அக நக நட்பு

 எனது நண்பர்களில் ஒருவர் விழுப்புரம் அருகே வில்லியனூரில் குடியிருந்தார். விழுப்புரத்துக்கும் அவரது ஊருக்கும் இடையே 20 கி.மீ தூரம். எனினும் அந்த தூரத்தைக் கடக்க ஒன்றரை மணி நேரம் ஆகி விடும். ரயிலில் சென்றால் ஊருக்கும் விழுப்புரத்துக்குமான 120 கி.மீ தூரத்தை இரண்டு மணி நேரத்தில் சென்றடையலாம். ஆனாலும் வில்லியனூர் செல்ல வேண்டுமானால் போக ஒன்றரை திரும்பி வர ஒன்றரை என கூடுதலாக 3 மணி நேரம். 20 கி.மீ க்கு 3 மணி நேரம் ஒதுக்குவது அசௌகர்யமானது என்பதால் வில்லியனூர் சென்று நண்பரைச் சந்திப்பது அரிதாக இருந்தது. சமீபத்தில் நண்பர் விழுப்புரத்துக்கு குடி வந்து விட்டார் என்று அறிந்திருந்தேன். இரண்டு மூன்று நாட்களுக்கு முன்னால் நண்பர் பேசினார். அவரைச் சந்திக்க வேண்டும் போல் இருந்தது. ஞாயிறன்று சந்திக்க வருகிறேன் என்று சொன்னேன். 

நான் எப்போதுமே மனிதர்களைச் சந்திக்க விரும்புவேன். மனிதர்கள் மட்டுமல்ல புதிய நிலங்கள், நீர்நிலைகள், மலைகள், குன்றுகள், பறவைகள், பிராணிகள் என எல்லா உயிர்களையும் சந்திப்பது மகிழச் செய்வதே. 

பயணத்தைத் திட்டமிட்டு அந்த திட்ட விபரத்தை யாரை சந்திக்கச் செல்கிறேனோ அவர்களிடம் அறிவித்து விடுவேன். இது என் பழக்கம். இன்று காலை 6 மணிக்கு விழுப்புரம் பாசஞ்சர் இருந்தது. அதில் செல்வதாகத் திட்டமிட்டிருந்தேன். காலை 3.15 மணிக்கு விழிப்பு வந்தது. எழுந்து குளித்து விட்டு 4 மணிக்கெல்லாம் தயாராகி விட்டேன். வீட்டில அனைவரும் தூங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். மெல்ல கீழே வந்து சத்தம் இல்லாமல் கதவைத் திறந்தேன். கையில் எவ்வளவு பணம் இருக்கிறது என்று பார்த்தேன். ரூ. 200 இருந்தது. எக்ஸ்பிரஸ் ரயில் கட்டணம் ரூ.75. திரும்பி வரவும் அதே தொகை. டூ வீலர் பார்க்கிங் கட்டணம் ரூ.15. செலவுகள் போக உபரியாக ரூ.35 இருக்கும் அது யதேஷ்டம் என முடிவு செய்து கிளம்பினேன். ரயில் ஐந்து மணிக்கு. செல்லும் வழியில் 4.30க்கு ஒரு தேனீர்க்கடை திறந்திருந்தது. அங்கே ஒரு தேனீர் அருந்தினேன். பின் ரயில் சந்திப்பில் ரயில் ஏறினேன். நண்பர் ஸ்டேஷன் வாசலில் காத்திருந்தார். அவர் வாகனத்தில் ஏறிக் கொண்டு வீட்டுக்கு சென்றோம். சமீபத்தில் படித்த ஓமந்தூர் ராமசாமி ரெட்டியார் நூல் குறித்து பேசத் தொடங்கினோம். நூல்கள் குறித்து பேசுவது எப்போதுமே உவப்பானது. சமீபத்தில் வெளியாகியுள்ள ‘நெகிழிக் கோள்’ நூல் குறித்தும் சொன்னேன். 

