இன்று ஒரு அஞ்சலிக் கட்டுரையை வாசிக்க நேர்ந்தது. எல்லா மனிதர்களும் பாச பந்தங்களால் பிணைக்கப்பட்டவர்களே. கோடியில் ஓரிருவர் விதிவிலக்காக இருக்கலாம். பாச பந்த பிணைப்பு ஒவ்வொரு மனிதருக்கும் ஒரு ஒரு விதத்தில் இருக்கிறது. சிலர் மிக லேசாகப் பிணைக்கப்பட்டிருக்கின்றனர். சிலர் மிகச் சிக்கலாக பாச பந்தங்களால் பிணைக்கப்பட்டிருக்கின்றனர். இறப்பு, முதுமை, நோய்மை ஆகியவை நேரடியாகவோ நெருங்கிய உறவினர்களுக்கோ வந்து சேரும் போது வாழ்க்கை மேலும் எடை கொள்கிறது. இவை தவிர , மனிதனுக்கே உரிய அகங்காரச் சிக்கல்கள் இருக்கவே இருக்கின்றன. இறப்பு , முதுமை, நோய்மையை விடவும் வலி மிக்கது அகங்காரச் சிக்கல். வாழ்நாள் முழுவதும் உடன் வருவது.
தன் வாழ்நாள் முழுதும் கண்ணுக்குத் தெரியாத மிகப் பெரிய எடை ஒன்றைத் தூக்கிச் சுமந்து கொண்டிருந்த ஒரு பெண் மரணிக்கிறாள். அவள் சுமந்த எடையையும் வாழ்நாளில் தான் எப்போதும் பகிர்ந்து கொள்ளாத வலியையும் சற்றே தூரத்தில் இருந்து கண்ட ஒருவர் அப்பெண்ணுக்கு அஞ்சலிக் கட்டுரையை எழுதியிருக்கிறார்.
ஓர் இலக்கியப் பிரதியை வாசிக்கும் போது வாழ்க்கை தன் முன் பேருரு கொண்டு நிற்பதைக் காணும் இலக்கிய வாசகன் ஒவ்வொரு முறையும் திகைக்கிறான். இன்று அந்த அஞ்சலிக் கட்டுரையை வாசித்த போது அத்தகைய திகைப்பை அடைந்தேன்.
அஞ்சலிக் கட்டுரையின் சொற்கள் மூலம் இறந்து போன பெண் மீண்டும் உயிர் பெற்று உருக் கொண்டு மீண்டும் பந்த பாசங்களில் சிக்கி மரணத்தின் நிழலில் அடைக்கலம் ஆகியிருக்கிறார். இறைவன் திருவடி நிழலில் மட்டும் இனி எப்போதும் அந்த ஜீவன் அமைதி கொள்ளட்டும்.
