ஓர் இனிய தடாகம்

செம்பொன்னார் கோவிலிலிருந்து
நல்லாத்தூர்
செல்லும் வழியில்
இடது பக்கத்தில்
பச்சையாய் இலைகள்
எப்போதும் மூடியிருக்கும் குளப்பரப்பில்
ஒவ்வொரு சதுரடியிலும்
மலர்ந்திருக்கிறது
தாமரை
ஈர்க்கப்பட்டு
இறங்கினேன்
வழவழக்கும் கெண்டைகள்
உரசிச் சென்றன
சில்லென்ற உணர்வில்
நீரசைவில் எழுந்தன
மலரில் மறைந்திருந்த
தேன் சிட்டுகள்
ஓர் இனிய உறவைப் போல
ஓர் இனிய நினைவைப் போல
ஓர் இனிய தடாகமும்
வாழ்க்கையில்
எதிர்ப்படவே செய்கிறது

மலர் மாலை

அஸ்தமன சூரியன்
வீடு திரும்பும்
நெஞ்சங்களில்
அமைதியை
வழங்கும்
வசந்த கால அந்தியில்
வயல் வெளிகளின்
நடுவே
விண் பூக்களுக்குக் கீழே
மலர்கிறது
மாலையின் முதல் மலர்
தன் தூய்மையின்
நறுமணத்தால்
வசந்தத்தை
பூக்கச் செய்யும் மலர்

ஆழித்தேர்

தீ யென
வான் நோக்கி எழுந்துள்ளது
ஆழித்தேர்
தியாகராஜர்
கிளம்பி வந்திருக்கிறார்
நகர் பார்க்க
ஜனம் பார்க்க
சுற்றிலும்
மறை ஒலிக்க
தேவாரம் கேட்க
நாகஸ்வரம் இசைக்க
மாலை அந்தியில்
தேரின் கீழ்
குழுமி நிற்கின்றனர்
ஆயிரம் மானுடர்
எப்போதும்
கோபுரத்தில் தங்கும் புறாக்கள்
உற்சாகமாய் சுற்றி சுற்றி
அமர்ந்து கொண்டன
தேரின் மேல்
சங்கொலி கேட்கத் துவங்குகிறது
அவ்வொலியில் காட்சியாகிறது
ஆயிரம் ஆண்டுகள்

துவாரபாலகர்கள்

ஏக முத்திரை காட்டி
நின்றிருக்கின்றனர்
துவாரபாலகர்கள்
பெரிய
மிகப் பெரிய
உருவத்துடன்
பெருமாள் சயனித்திருக்கிறார்
பட்டர் வீட்டுக்குச் சென்றிருக்கும் போது
பூட்டிய
கதவுக்கு முன்னால் அமர்கின்றனர்
சாமி கும்பிட வந்தவர்கள்
காத்திருக்கும் அவகாசத்தில்
கவனிக்கின்றனர்
துவாரபாலகர்களை
கதவு எப்போது திறக்கும்
என்ற கேள்வி மனதில்
உள்ளேயிருப்பவனுக்கு
எல்லாம் தெரியும்
என்ற ஒரே பதில்
மட்டும்
எப்போதும்
இருக்கிறது
துவாரபாலகர்களிடம்

காத்திருத்தல்

திரை மூடியிருக்கிறது
யதார்த்தத்தின்
இடைவெளியின்
தவிர்க்க முடியாமையின்
திரை
பக்தன் காத்திருக்கிறான்
திரை விலக
காண்கிறான்
ஒளிரும் சுடர் முகம்
ஒளிரும் தன் அகம்

மர்ஃபி யார்

மர்ஃபி யார்
நண்பன் கேட்டான்
மர்ஃபி
ஒரு குழந்தை
பல குழந்தைகள்
எல்லா குழந்தைகள்
ஒரு சிறுவன்
பல சிறுவர்கள்
மர்ஃபி
அன்றாடத்தை ஒளிரச் செய்யும் வைரம்
கண நேர அமிர்தம்
மர்ஃபி
ஒரு தெய்வப் புன்னகை