காந்தியம் குறித்து நண்பர் சில விளக்கங்களைக் கேட்டார். நான் உணர்ந்திருக்கும் சில விஷயங்களைக் கூறினேன். உற்சாகமாக உரையாடிக் கொண்டிருந்தோம். எவரேனும் நூல்கள் குறித்து இவ்விதம் உற்சாகமாக உரையாடுவதைக் கொண்டால் எவரும் திகைத்து விடுவார்கள். அறிவார்ந்த விஷயங்களில் மட்டுமே இத்தகைய உற்சாகம் சாத்தியம். பொருள் சார்ந்த விஷயங்களின் எல்லை மிகக் குறுகியதே. 

நண்பருக்கு ஏழு வயதில் ஒரு மகன் இருக்கிறான். அவன் கைக்குழந்தையாக ஒரு வயது இருந்த போது அவனைச் சந்திக்கச் சென்றது நினைவில் வந்தது. 

இன்றைய சிற்றுண்டி இட்லி. சட்னியும் சாம்பாரும் தொடு உணவு. நண்பர் வீட்டில் உணவுண்டது மிகுந்த நிறைவைத் தந்தது. 

மூன்று மணி நேரம் பல்வேறு விஷயங்களைக் குறித்து உரையாடிக் கொண்டிருந்தோம். ‘’காவிரி போற்றுதும்’’ பணிகள் குறித்து நண்பர் கேட்டார். என்னுடைய பொதுச் செயல்பாட்டு அனுபவங்களைக் கூறிக் கொண்டிருந்தேன். தற்போது எனது திட்டமிடலில் உள்ள விஷயங்கள் குறித்து சொன்னேன். 

10 மணிக்கு நண்பர் வீட்டிலிருந்து கிளம்பி ரயில் நிலையம் வந்தோம். சென்னை - திருச்சி சோழன் எக்ஸ்பிரஸ் ரயில் புறப்படத் தயாராக இருந்தது. ரயிலில் ஏறிக் கொண்டேன். 10.30க்கு புறப்பட்ட வண்டி 12.30க்கு ஊர் வந்து சேர்ந்தது. 

அடுத்த ஞாயிறு நாள் முழுதும் இருக்கும் வண்ணம் வருவதாகக் கூறியிருக்கிறேன்.  

பழக்கம் (நகைச்சுவைக் கட்டுரை)

அமைப்பாளருக்கு ஒரு நண்பர் இருக்கிறார்.  வயது முதிர்ந்தவர். நாளிதழ் ஒன்றில் வெளியான விளம்பரத்தைக் கண்டு விவசாய முதலமைச்சர், சத்திய சோதனை, ஜவஹர்லால் நேரு சுயசரிதம், காமராஜர் வாழ்க்கை வரலாறு ஆகிய நூல்களின் தொகுப்பை ஆர்டர் செய்து அந்த நூல்கள் அவரது வீட்டில் இருந்தன. அங்கே சென்றிருந்த அமைப்பாளர் அவற்றை எடுத்துப் பார்த்தார். 

அமைப்பாளர் சமீபத்தில் இணையத்தில் ஓமந்தூர் பெரியவளைவு ராமசாமி ரெட்டியார் குறித்து சோமலெ எழுதிய ‘’விவசாய முதலமைச்சர்’’ நூலை வாசித்து விட்டு அது குறித்து வலைப்பூவில் எழுதியிருந்தார். 

நேருவின் சுயசரிதம் நூல் அமைப்பாளரைக் கவர்ந்தது. அந்த நூல் இரண்டு பாகங்களாக 870 பக்கம் கொண்டது. நண்பரிடம் கூறி விட்டு அதன் முதல் பாகத்தை வாசிக்க வீட்டுக்குக் கொண்டு வந்தார். இரண்டு நாட்களில் முதல் பாகத்தை வாசித்தார். அதனை எடுத்துச் சென்று நண்பரிடம் கொடுத்து விட்டு இரண்டாம் பாகத்தை எடுத்து வந்தார். அதனை வாசிக்கத் தொடங்கி இப்போது இன்னும் 50 பக்கங்களே அதனை நிறைவு செய்ய உள்ளன. 

