவ மரணங்கள்

அவதானம்

பள்ளி விட்டு வந்த
மர்ஃபி
என்னிடம் கேட்டான்:
‘’கெட்டவங்கல்லாம்
சினிமா தியேட்டர்
ஸ்கிரீன்லதான
இருப்பாங்க’’

நான் யோசித்துப் பார்த்தேன்

வாரத்தின் இரு நாட்கள்

கரி எண்ணெய் பிசுபிசுப்பு போக

புளியால் அழுத்தி தேய்க்கப்பட்டு

நீரில் கழுவப்படும்

மங்கி இருக்கும்

பித்தளை விளக்கின்

செந்நிற தீச்சுடர்

போல

இருக்கிறோம்

நீயும் நானும்

பாலை மலர்

ஒரு சிறு சிற்பம் போல

அத்தனை வசீகரமாக

அவ்வளவு ஆர்வமூட்டுவதாக

ஏந்திக் கொண்டிருப்பது தத்தளிக்கச் செய்வதாக

உணர்ந்திருக்கிறேன்

உன்னைப் பற்றி

உன்னுடன் இருக்கும் பொழுதுகளில்

பனி நாட்களின் 

ஆற்று நீர் போல

குளிர்ந்தும் சுட்டும்

கோடையின் ஆறென

சுட்டும் குளிர்ந்தும்

இருந்திருக்கின்றன

உனது

தற்செயலான தீண்டல்கள்

சிட்டுக்குருவியின் துள்ளல்களை

புறாக்களின் சிறகடிப்புகளைக்

கண்டிருக்கிறேன்

உற்சாகமாய்

நீ

சித்தரிக்கும் தருணங்களில்

மென் காற்றாக

ஒரு விருட்சத்தின் நிழலாக

விடாய் தீர்க்கும்

ஒரு டம்ளர்

பானை நீராக

நீ

அனுபவமாகிறாய்

என் அகப் பாலையில்

பூத்து நிற்கும்

தாலப்பனையாகவும்

இன்று காலை நடை

இன்று காலை நடையில்

நிகழ்ந்த

சந்திப்புகள்

பல

கட்டப்பட்ட மூட்டையில்

எட்டிப்பார்க்கும்

ஒரு கீரைக் கட்டு

சைக்கிளில்

சென்று கொண்டிருந்தது

அவசரமாகத் தாண்டி

எதிர்பாராமல்

புன்னகைத்தது

அரசடி மதகில்

ஓடிய நீர்

முகமன் சொன்னது

ஆரவாரக் குரல் எழுப்பி

மேலவீதி விநாயகர்

கண்விழித்திருந்தார்

திருமஞ்சனத்துக்கு

தயாராகிக் கொண்டு

அரவம் கேட்டு

சிறகடித்துப் பறந்து

சுழன்று

அமர்ந்தன

மாடப் புறாக்கள்

கோபுர சிற்பங்களில்

வழக்கம் போல்

சூரியன்

மைதானத்தில் உருளும்

கால்பந்து

பிள்ளைத்தமிழ்

எப்போதும்

சூழும் விழைவின் பேரடர்த்தி

பீறிடத் தயாராயிருக்கும் குரூரத்தின் கூர்மை

வதைப்பதின் வன்மை

காமப் பெருநோய்

வீழ்ச்சியின் தன்னிரக்கம்

வேட்கையின் தீரா விடாய்

இல்லா

நாள் ஒன்று 

தொடங்கிற்று வாழ்வில்

ஃபினாயிலின் நெடி நிறைந்திருந்த தாழ்வாரத்தில்

தனியே அமர்ந்திருந்தேன் சில நிமிடம்

எண்ணி சேர்த்திட்ட வன்மங்கள்