இரவு வெள்ளம்

நள்ளிரவில்
அறையில் கேட்கும்
கடிகார ஒலி
இருளின் அடர்த்தியுடன்
தவிக்கும் தனிமையாய்
சென்று வருகிறது
இங்கும் அங்கும்
நிகழ்காலத்திலிருந்து
கடந்த காலத்திற்கு
நிகழ்காலத்திலிருந்து
நிகழ் காலத்திற்கு

வீதிகளில்
ஓசையற்றுப் பாய்கிறது
வெண்மதி
வெள்ளம்

ஒளி மலர்

ஒரு கணத்தில்
ஒரு நாளில்
ஒரு மாதத்தில்
ஒரு வருடத்தில்
ஒரு வியாழ வட்டத்தில்
ஒரு முழு ஆயுளில்
எப்போதாவது
நிகழ்கிறது
ஒரு மலர்தல்

கடலின்
எழும் அலையின்
மடிப்பில்
ஒளிர்கிறது
வெண்திங்கள்

சமர்ப்பணம்

யாவற்றையும்
சமர்ப்பித்த பிறகு
கருவறை நீங்கிய மகவாக
உலகம்
பார்க்கப்படுகிறது
புதிதாக

ரங்கர் தேர்

ரங்கர் தேர் தயாராகிறது
பலப்பல கொடிகள் சிறகசைக்க
வண்ணப் பதாகைகள் மிதக்க
மர்ஃபி சப்பரம் வாங்கியுள்ளான்
வீட்டிற்கு
உள்ளும் வெளியும் இழுத்துக் கொண்டிருக்கிறான்
போக்குவரத்து மாற்றப்பட்டுள்ளது
ஐம்பது வருடமாக
பலூன் விற்கும் பெரியவர்
பக்கத்து வியாபாரியிடம் பார்த்துக் கொள்ள சொல்லி விட்டு
தேனீர் அருந்தச் சென்றிருக்கிறார்
ஊதுகுழல் விற்பவன்
ஒரு ஹிந்திப் பாட்டை
காற்றில் பரவ விடுகிறான்
அன்னை ஒக்கலில் அமர்ந்த குழந்தை
நூதனமாய்ப் பார்க்கிறது
தேரோட்டத்தை
தன் அன்னையுடன் வந்த நாட்களை
நினைவில் மீட்டுக் கொள்கிறாள்
குழந்தையின் அன்னை
யானை போல் அசைய ஆரம்பித்தது
ரங்கர் தேர்

நித்தம்

இத்தனை ஆண்டுகளில்
இன்னும்
என்னால்
கேட்கப்படாத
வழங்கப்படாத
மன்னிப்புகள் இருக்கின்றன
மிகச் சிலரையேனும்
இன்னும்
செயல்பாடுகளின் நிறைவால்
மகிழ்விக்காமல் இருக்கிறேன்
இன்னும்
பிரியத்தை சரியாக வெளிப்படுத்தத்
தெரியாமலேயே இருக்கிறேன்
பிசிரின்றி
உறவுகளை எப்படி பராமரிப்பது
என்பதை அறியேன்
எனினும்
தினம் வான் பார்க்கிறேன்
அந்தியில்
விண் மலர்கள் பூக்கும்
வானை
நம்பிக்கை கொள்கிறேன்
அதன் பெரும் பரப்பின்
கீழே