நண்பர் ஏதேனும் ஒரு நூலை வாசிக்கக் கையில் எடுத்து விட்டாரா என்பது தெரியவில்லை. 

போர்த்தொழில் பழகு (மறுபிரசுரம்)

எல்லா சிறுவர்களையும் போல நானும் சிறுவனாயிருந்த போது ஒரு ராணுவ வீரனாக வேண்டும் என்று விரும்பினேன். 

1990ஐ ஒட்டிய ஆண்டு. வி.பி. சிங் நாட்டின் பிரதமராயிருந்த நேரம். காஷ்மீர் பயங்கரவாதிகள் இஸ்ரேல் நாட்டைச் சேர்ந்த கல்லூரி மாணவர்களை கடத்தி தங்கள் கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருந்தனர். இஸ்ரேல் மாணவர்களை கடத்தி வைத்திருந்த இடத்தில் மாணவர்களை ஒரு அறையில் கை கால்களை கட்டாமல் அறையில் பூட்டி வைத்திருக்கின்றனர். அங்கே காவலுக்கு இருந்த பயங்கரவாதி தனது துப்பாக்கியை அந்த அறையில் வைத்து விட்டு எங்கோ வெளியே சென்ற நேரத்தில் இஸ்ரேல் மாணவர்கள் அந்த துப்பாக்கியை எடுத்து இயக்கி பயங்கரவாதிகளைத் தாக்கி விட்டு அந்த இடத்திலிருந்து தப்பினர் என்ற செய்தி நாடெங்கும் பரபரப்பாக பேசப்பட்டது. இஸ்ரேலில் எல்லா மாணவர்களும் கட்டாயம் அடிப்படை இராணுவப் பயிற்சி மேற்கொள்ள வேண்டும் ; மேலும் கட்டாயமாக நாட்டின் எல்லையைப் பாதுகாக்கும் பணியை ஓராண்டுக்கு மேற்கொள்ள வேண்டும். இஸ்ரேல் மாணவர்கள் பெற்ற பயிற்சி பயங்கரவாதிகளை வீழ்த்துவதில் அவர்களுக்கு உதவியிருக்கிறது. இந்த செய்தியை செய்தித்தாள்களில் படித்த போது நம் நாட்டிலும் அவ்வாறான ஒரு ஏற்பாடு இருந்தால் நலமாக இருக்கும் என எண்ணியதை இப்போது நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.  

பூனாவில் தேசிய பாதுகாப்பு அகாடெமி என்ற கல்வி நிறுவனம் உள்ளது. பன்னிரண்டாம் வகுப்பு படித்துக் கொண்டிருக்கும் படித்த மாணவர்கள் அதில் சேர விண்ணப்பிக்கலாம். ‘’எம்ப்ளாய்மெண்ட் நியூஸ்’’ என்ற செய்தித்தாளில் தான் அதற்கான அறிவிப்பு வெளியாகும். நான் தவறாமல் அதனை வாராவாரம் வாங்கி அறிவிப்பு வெளியாகி உள்ளதா என்று காண்பேன். வந்த போது விண்ணப்பித்தேன். ஆங்கிலம், கணிதம், பொது அறிவு, அறிவியல் ஆகிய நான்கு தாள்களில் தேர்வு எழுத வேண்டும். சென்னையில் தேர்வு நடைபெற்றது. தமிழ்நாட்டில் சென்னை மதுரை என இரு இடங்கள் தேர்வு மையங்கள். அந்த தேர்வை 1000 பேர் சென்னையில் எழுதியிருப்போம். அதில் நானும் காஞ்சிபுரத்தைச் சேர்ந்த இன்னொருவரும் மட்டுமே தமிழைத் தாய்மொழியாகக் கொண்டவர்கள். மற்ற அனைவருமே தாம்பரம் விமானப்படைத் தளத்தில் இராணுவத்தில் பணி புரிபவர்களின் வாரிசுகள். இரண்டு நாட்கள் அந்த தேர்வு நடந்ததாக ஞாபகம். காலை மதியம் என இரு பிரிவுகளாக நடப்பதால் தேர்வு எழுதும் அனைவருமே ஒரே இடத்தில் காத்திருப்போம். அப்போது தான் அதனை அறிந்தேன். 