துக்கத்தால் கரைந்து கொண்டிருந்தன

உடல் அமைதியாயிருந்தது

மூச்சின் சீரொலி என்னை நொறுக்கி உடைத்துக் கொண்டிருந்தது

துடிப்பின் தாளத்தை இதயத்தில் உணர்ந்தேன்

நான் நிகழ்த்திய வன்முறைகளுக்காக

காயப்படுத்தல்களுக்காக

பல அடிகள் தள்ளியிருக்கும் ஈற்றரையின் உள்ளிருக்கும்

மனைவியிடம் மன்னிக்கக் கோரிக் கொண்டிருந்தேன்

அவள் பிணமாகி விட்டதைப் போல

அவள் காலின் கட்டை விரல்கள் சேர்த்துக் கட்டப்பட்டிருப்பதைப் போல

ஒரு காட்சி

மனதில் வந்து போனது

அக்காட்சியில் அவள் விரலில் மெட்டி இருந்ததா என நினைவுபடுத்த முயன்றேன்

மெட்டி ஞாபகம் வந்ததேன்?

மன்னிப்பின் சொற்களுக்குப் பின்னால்

ஒரு மெல்லிய மென்தொடுகை

ஒலிகள் வடிகட்டப்பட்ட

காட்சிகள் துல்லியமாகியிருந்த

ஒத்திசைவான ஓர் உலகம்

என் முன்னால் இருந்தது

இது இப்படித்தான் எப்போதும் இருந்ததா

செவிலி செய்நேர்த்தியின் பழக்கத்தில்

நடந்து கொண்டே செய்தி சொன்னாள்

எனக்குப் புரியவில்லை

அவள் சொற்கள் மீண்டும் என்னால் கேட்கப்படவேயில்லை

மனைவியின் அன்னை மகிழ்ந்தாள்

மகிழ்ச்சியை எங்கும் பரப்பினாள்

தெய்வத்துக்கு கை கூப்பினாள்

செவிலிக்கு இனிப்பு தந்தாள்

அவர்கள் இணைந்து கொண்டனர்

உலகுக்கு ஒத்திசைவை

மீண்டும் உருவாக்கிய

என் மகவை

என்னவென்று 

முதலில்

அழைப்பது

என புரியாமல் 

உள்ளே சென்று 

பார்த்தேன்

என் மகவையும்

என் மனைவியையும்

காதலி முன்நிற்கும் பொழுது

காதலி முன்நிற்கும் பொழுது
வெவ்வேறு அனுபவங்களின் கூட்டுத்தொகையாக இருக்கிறது
ஒரு தந்தையைப் போல ஓயாப்பெருமையுடன் அவள் முகம் பார்ப்பதாக
ஒரு அன்னையாக அவள் ஒப்பனைகளைச் சரிசெய்வதாக
ஒரு செல்லப்பிராணியாக அவளால் கொஞ்சப்படுவதாக
அவள் பேசுவதை எப்போதும் பொறுமையாக கேட்டுக் கொள்வதாக
அவளது மனநிலையை ஒரு தோட்டக்காரனைப் போல சீராக பராமரிப்பதாக
அவள் விரும்புவதை செய்வதற்கான முன்னெடுப்புகளை மேற்கொள்வதாக
காமத்தின் தடங்களில் எதிர்பாரா நகர்வுகளை உருவாக்குவதாக
பெருகும் உயிர் உள்ள ஒரு நுண்சொல்லை மனதில் சொல்லிக் கொண்டிருப்பதாக
ஒரு குயவன் மண்ணைப் பிசைந்து வார்ப்பதைப் போல அவள் உடலைக் கையாள்வதாக