மர்ஃபியின் பிராத்தனை

மர்ஃபி
தினமும் சாமி கும்பிடுகிறான்
அவன் கேட்பது
பறக்கும் சக்தி
பீமன் போன்ற வலிமை
படிப்பு
குதிரை
அவன் துள்ளிக் குதிக்கும் போதெல்லாம்
கடவுள் உனக்கு பறக்கும் சக்தியைக் கொடுத்து விட்டார் என்பேன்
உங்களாலும் குதிக்க முடியுமே
உங்களுக்கும் கொடுத்தாரா என்பான்
நாங்கள் துள்ளிக் குதிப்பதில்லையே
நீதானே குதிக்கிறாய்
உனக்குத் தான் கொடுத்துள்ளார் என்று சொல்வேன்
தனது தயக்கங்களை ரகசியமாய் வைத்துக் கொண்டு
தான் சோட்டா பீம் என்பான்
அவன் நன்றாகப் படிப்பான்
ஒருநாள் என்னிடம்
கடவுள் நான் கேட்ட அனைத்தும் தருகிறார்
குதிரையைக் கொடுத்தால்
அதற்கு தினமும் எப்படி புல் தருவது
என்று ஐயத்துடன் கேட்டான்
கடவுள் தந்த குதிரை
தானாகவே மேய்ந்து திரும்பும் என்றேன்
அதை யாராவது அழைத்துச் சென்று விட்டால்
என்ன செய்வது என்றான் 

மழலைச்சொல்

மழலையர் பள்ளி வாசலுக்கு
வந்து சேரும் மர்ஃபிக்கு
நேற்று விட்ட இடத்திலிருந்து
துவங்குகிறது
அழுகை
முகமெல்லாம் சிவந்து
கண்ணெல்லாம் நீராகி
ஏற்கனவே வந்து
அழுது ஓய்ந்திருந்த
குழந்தைகள்
மீண்டும் துவங்குகின்றன
கூட்டு அழுகையை
எல்லாக் குழந்தைகளும்
அழுகையை
நிறுத்திய பின்னும்
அழும் சிறுவனை
சமாதானப்படுத்துகின்றன
மொத்த வகுப்பும்

அன்புக்கு
எந்த நிபந்தனையும் இல்லை
எந்த முன்முடிவும் இல்லை
எந்த கட்டாயமும் இல்லை
ஆயினும்
அன்பின் நிமித்தம்
ஒரு துளி
கண்ணீர்
எஞ்சுகிறது
எப்போதும்

நீ
எல்லாவற்றையும்
மிகச் சரியாகவே
கையாள்வாய்
மனிதர்களை
இடங்களை
சூழ்நிலைகளை
அதில் ஏதும் ஐயமில்லை

ஒரு கணமும்
ஓயாமல்
எல்லாப்  பொழுதும்
நிறைந்து
இருப்பாய்
ஆர்வத்துடன்
மகிழ்ச்சியுடன்
அதிலும் ஐயமில்லை

தெளிவான
ஐயங்கள் ஏதுமற்ற
பரப்பிலிருந்து
விலகச் சொல்கிறாய்
அப்போது
உருவாகும் தவிப்பிற்கு
என்னவென்று
பெயரிடுவது?

சொல்

உன்
இருப்பை வேர்களாக்குகிறேன்
மகிழ்ச்சிகளை கிளைகளாக்குகிறேன்
அன்பை இலைகளாக்குகிறேன்
புன்னகையை மலர்களாக்குகிறேன்
நீ
மண்ணில் நிலைபெற்று
விண்ணுடன் உறவாடி
நீண்ட காலம்
நிலைத்திரு

உனது துயரங்களை
நான் பெற்றுக் கொள்கிறேன்

கண மலர்

நீ இடும்
பூத்தையலில்
மெல்ல
உருக் கொண்டவாறு
இருக்கிறது
ஒரு மலர்
நீ
உன் பார்வையை
முழுதும்
அதன் மேல்
நாட்டுகிறாய்
உனது விரல் நுனியால்
தீண்டுகிறாய்
மலர்ந்த வேளை
நீ
புன்னகைக்கிறாய்
சட்டென
மலர்கிறது
இன்னொன்று

அறுபது நாழிகை

உனது காலை விழிப்புகள்
இனிமையாக அமையட்டும்
அதிகாலைச் செவ்வானின் முன்
மெல்ல கரைதொடும் அலைகளைப் போல

உனது பகல்
மணல் குவியல் மேல்
வைக்கப்பட்டுள்ள
பானை நீர்த் தட்பமென
குளிர்ந்திருக்கட்டும்

