கட்டுமானப் பணியிடத்தில் நான்கு நண்பர்கள் அறிமுகமானார்கள்.
பணி தொடங்க கொட்டகை அமைத்ததுமே கீற்றை சிறுது விலக்கி சின்ன வழியொன்றை உருவாக்கிக் கொண்டு உள்ளே சென்று தங்கத் தொடங்கினார்கள். கட்டிடம் என்பது பலருக்கு இடம் அளிக்கக் கூடியது என்பதால் கொட்டகையில் அவர்கள் நால்வரும் இருப்பு கொள்வது நன்நிமித்தம் என்றே ஆனது. பின்னர் பணிக்காக மணல் அடித்ததும் அதன் ஈரத்தன்மையை விரும்பி அதில் வாசம் செய்யத் தொடங்கினர்.
நான்கு பேருக்கும் நான் பெயரிட்டேன். ககன், புவன், சநு, மங்கள். ககன் கருமை கொண்டவன். புவன் கருப்பும் வெள்ளையுமானவன். மங்கள் சிவப்பு நிறம் கொண்டவன். சநு இருப்பதில் சிறியவன்.
நால்வரும் அவ்வப்போது பணியிடத்தில் உள்ள பொருட்களை முகர்வார்கள். சிமெண்ட் கலவையை நேற்று சநு முகர்ந்து கொண்டிருந்தான். பின்னர் முகர்ந்து விட்டு என்னைப் பார்த்தான். அவன் பார்வை ‘’இது என்ன என்ற கவனம் செலுத்து’’ என்பதைப் போல இருந்தது. ‘’கட்டுவேலைக்கான கலவை ; நன்றாக இருக்கிறது ‘’ என்றேன். அவனுக்கு ஐயம் முழுதும் நீங்கவில்லை. ‘’நீங்கள் சொன்னால் சரிதான் ‘’ என இருந்து விட்டான்.
பணியிடத்துக்குச் சென்றதும் அவற்றுக்கு பிஸ்கட் போடுவேன். தயங்கி தயங்கி நான்கும் எடுத்துக் கொள்ளும். பணியிடம் அமைந்திருப்பது ஒரு கடைவீதி. அதட்டும் குரல்களையும் மனிதர்களையும் அதிகம் சந்திப்பதால் அவற்றின் இயல்பில் சிறு எச்சரிக்கை உணர்வு இருக்கும். நான்குமே அமைதியானவை. மிக மென்மையானவை.
பழக்கமான நாய்கள் நம்மைப் பார்க்கும் பார்வை என்பது மகத்தானது. அதில் நிறைந்திருக்கும் அன்பும் பிரியமும் பணிவும் மரியாதையும் இனிமையானது.
நான்கு நண்பர்களும் எனக்கு ஒவ்வொரு நாளும் எனக்கு நம்பிக்கை தருகிறார்கள். இந்த வாழ்க்கை இனியது என.