காதலி முன்நிற்கும் பொழுது
வெவ்வேறு அனுபவங்களின் கூட்டுத்தொகையாக இருக்கிறது   

தனித்த கிராமத்து மண் சாலைகள்

மலைகளின் தகரக் கொட்டகைகள்

காய்ந்த சோளத் தோகைகளில் வெளிப்படும் கதிர்கள்

முட்டைகோஸ் பயணிக்கும் மாட்டு வண்டிகள்

பெருநதிக் கரை நெல் வயல்கள்

நெடுவழி போகும் கால்நடை மந்தைகள்

கடற்கரைத் தென்னந்தோப்புகள்

வெறும் காலில்

கையில் மயிற்பீலியுடன்

நடந்து சென்று கொண்டிருக்கிறான்

ஒற்றைப் பயணி

உன் பரவசத்தின் ஊற்றுக்கள்

நறுமணமாய் பரவுகின்றன

மகரந்தங்கள் மிதக்கும் காற்றில்

சிதறும் சிறு தீ மலர்களிடையே

பூத்திருக்கும்

பெரும் பூவாய்

நீ நீள்கிறாய்

அனாதிக்கும்

அனந்தத்துக்கும் 

இடையே

ஓயாது அலை நீர் அள்ளும்

காற்று

மேகங்களை இழுத்துச் செல்கிறது

உனது நடைத் தாழ்வாரமாய்

மழை உண்ட மண்

துளிர்க்கிறது

சின்னஞ்சிறு

பசும்புல்லாய்

சிட்டுக்குருவிகள்

சிறகடிக்கின்றன

பெரிய

மிகப் பெரிய

வெட்டவெளியில்

பலி

உனது மலர்ப்பாதங்களில்

உதிக்கிறது

எனது செங்கதிர்ச் சூரியன்

என் மாசினை

பனி நீராய்

உறிஞ்சி

என் நெஞ்சத்து இருள்

அகற்றும்

சிற்றகலாய்

அகம் திரும்புதல்

எனது சாலை

பாறை அடுக்குகளுக்கு இடையே

பருத்தி வயல்களினூடே

இருபுறமும் தென்னை சூழ்ந்திருக்க

ஒருபுறம் கடலும்

மறுபுறம் மலையும்

நின்றிருக்க

ஆனைகள்

சிம்மங்கள்

உலவும் காடுகளில்

காய்கறிகள் குவிந்திருக்கும்

ஊர்ச்சந்தைகளில்

சென்று கொண்டேயிருக்கிறது

வெவ்வேறு நாளில்

வெவ்வேறு சூரியனை

வெவ்வேறு நிலவை

கண்டவாறு

அகம் திரும்பி

தினமும்

காண்கிறேன்

சூரிய சந்திரனை

அன்றைய சந்திர சூரியனுடன்

சுடராட்டு

விண் சிவந்து

இருள் மெல்ல நிரம்பும்

அந்தியில்

சிறு தீச்சுடர்களின் நதி

ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது

மலர்ப்பரப்பில்

படிகளில்

அமர்ந்திருக்கின்றனர்

பிறந்து இறந்து

இறந்து

பிறக்கும்

மானுடர்கள்

அந்தம் அற்ற ஆண்டுகளாக

உனது

பூசனைத் தாலம்

நிரம்பியிருக்கிறது

மலர் அடுக்குகளால்

செஞ்சுடரால்

தீபம்

ஏந்தியிருக்கும்

ஒரு தீச் சுடரென

நீ

வந்து சேர்கிறாய்

முடிவிலா

நதிக்கு

உனது கனிவு

மலராகவும்

உனது ஆசி

சுடராகவும்

பயணிக்கத் துவங்குகிறது

செங்கதிர்

முளைக்கும் வரை

உன்னைக் கூடும் பொழுது

உன்னைக் கூடும் பொழுது

ஒரு மன்றாட்டு
ஓர் அறிக்கையிடல்
ஒரு வழிபாடு
ஒரு பலிபீடம்
ஒரு வதை
ஒரு அறுவைசிகிச்சை
ஒரு வசந்தகாலம்
ஒரு முழுக்காட்டு
ஓர் அறிதல்
ஒரு தீர்ப்பு
ஒரு சரணாகதி

அந்த மலைவாசஸ்தலத்தில்
மணிக்கட்டு வரை கம்பளி அணிந்து
அவ்வப்போது
இரு கை விரல் பிணைத்து
குன்றொன்றில்
தலை குனித்து
மேகங்கள் நிரம்பிய பள்ளம்
ஒன்று கண்டு
சிறுமி போல்
திகைத்து மீளும் அக்கணத்தில்
நீ இருக்கிறாய்
சிறகுகள் இல்லாத வண்ணத்துப்பூச்சியாக