உனது அந்திகள்
நீ உன் விரல்களால்
உருவாக்கும்
தீச்சுடரென ஒளிரட்டும்

நீண்டிருக்கும் இரவுகள்
உன் ஆழ் துயிலில்
ஒரு மலரென
கணம் கணமாக
மலர்ந்து கொண்டிருக்கட்டும்

அனந்தம்

அலைந்து
அமர்ந்திருந்த போது
மூடியிருந்த
என் கண்களிலிருந்து
நீர் கசிந்து கொண்டிருந்தது
எப்போதோ
நான் ஒரு குழந்தையாய்
ஓடிக்கொண்டிருந்தேன்
என்னை அழைத்த
ஒரு குரல் கேட்டேன்
நட்சத்திர வானம்
இரவுப் பொழுதொன்றில்
பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்
தேம்பித் தேம்பி
என்றோ
அழுத நாள்
ஞாபகங்கள்
மெல்ல நகர்ந்தன
ஒரு முகம்
இன்னொரு முகம்
மேலும் ஒரு முகம்
இன்னுமொரு முகம்
முகங்கள் என்னைப் பார்த்தன
என்னிடம் கண்ணீர் இருக்கிறது
என்னிடம்
கண்ணீர் மட்டும் இருக்கிறது
ஓய்ந்த பொழுதொன்றில்
ஓர் ஒலி கேட்டேன்
ஒற்றை ஒலி
எல்லாமாயிருந்த
ஓர் ஒலி

நிலவு
கண்டதும்
ஆர்ப்பரிக்கின்றன
அலைகள்

மழை
தீண்டியதும்
உயிராய்
வளர்ந்து
எழுகிறது
மண்

தொங்கிக் கொண்டிருக்கும்
ஒற்றைத் தண்டவாள
பள்ளி மணியோசைக்கு
குதித்து வெளியேறுகின்றன
ஆரம்பப் பள்ளி குழந்தைகள்

குளத்தில் இறங்குபவனின்
கால்களைக் கடிக்கின்றன
கருநிற மீன்கள்

மௌனமான இரவில்
அமர்ந்திருக்கிறேன்
நட்சத்திரக் கூட்டங்களைப் பார்த்தவாறு 

என்னிடம் ஏதேனும் கேள்
என்றேன்
நீ
என் துயரங்களை
என் வலிகளை
இன்னும் மறக்காத கசப்புகளை
தந்துவிடும்படி
சொன்னாய்

கலங்கிய முகத்துடன்
அவை உன்னைத் துன்புறுத்தும்
என
அவசர அவசரமாய் மறுத்தேன்

நீ
மாசற்ற முகத்துடன்
மலர்கள்
எங்கிருப்பினும்
மணம் வீசும்
என்றாய்

உழைத்துக் களைத்த உடல்களின் வியர்வை
நீதிக்காக சிந்தப்படும் இரத்தம்
மதிப்பீடுகளுக்காக சாகத் துணிந்தவர்களின் முனைப்பு
பிறருக்காக சிந்தும் கண்ணீர்
துயருற்றவனைத் தேற்றும் ஓர் ஆறுதல் சொல்
அகம் மலர்ந்த புன்னகை

இந்தப் புவி
தன்னைத் தூய்மைப்படுத்திக் கொள்கிறது
ஒவ்வொரு முறையும்

நமக்கு

நமக்கு
கண்களை மூடிக் கொண்ட
பின்னும்
உள்ளே
ஒரு சூரியன் தேவைப்படுகிறது
ஒரு நிலவு தேவைப்படுகிறது
எண்ணிலா நட்சத்திரங்கள் தேவைப்படுகிறது
ஓயாமல் பெருகும் நதி தேவைப்படுகிறது
மேகங்கள் தேவைப்படுகின்றன
மலர்கள் தேவை
கண்களை மூடிக் கொண்ட
பின்னும்
நமக்கு