தமிழ்நாட்டுப் பள்ளிகளோ கல்லூரிகளோ தேசிய பாதுகாப்பு அகாடெமி, தேசிய கடற்படை அகாடெமி போன்ற கல்வி மையங்களுக்கு மாணவர்களை தயார் செய்யும் விதமாக எந்த முயற்சியும் மேற்கொள்வதில்லை. அவை குறித்த தகவல்கள் கூட தமிழ்நாட்டு மாணவர்களுக்குத் தெரிந்திருப்பதில்லை. 

தேசிய பாதுகாப்பு அகாடெமி பன்னிரண்டாம் வகுப்பு நிறைவு செய்த மாணவர்களுக்கு நான்கு ஆண்டு பயிற்சி அளித்து இந்திய ராணுவத்தில் அதிகாரிகளாக உருவாக்கும் பணியை மேற்கொள்கிறது. சென்னையிலும் ஊட்டியிலும் உள்ள அதிகாரிகள் பயிற்சி அகாடெமிகள் இளநிலை பட்டம் பெற்ற மாணவர்களுக்கு தேர்வு வைத்து தேர்வு செய்து பயிற்சி கொடுத்து இராணுவ அதிகாரிகளாக உருவாக்குகிறது. உலகின் தலை சிறந்த கல்வி நிறுவனங்கள் இவை. 

இஸ்ரேலைப் போல நம் நாட்டிலும் அடிப்படை இராணுவப் பயிற்சி பள்ளி கல்லூரி மாணவர்களுக்கு அளிக்கப்பட வேண்டும்.  

வீரப்ப வேட்டை ( மறு பிரசுரம்)

 சென்ற வாரத்தில் Veerappan : Chasing the brigand என்ற நூலை வாசித்தேன். வீரப்பனைத் தேடுவதற்காக உருவாக்கப்பட்டிருந்த சிறப்பு அதிரடிப்படையின் தலைவராக இருந்த டிஜிபி விஜயகுமார் எழுதிய நூல். சட்டமும் வணிக மேலாண்மையும் படித்திருக்கிறார். ஒரு காவல்துறை ஆய்வாளரின் மகனாக ஐ.ஏ.எஸ் பாஸ் செய்து சுயவிருப்பத்தின் காரணமாக காவல்துறை பணிக்கு வருகிறார். கமாண்டோக்களுக்கு பயிற்சியளிப்பதில் நிபுணத்துவம் பெற்றவர். இந்திய பிரதமருக்கு அளிக்கப்படும் பாதுகாப்பை கவனிக்கும் பொறுப்பில் இருந்திருக்கிறார். எல்லைப் பாதுகாப்புப் படையில் பணி புரிந்திருக்கிறார்.

 

எஸ்.டி.எஃப் க்கு தலைவராக ஆனதும் வீரப்பனைப் பிடித்தே ஆக வேண்டும் என உறுதியுடன் இருக்கும் நபர்களைச் சந்திக்கிறார். சாதாரண கான்ஸ்டபிளிலிருந்து காவல்துறை மேலதிகாரிகள் வரை. தேடுதல் வேட்டையில் வீரப்பனை நூலிழையில் தவற விட்டவர்களையும் சந்தித்து அவர்கள் அனுபவங்களை நேரடியாகக் கேட்கிறார். ஒவ்வொருவரும் தங்கள் நோக்கில் வீரப்பன் நெருங்கவே முடியாத ஆள் அல்ல என்று என்பதையும் வீரப்பன் பிடிபடுவது சாத்தியம் என்பதையும் சொல்கிறார்கள். அவற்றைக் கொண்டு எஸ். டி. எஃப்-ன் யுக்திகளை விஜயகுமார் வகுக்கிறார்.