எங்கும் நீ

ஒளி பரவும்

உன் புன்னகையை

ஓர் அருமணியாக்கி

கணையாழியில் சூட்டி வைத்தேன்

உன் பாம்பு விரலில்

அமர்ந்திருந்தது

அனாதி காலமாக

உனது

ஒரு சரியும் பார்வையை

வானில் வைத்தேன்

அவ்வப்போது

மின்னிக் கொண்டிருந்தது

இடிகளுக்கு முன்னால்

ஒரு விரைவான நகர்வில்

கணப்பொழுதில்

காற்றில் அலையும்

உனது ஆடைகளின் சரசரப்பு

வானில் மிதந்து கொண்டிருந்தது

மழை மேகங்களாக

உனது கனிவு

ஒரு மெட்டியாக

ஒலி வீசியது

உனது பொற்பாதங்களில்

தொலைதூரத்தில்

நீ நின்று கொண்டிருக்கும்

மனச்சித்திரத்தை

ஒரு மரமாக ஆக்கி

பூமியில் வைத்தேன்

புவியில் வேர்களையும்

விண்ணில் கிளைகளையும்

நிரப்பி

நின்று கொண்டிருந்தது

உன்னைப் போல

கவிதைக் கணம்

அதைச்
சொல்லி விட முடியும்தான்

அக்கணத்தை

ஓட்டப்பந்தயம் ஓடுபவன்
காற்றில் மிதப்பதாக
உணரும்
ஏதோ ஒரு கணம்

நீந்தும் போது
செவிகளில் நீர் நிறைந்து
விழிகளை
ஆடி அமரும்
அலைகள்
மறைக்கையில்
வாழ்க்கையே மிதத்தல்
என
எண்ணும் கணம்

ராட்டினத்தில் மேலேறும் போது
தர்க்கம்
தற்காலிகமாக
ரத்தாகும்
கணம்

ஒரு சிறுமியின்
நாட்டிய அசைவில்
ஒரு சிற்பம்
உயிர் பெற்றதாக
பார்ப்பவர்கள்
நினைக்கும்
கணம்

ஒரு நதிக்கரையில்
நெடுநேரம்
அமர்ந்து
நதியையே பார்ப்பவன்
மனம்
கண்ணீராய் கரையும் கணம்

சக மனிதனுக்காக
ஒருவன்
உயிரையே இழக்கத் துணியும்
கணம்

இன்னும் பல
இன்னும் பல

அதைச்
சொல்லி விட முடியும்தான் 

இன்னும்

 