மனிதர்கள்

பல விதங்களில்

பல வடிவங்களில்

அடிக்கடி கூடிவிடும்

மாநகரில்

பெரும்பாலான முகங்கள்

எதையோ

எங்கேயோ

எப்போதோ

நினைத்துக் கொண்டிருக்கின்றன

நெசவாளிகள்

தெருவில்

இழுத்துக் கட்டியிருக்கும்

பட்டு நூல் போல்

முகங்களின் மையங்கள்

எங்கெங்கோ

இழுக்கப்பட்டுள்ளன

அப்பின்னல்

ஒரு சிலந்தி வலையாகிறது

ஒரு தடாகத்து தாவரக் கொடியாகிறது

ஒரு தொங்கு ஊஞ்சலாகிறது

வலைக்கு

கொடிக்கு

ஊஞ்சலுக்கு

மேலே

பெரிய வானம் இருந்தது

அதில் 

அப்போது

ஒரு வண்ணத்துப்பூச்சி

சிறகடித்தது

ஒரு சிறு குழந்தையின் முன்னால்
அதிகாலைச் சூரியப் பொழுதின் முன்னால்
நட்சத்திர வான் மேலிருக்க
சூழும் வசந்தத்தின் தென்றல் முன்னால்
இறங்கும் குளிர் நதியின் முன்னால்

உடைந்து

உருவாகி

நிறைகிறோம்

வசந்தத்தின் தென்றல் இனிமை
உனது மென்மை
இப்பொழுதில் தளிர்க்கும் தளிர்கள்
உனது அகம் கொள்ளும் பூரிப்பு
ஒவ்வொரு மலரிலும்
ஒளிர்கிறாய்
நீ

வசந்த காலப் பொழுதுகளில்
திரள்கின்றன
அன்பின்
பசுமைத் துளிர்கள்
நம்பிக்கையின்
வண்ண மலர்கள்
இனிமையின்
தென்றல் தீண்டல்கள்

ஹோலி

உன் மீது
புத்திளம் தளிர்ப் பச்சையை
மலர்களின் மஞ்சளை
கனிந்த சிவப்பை
வேர்களின் பழுப்பைப்
பூசுகிறேன்
நீ
மென்கரம் நீட்டி அழைக்கிறாய்
முடிவிலா நீலத்துக்கு

மாறா அன்றாடத்தால்
மதிலிடப்பட்ட
பரப்பில்
சட்டென
ஒரு மலர்
முளைத்து வளர்வது
எப்படி

அலை எழும் கடலில்
அலையும் படகில்
நகரும் பறவைக்குக் கீழே
அசைந்து கொண்டிருக்கிறான்
வலை வீசும் சிறுவன்

அன்னத்தைப் பெருக்குங்கள்

அன்னத்தைப் பெருக்குங்கள்
உபநிடதம் சொல்கிறது

வாழ்வுக்கு
ஒரு சொல் நம்பிக்கை அளிக்குமெனில்
ஓர் உதவி பெரும் துணையாகுமெனில்
ஓர் உடனிருத்தல்
கொடும் துயருக்கு ஆறுதல் தருமெனில்
ஒரு சரியான புரிதல்
எல்லா தருணங்களையும் அழகாக்குமெனில்

அன்னம்
விளைவது
மண்ணில் மட்டுமல்ல
மண்ணிலும் விண்ணிலும்

அன்னத்தைப் பெருக்குங்கள்
உபநிடதம் சொல்கிறது

எதிர்பாரா பொழுது

லிஃப்ட் கேட்டு
பிரியத்துடன் முகம் நோக்கும்
மனிதன்
சிறிய கால இடைவெளியில்
நம்முடன் பயணிக்கும் போது
மனம் திறந்து
தன் சூழ்நிலையை
தன் மகிழ்ச்சியை
அல்லது
தன் கவலையை
எளிய சொற்களால்
பகிர்ந்து விடுகிறான்
அம்மனிதனிடமினிருந்து
விடை பெறும் பொழுது
பயிர் நுனியில்
குத்தி நிற்கும்
துளிப்பனி
காலை வெயிலில்
பயிரிடமிருந்து
பிரிந்து செல்வது போல்
இருக்கிறது

முதலில்
நாம் ஒரு புதிய உலகத்தை
கற்பனை செய்வோம்
பின்னர்
அதனை எவ்வாறு உருவாக்குவது
என்று
சேர்ந்து யோசிப்போம்