 

சிறப்பு அதிரடிப்படையின் தலைவராகும் போது அவருக்கு ஐம்பது வயது. சத்தியமங்களம் வந்து சேர்கிறார். அவர் மனைவி பணி ஓய்வு பெறுவதற்குள் வீரப்பனைப் பிடித்து விடுவீர்களா என்று கேட்கிறார். எட்டு வருடம் ஆகும் என நினைக்கிறாயா என மனைவியிடம் கேட்கிறார். உங்களுக்கு வீட்டில் இடம் மாறியிருக்கும் பொருளைத் தேடுவதே கடினம் என்பதால் கேட்டேன் என்கிறார் அவர் மனைவி.

 

நூலில் தன் காஷ்மீர் அனுபவங்களை ஆங்காங்கே பகிர்ந்து கொள்கிறார். தீவிரவாதிகள் பதுங்கியிருக்கும் வீட்டை இராணுவம், பி.எஸ்.எஃப், மாநில காவல்துறை ஆகியோர் சுற்றி வளைக்கின்றனர். வீட்டுக்கு முன் இருக்கும் சாலையில் பி.எஸ்.எஃப்-ன் வேன் ஒன்று வந்து விடுகிறது. உள்ளே ஜவான்கள் இருக்கின்றனர். தீவிரவாதிகள் வேனின் டிரைவரை சுட்டுக் கொன்று விடுகின்றனர். தொடர்ந்து துப்பாக்கிச்சூடு நடக்கிறது. இம்மாதிரியான நிலையை எவ்வாறு எதிர்கொள்வது என்பதற்கான குறிப்புகள் இராணுவத்துக்கும் பி.எஸ்.எஃப் க்கும் உண்டு. ஒரு கணம் அவற்றை எண்ணாமல் குறிப்புகளை மீறி தானே ஓடிச் சென்று வேனின் கதவைத் திறந்து டிரைவர் உடலை வேனுக்குள் நகர்த்தி விட்டு அந்த வேனை இயக்கி தூரமாக கொண்டு செல்கிறார். ஜவான்களின் உயிர் காக்கப்படுகிறது.

 

மதுரையில் இருக்கும் போது தன் நம்பிக்கைக்குரிய எஸ்.டி.எஃப் வீரரின் மரணச்செய்தி வருகிறது. சத்தியமங்களம் விரைகிறார். உடன் அவர் மனைவியும் அவருடன் காரில் வருகிறார். அவர் மனைவி நீண்ட பயணத்தில் தன் துக்கத்தையும் உணர்வுகளையும் புரிந்து கொண்டு ஒரு சொல் கூட உச்சரிக்காமல் உடன் வந்தார் என்பதை பதிவு செய்கிறார்.

 

மைசூரில் ஓய்வு பெறும் கர்நாடக அதிரடிப்படை வீரர் ஒருவரின் பணி ஓய்வு நிகழ்ச்சிக்கு செல்கிறார். ஓய்வு பெறும் வீரர் மனநிறைவு இல்லாமல் இருக்கிறார். விஜயகுமாரிடம் நாம் காட்டுக்குள் தேடிக் கொண்டிருக்கிறோம். நாம் தேடும் நபரை சமவெளிக்கு கொண்டு வந்தால் நம் பக்கம் அதிர்ஷ்டம் இருக்கக் கூடும் என்கிறார். ஆபரேஷன் ககூன் உருவாகி செயலாக்கம் பெறுகிறது.

 

பல வருடங்களாக தேடப்பட்ட நபருக்கான நேரம் T என குறிக்கப்படுகிறது. குறித்த நேரத்தில் பலர் கேட்க விரும்பிய செய்தி யதார்த்தமாகிறது.

 

ஆங்கிலத்தில் எழுதப்பட்டுள்ள இந்த நூல் இந்திய மொழிகளில் மொழியாக்கம் செய்யப்பட்டு விற்பனையாகிறது. சமீபத்தில் ஹிந்தியில் வெளியானது. விரைவில் தமிழில் மொழியாக்கம் வரவுள்ளது.

 

நெகிழிக் கோள்

 

நூல் : நெகிழிக் கோள் ஆசிரியர் : இரா. மகேந்திரன் பக்கம் : 110 விலை : ரூ. 145, பதிப்பகம் : காலச்சுவடு பதிப்பகம், 669, கே.பி.சாலை, நாகர்கோவில், 629001.