இன்னும்

ஒரு சொல்

இல்லை

ஒரு வாக்கியம்

இல்லை

ஒரு உரை

இல்லை

ஒரு மொழி

மீதம் இருக்கிறது

சொல்லப்படாமல்

உரைக்கப்படாமல்

மொழியப்படாமல்

இல்லை

இல்லை

இவை இல்லை

ஒரு கவிதை

பள்ளி மீண்டும் செல்லும் மர்ஃபி

மர்ஃபிக்கு

பள்ளி மீண்டும் துவங்கி விட்டது

இந்த விடுமுறையில்

ஒரு சிவப்பு ஆட்டுடன்

சினேகம் செய்து கொண்டான்

எப்படி என்று கேட்டேன்

தினமும் கீரை கொடுத்து என்றான்

ஒருநாள் வீட்டுக்குள் அழைத்து வந்து விட்டான்

தினமும் 

ஒரு குறிப்பிட்ட நேரத்தில் வந்து

சங்கேதக் குறியொலி எழுப்புகிறது

இவன் வாசலுக்கு ஓடுகிறான்

நாலு நாளைக்கு முன்னால்

அடுத்த தெருவிலிருந்து

ஒரு குட்டி நாயை

தூக்கி வந்தான்

அதற்கு போட மூன்று பிஸ்கட் கேட்கிறான்

அதில் ஒன்றை அவன் தின்கிறான்

விளையாட்டு மைதானத்தையும்

கிரிக்கெட் பந்துகளையும்

ஷெட்டில் மட்டைகளையும்

கை தொட முடியாதது

அவனுக்கு வருத்தமளிக்கிறது

மர்ஃபி இல்லாத பகல்

எனக்கும்

துயர் தருகிறது

சிவப்பு ஆட்டுக்கும்

குட்டி நாய்க்கும்

கூட

மன்னிக்கவும். நீங்கள் ஆட்டத்தை இழக்கிறீர்கள்

மன்னிக்கவும்

இது எந்த மாதிரியான இடம் என்று

உங்களுக்கு அறிவிக்க எனக்கு ஆணை இல்லை

அதைத் தெரிந்து கொண்டும்

உங்களுக்கு ஒன்றும் ஆகப் போவதில்லை

எங்கள் தரவுகள் துல்லியமானவை

உங்களுக்கு எப்போதும் இருக்கும் ஐயமும் குழப்பமும் தான்

இங்கும் ஏற்படுகிறது

நீங்கள் உங்களை மட்டுமே நோக்கியிருக்கிறீர்கள்

நீங்கள் உங்களைப் பற்றி மட்டுமே எண்ணியிருக்கிறீர்கள்

ஒரு சூரியனோ

ஒரு விண்மீனோ

ஒரு மலரோ

ஒரு சுடரோ

பெரும்பாலும்

எங்கள் தரவுகளின் படி

உங்களுக்கு வியப்பளிக்கவில்லை

மன்னிக்கவும். நீங்கள் இம்முறை ஆட்டத்தை இழக்கிறீர்கள்

உங்களுக்கு ஒரு வாய்ப்பு வழங்கப்படுகிறது

வழங்குவது யார் என்று யோசிக்காதீர்கள்

நீங்கள் மீண்டும் பூமிக்குச் செல்லலாம்

உங்களைத் தவிர 

மகிழ்வதற்கும்

வியப்பதற்கும்

அப்புவியில் இருக்கும் எத்தனையோ விஷயங்களில்

ஆர்வம் செலுத்துங்கள்

மீண்டும் இங்கு வருவீர்கள்

அப்போது

அடுத்து என்ன செய்வது 

என்று யோசிப்போம்

இப்போது நீங்கள் செல்லலாம்

கரைதல்

எட்டிக் கை தொடும் ஒரு மகவின் முன்

முகமெல்லாம் விழியாகும் ஒரு சிறுமியின் முன்

கற்பனையில் பறக்கும் ஒரு பாலனின் முன்

யாவும் துறந்து

விடுபட்டுச் சென்று கொண்டிருக்கும்

வயோதிகத் துறவியின் முன்

என் பிச்சைப் பாத்திரம் நிரப்புபவளின் முன்

கரைந்து கொண்டிருக்கிறேன்

மழையால்

கரையும்

மரத்து இலைகள் என

சந்திப்பு

ஒற்றைப் பயணி
புறப்படும் சாலை
யாருமற்று இருக்கிறது
அதிகாலையில்

அவன் உதிர்த்துக் கொண்டே செல்கிறான்
துக்கங்களை
பாரங்களை
பழக்கங்களை
நினைவுகளை
அன்றாடத்தின் மொழியை

உச்சி வெயிலில்
ஒரு வேப்பமரத்தடியில்
தொங்கவிடப்பட்டுள்ள
பானை நீர்க் குளிர்ச்சி
தாகம் தீர்க்கிறது
அனேக ஜென்மங்களை

அவனை
ஒவ்வொரு நாளும்
தவறாமல்
சந்திக்கிறது
மாலைப் பொழுதின் முதல் விண்மீன்

இப்பொழுது
பூத்திருக்கிறது ஓர் அதிகாலை
இரவின் நறுமணம் முற்றும் நீங்காமல்
மெல்ல ஒலிக்கும் புள்ளோசைகள்
பிரவேசிக்கின்றன
உன் ஆழ்துயிலுக்குள்
சாளரத்திலிருந்து
நோக்கும் போது
உன் அக அலைகள்
ஓயாமல் வீசுகின்றன
வானத்துச் சிவப்பாய்
உன் கடலின் அலைகள்
கைநீட்டி
ஆர்ப்பரிக்கின்றன
சிவப்புச் சூரியனிடம்