தீரா வியப்பு

இந்த
இவ்வளவு பெரிய பூமியில்
இவ்வளவு பெரிய வாழ்க்கையில்
இவ்வளவு உயிர்களுக்கு நடுவில்
நாம்
ஒவ்வொன்றையும்
எவ்வளவு எவ்வளவு
நினைத்துக் கொள்கிறோம்

வியப்பாக இருக்கிறது

அசைவு

இந்த வசந்த காலத்தில்
மரத்தின்
உச்சிக் கிளையில்
வான் போல
பூத்திருக்கும்
மலர்
இந்த பிரபஞ்சத்தில்
மலர்ந்திருக்கும்
புவி மலரென
அசைந்து
கொண்டு
இருக்கிறது

துயில் கலைந்த
மின்விசிறியின் ஒலி மட்டும்
கேட்கும்
அறையில்
மௌனமான இரவு
சமரசம் பேசுகிறது
சாத்தியங்களின்
கோட்டுச்சித்திரங்களை
வரைந்து காட்டுகிறது
எப்படியாவது
சமாதானம் கொண்டு வர
பிரயத்தனப்படுகிறது

எனது
வன்முறைகளை
எப்போதும் சுமக்கும் படைக்கலன்களை
என்றும் உடனிருக்கும் தவிர்க்க இயலா சுபாவங்களை

இதோ
இந்த மலையில்
இந்த அந்திப் பொழுதில்
இந்த அஸ்தமன சூரியன்
முன்னால்
கைவிடுகிறேன்

விழிகளில் நிறைந்து
வெளியேறும்
என் கண்ணீரின்
ஊற்றுமுகம்
இருந்தது
எங்கே

அலைந்து திரிபவனின்
அகத்தில்
சில புன்னகைகள் இருக்கின்றன
சில பிரியங்கள் இருக்கின்றன
மகத்தான
சில உணர்வெழுச்சிகள் இருக்கின்றன
இன்னும் பகிர்ந்து கொள்ளாத
இன்னும் முழு உருவம் பெறாத
இன்னும் முற்றாக வெளிப்படுத்தாத
சில சொற்கள்
இருக்கின்றன

நீண்ட வெயிலுக்குப் பின்னான
மாலை
சிவப்பு அந்தியில்
கிராமத்துச் சாலை
களத்து மேட்டின்
அரசமரம்
இலைக்கண்களால்
கண்டது
இள வான் பிறையை
மரம் கண்டு
தன்னிடமிருந்து
ஈந்தது
ஒரு துளி ஒளி அமுதை
வான் பிறை
உழைத்துக் களைத்து
மர அடிவாரத்தில்
ஓய்வாய் அமர்ந்த உழவன்
கையில் வைத்திருந்த
பிஸ்கட் பொட்டலம்
மார்க்கமாக
அவன் குழந்தை நோக்கிப்
பயணித்தது
அமிர்தத்தின்
ஒரு துளி வானம்

திங்கள்

அந்தி விளக்கே

மாலையில் மலர்ந்த தென்றல்

மணம் வீசும் இந்த இரவில்

எங்கும் பரவி நிறைகிறது

நதியாக

உன் ஒளி

உன் கருணையால்

ஆதுரம் பெறுகிறது

மானுடர் துயர்

உன் பார்வை

விடுவிக்கிறது

அறியாமையின் தளைகளை

உணர்வெழுச்சியின்

தூய கண்ணீர்

காணிக்கையாக்கப்படுகிறது

யுக யுகங்களாக

உன்னிடம்

ஒரு தொகுப்பு

மண்ணுடன் மழை காதல் கொண்ட ஒரு பருவத்தில் சட்டெனத் திறந்த ஒரு மாயத்தால் நான் கவிதை எழுதத் துவங்கினேன். இப்போது அவற்றைத் தொகுக்கலாம் என எண்ணுகிறேன். தொகுப்பதன் வழியே முடிவற்ற வாழ்வின் பயணத்தில் முன்னகரவும் முடியும் என்று தோன்றுகிறது.