இருபதாம் நூற்றாண்டின் துவக்கத்தில் மனிதனால் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட பொருள் பிளாஸ்டிக். ஐரோப்பாவின் சமூகச் சூழலும் அரசியல் சூழலும் அதன் தேவையை உருவாக்கின. ஐரோப்பிய நாடுகள் துவக்கிய நிகழ்த்திய இரு உலகப் போர்கள் பிளாஸ்டிக்கின் உற்பத்தியை மிகப் பெரிய அளவில் நிகழ்த்தின. இவற்றால் நிலைபெற்ற பிளாஸ்டிக் பின்னர் உலக நாடுகளெங்கும் பரவியது. இன்று மனித சமுதாயத்தின் ஒவ்வொரு வீட்டிலும் இடம் பெற்றிருக்கும் பொருளாகி விட்டது. உலகின் ஒவ்வொரு மனிதனும் அனுதினமும் ஏதேனும் ஒரு விதத்தில் பயன்படுத்தும் பொருளாகவும் ஆகி விட்டது. இப்போதுள்ள நிலையில், பிளாஸ்டிக் மெல்லக் கொல்லும் நஞ்சு. எந்த அளவுக்கு மனிதர்கள் பிளாஸ்டிக் பயன்பாட்டைக் குறைத்துக் கொள்வார்களோ அந்த அளவு அவர்கள் வாழ்வு நலம் கொண்டதாக இருக்கும். 

பிளாஸ்டிக் கழிவுகளை சிதைக்கும் நுண்ணுயிரிகளை உருவாக்கும் முயற்சிகள் நடைபெறுகின்றன. பிளாஸ்டிக் உற்பத்தி ஒரு உத்தரத்தைப் போலவும் பிளாஸ்டிக்கை சிதைக்கும் தொழில்நுட்ப ஆய்வுகள் ஒரு துரும்பைப் போலவும் நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது என்பது ஒரு கொடும் யதார்த்தம். 

ஐரோப்பா ‘’தொழில்நுட்ப’’த்தை வழிபடும் விதந்தோதும் மனநிலையை தனது காலனி ஆதிக்கம் மூலம் உலகெங்கும் உருவாக்கியது. அதே மனநிலையை அடிப்படையாய்க் கொண்ட மார்க்ஸிஸ்டுகள் தங்கள் செயல்பாடுகள் மூலம் அதனை மேலும் உறுதிப்படுத்தியது. முதலாளித்துவம் மார்க்ஸியம் ஆகிய இரண்டு சிந்தனைகளுமே இயற்கையை சுரண்ட வேண்டிய பண்டமாகக் காண்கின்றன. பிளாஸ்டிக் உற்பத்தியைப் போல் இயற்கையை சுரண்டும் இன்னொன்று வேறில்லை. நுகர்வு கலாசாரம் குறித்து நாம் ஆழமான கேள்விகளை எழுப்பிக் கொள்ள வேண்டிய காலம் இது. 

இரா. மகேந்திரன் அவர்கள் எழுதிய ‘’நெகிழிக் கோள்’’ என்ற நூல் சமீபத்தில் காலச்சுவடு பதிப்பக வெளியீடாக வெளிவந்திருக்கிறது. பிளாஸ்டிக்க்கின் தோற்றம், அதன் வெவ்வேறு வகை மாதிரிகள், அவற்றின் வேதிப் பண்புகள், அவை உருவாக்கும் சுற்றுச் சூழல் மாசுபாடுகள், உலகம் அதனால் அடைந்திருக்கும் ஆற்றொணா சீர்கேடுகள், பிளாஸ்டிக் அபாயத்திலிருந்து தப்பும் வழிமுறைகள் என ஒவ்வொரு விஷயம் குறித்தும் விரிவான தரவுகளுடன் எழுதப்பட்டிருக்கும் நூல். 

நூலின் ஒவ்வொரு பக்கத்தையும் வாசிக்கையில் எந்த வாசகரும் ஒரு பேரதிர்ச்சியை உணர்வார் என்பதில் ஐயம் இல்லை.