ஜீவன் லீலா

உனது கழுத்தசைவில்
குளிர்ந்திருக்கும் உன் விழி நோக்குகளில்
இதழ் மலரும் மென் நகையில்
அங்கும் இங்கும் புரண்டு கொண்டிருக்கும்
உனது கூந்தல் பரப்பில்
நீள் மூச்சுகளில்
எழுந்து அமரும்
உன் இளம் தோள்களில்
ஓயாது அலைவுறும்
உன் தோடுகளில்
எஞ்சியிருக்கிறது
ஒரு துளி
கணிதங்களுக்கு அப்பால்
எப் பொழுதும்
இருக்கும்
உயிரின் ஒரு துளி

வான் மலர்

ஒரு பெருமரத்தின் தளிர்க்கைகள்
வானத்தை
அணைத்துக் கொள்வது போல
உன்னை
அணைத்துக் கொள்கிறேன்

நீயன்றி யாருமற்ற
புணரியில்
முடிவற்று நீந்துகிறேன்

தீயென
எழுந்திருக்கும்
மலையின் உச்சியில்
ஒரு கூழாங்கல்லாய்
தவமிருக்கிறேன்

யுக யுகங்களாய்
விசும்பின் துளிக்காய்
காத்திருக்கும்
பாலை நிலத்தில்
பொழிகின்றது
உனது மேகங்களின் மழை

புதிதாய்ப் பிறந்த
இன்று அலர்ந்த மலரைப்
பார்த்து
மகிழ்கிறது
ஒரு குழந்தை

பூசெய்கை

என்னைச் சிறுவனாக்குகின்றன
உனது புன்னகைக்கும் நோக்குகள்

வெள்ளமெனத் திரண்டு சூழ்கிறது
உனது காதலின்
காட்டாறு
சூழும் உன்னையே பற்றிக் கொள்கிறேன்

எப்போதும் பசியாற்றுகின்றன
உனது மரத்தின் கனிகள்
அடிவார நிழல்பரப்பில்

விண்ணென விரிந்திருக்கும்
உன் முன்னால்
அர்ப்பணிக்கிறேன்
மாலை அந்தியில்
பூக்கும்
முதல் நட்சத்திரத்தை

உயிர் இருப்பு

காற்று
சாரல் துளிகளின் ஈரம் கொண்டிருக்கும்
நீர்வழிந்து தேய்ந்து
பாறைகள் குளிர்ந்திருக்கும்
கொட்டிக் கொண்டிருக்கும் அருவியில்
மூச்சு திணற
முகம் மறைய
மூழ்கும் பொழுது
சுவாசம் நிறையும்
உனது காதலின் மேகங்களின்
உயிரும்
இருப்பும்

பெய்யும் மழை

எனது ஈரத்தை
உன்னிடம் கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறேன்
உன்னை நினைத்துக் கொள்வதாக
காணும் போது
கண்களின் நீர்த்திரையாக
ஒரு பிரியமான முத்தமாக
ஒரு எதிர்பார்ப்பாக
ஒரு விருப்பமாக
உன்னை விலகாது அணைத்திருக்கும் பொழுதுகளாக

பாலையில்
முடிவின்றி நீளும் சாலையின்
கரையில்
காத்திருக்கும்
பொழுதில்

அப் பொழுது உருவான மேகம்
பொழிந்த மழை
உருவாகி வந்தது
எனது அன்பின் சமுத்திரத்திலிருந்து

இந்த இரவை விட அடர்த்தியாய் இருக்கிறது

எனது தனிமை

வானின் ஒவ்வொரு சுடர்மீனாலும் தீயிடப்படுகின்றன

எனது உணர்வுகள்

எனது காத்திருப்பின் பெருமூச்சு

சூறாவளியாய்

அண்ட சராசரங்களில் சுழல்கிறது

இந்த மெழுகைப் போல

உருகும்

எனது பிரியங்கள்

முழு உலகையும்

தழுவுகின்றன

எனது காதலின் அலைக்கரங்கள்

மாயப்பந்து

மழலை மாறா
மர்ஃபி ஆடுகளம் செல்கிறான்
மாலை நேரத்தில்
அடுத்த தெருவில் இருக்கும் மைதானத்துக்கு

பயணப்பட்டுக் கொண்டேயிருக்கின்றன
அவன் காணும் பந்துகள்
விண்ணில் பறந்து
மன்ணில் உருண்டு

அதன் பின்னால்
ஓயாமல் ஓடுகிறான்
சக ஆட்டக்காரர்களுடன்

உடைபடும் சோப்நுரை போல
பிடிக்கும் கணத்தில்
பந்து
பெரிய பையன்கள் கைக்கு செல்கிறது

அடுத்த பந்தை
எதிர்நோக்கும்
மர்ஃபியிடம்
பந்துகளின் தெய்வம்
கொடுத்து விட்டுச் செல்கிறது
கண்களால் காண முடியாத
பந்தொன்றை

உறக்கத்தில் சிரிக்கின்ற

உறக்கத்தில் சிரிக்கின்ற

குழந்தைக்கு கதை சொன்னேன்

ஆனைகளின் கதை

எட்டு ஆனைகள்

அருவித் தடத்தில் நீர்க்குளியல்

ஆட வந்த குடும்பத்தின் கதை

குட்டி யானை மேல்

குழந்தைக்கு ஈர்ப்பு

துதிக்கைகளின் மேலும்

நீர் பீய்ச்சலின் மீதும்

குளித்ததும் ஏன் மண் பூசிக் கொள்கின்றன?

முதலில் நீர்க் குளியல்

பின்னர் மண் குளியல்

நாமும் அங்கே போவோமா?

போகலாம்

ஆனால் தள்ளி நிற்க வேண்டும்

குருணைகளுடன்

குகையில் வாழும் புலியின் கதை

பால் அருந்தி

ஓசைகளுக்கு பின்வாங்கி

தாய்ப் புலி எதிர்நோக்கி

எப்போதாவது

குகைக்கு வெளியே வரும்

குருணைகளின் கதை

அக்குகைக்கு நாமும் போவோமா?

வெளியே தூரமாயிருந்து பார்க்க வேண்டும்

எலி வேட்டையாடும்

சர்ப்பத்தின் கதை

வேட்டையை நாம் பார்க்க முடியுமா?

சற்று தள்ளி நின்று பார்க்க முடியும்

ஆனை புலி சர்ப்பம்

இங்கு வருமா?

வந்தால் அவற்றுக்கு ஆபத்து

அப்படியென்றால் இங்கு நமக்கும் ஆபத்தா?

தெரியும் புரியும்

கிருஷ்ண சைதன்யா 

ஏழாம் வகுப்பு

கதை சொல்கிறாள்

தான் பார்த்தவற்றை

தான் அறிந்தவற்றை

தான் கண்டடைந்தவற்றை

தான் மகிழ்ந்தவற்றை

தான் துயர் கொண்டதை

காய்கறிக்காரர்களிடம் பேரம் பேசுவதை அவள் வெறுக்கிறாள்

கோபமாக பேசிக் கொள்வதில் அவளுக்கு உடன்பாடு இல்லை

தனக்கு யார் கஷ்டப்படுகிறார்கள் என பார்த்தால் தெரியும் என்றாள்

அதை எனக்கு சொல்லிக் கொடு என்றேன்

மீண்டும் மீண்டும்

பார்த்தால் தெரியும்

பார்த்தால் தெரியும்

என்றாள்

நாங்கள் பேசுவதை கேட்டுக் கொண்டிருந்த டோலி

குவக் குவக் என்றவாறு வாலைக் குழைத்தது

வாசல் மரத்தில் அமர்ந்திருந்த காகம்

அடர் குரலில்

கா கா என்றது

எதையோ தெரிந்து வைத்திருப்பது போல

ஏதோ புரிந்து கொண்டது போல

பெரும் காகிதம் என
விரிந்திருக்கிறது ஏரி
மயிர்ப்பிசிறல்களாய்
எங்கும் அலைகள்
சிலையென சமைந்திருக்கிறான்
ஓடக்காரன்
ஓடமும்
தோல்பாவையென
வலசைப் பறவைகள்
பெருமூச்சுடன் விடைபெறுகிறான்
அஸ்தமன சூரியன்