கவிஞர் ஆதித்ய ஸ்ரீநிவாஸ் {ஆதித்ய ஸ்ரீநிவாஸ்} கவிதைகளை கடந்த சில ஆண்டுகளாக வாசித்து வருகிறேன். மண்ணும் நீரும் இலையும் தளிரும் மேகமும் வானமும் மழையும் நிறைந்திருக்கும் உலகை உலகின் அழகை அப்பேரழகின் முன் வியந்து நிற்கும் போதத்தை வேராய் கொண்டவை அவரது கவிதைகள். இயற்கையும் இயற்கையின் பேரெழிலும் அப்பேரெழிலின் மீது கொள்ளும் கவிமனத்தின் தீராக் காதலும் அவரது கவிதையின் பேசுபொருட்கள். எல்லையின்மையின் பேரெழில் தன் சௌந்தர்யங்களுடன் புன்னகைத்துக் கொண்டிருக்கிறது. மனிதர்கள் தங்களை சிறு சிறு எல்லைகளில் புதைத்துக் கொள்கிறார்கள். சிறு சிறு அடையாளங்களுடன் பிணைத்துக் கொள்கிறார்கள். கவிஞன் என்னும் ஆளுமை எல்லைகளையும் அடையாளங்களையும் தகர்த்து நிற்கிறான். பேரெழிலின் சௌந்தர்யத்தில் பறந்து எழுகிறது அவனது அகம். அதுவே அவன் சஞ்சரிக்கும் வானம். எல்லைகளுடன் பிணைத்துக் கொள்ளும் ஜீவன்கள் அடையும் துக்கம் அவன் நிற்கும் பூமி. துக்கம் நிறைந்திருக்கும் சக ஜீவன்களின் துயரை தன் துயராகவும் கொண்டு உணர்ந்து வலி சுமந்து பேரெழிலின் முன் தன் சொற்களை முன்வைக்கின்றன ஆதித்ய ஸ்ரீநிவாஸின் கவிதைகள்.
நம் மரபில் தேவாரமும் திருவாசகமும் ஸ்ரீநாலாயிர திவ்ய பிரபந்தமும் இறைவனின் தோற்றப் பொலிவைப் பாடிக் கொண்டேயிருக்கின்றன. சம்பந்தருக்கு அவரது இறைவன் எப்போதும் பிறை சூடியவன். புலித்தோலாடை அணிந்தவன். சாம்பல் பூசியவன். பலவித மலர்களால் மலர் மாலைகளால் அலங்கரிக்கப்படுபவன். இது ஒருபுறம். இன்னொரு புறம் அவரது இறைவன் கருணை மிக்கவன். கருணையே அவனது இயல்பு. அந்த கருணை இயல்பின் முன் சம்பந்தரும் நாவுக்கரசரும் மாணிக்கவாசகரும் அருள் வேண்டி அரற்றுகின்றனர். அந்த அருள் வேட்டல் அகங்காரத்திலும் அறியாமையிலும் பிணைந்திருக்கும் சக ஜீவன்களின் துயர் நீக்கத்துக்கானது. இறைவனின் தோற்றத்தை தீராத சொற்களால் வர்ணிப்பதும் இறைவனின் கருணை முன் உளம் நெகிழ்ந்து அரற்றுவதும் தமிழ்க் கவிதை வரலாற்றில் செறிவான ஒரு பகுதியாக இருந்திருக்கிறது. தேவாரம் பிரபந்தம் தொடங்கி குமரகுருபரர் வழியாக தாயுமானவர் வள்ளலார் எனப் பயணித்து பாரதி வரை அந்த மரபு தொடர்கிறது.
உணர்வு உருகி பெருகும் சொற்களிலிருந்து நவீன் கவிதை மொழி தன்னை தொலைவில் வைத்துக் கொள்வதை சௌகர்யமாக உணர்ந்தாலும் இயற்கையின் பேரெழிலை ஆராதிக்கும் இயற்கை முன் அகம் கரைந்து நிற்கும் கவிஞர்கள் உருவாகி வந்த படியே இருக்கிறார்கள். ஆதித்ய ஸ்ரீநிவாஸ் அவ்விதமானவர்.
1
பெருவிருட்சம் அடர்ந்த
இவ்வனாந்திரத் தனிமையில்
இடறி விழ நழுவி
மேலெல்லாம்
நிலவு வழிந்து கிடக்கும்
இப்பொழுதில்
உன்னைப்பற்றியே
நினைத்துக்கொண்டிருக்கிறேன்
வனத்தின் ஏதாந்தத்தின் மேல்
ஒரு சொல்கூட துணையில்லா வானம்
கடலின் ஆழத்தில் எழுகிறது
அழுந்திய காலங்களின் குரலொன்று
நான் என் சின்ன பிரிவை
அவ்வளவு கண்ணீருடன்
அணைத்து இன்புறுகிறேன்
...................
உயிர்த்துடிப்பின் ஒலிகளாலும் காட்சிகளாலும் ஆனது காடு. தன்னுள் வாழும் எல்லா உயிர்களையும் கருக்கொண்டு தனிமை கொண்டிருக்கிறது காடு. காட்டின் தனிமைக்குள் தன் வெள்ளொளியை நிரப்பிக் கொள்கிறது மதி. மௌனத்தின் அடர்த்தி கொண்ட இப்பிரதேசத்தில் பயணிக்கும் இவன் யார்? யாரைப் பிரிந்திருக்கிறான் இவன்? பிரிவின் துயர் கொண்டவன் எவ்விதம் காட்டை அதன் மௌனங்களுடனும் வசீகரத்துடனும் காண்கிறான்? இவன் பரம்பொருளைப் பிரிந்திருக்கும் ஜீவனை அல்லது ஜீவன்களைப் பேசுகிறானா? ஒரு பிரிவில் அழுந்திய காலங்களின் குரல் எழுவது எதனால்? காலகாலமாக ஒரே அரற்றலும் தவிப்பும் தானா ஒலியெழுப்பிக் கொண்டே இருக்கிறது? இத்தனை ஒலி கேட்டும் ஏன் வானம் ஒரு சொல் கூட துணை கொள்ளாமல் இருக்கிறது ?
இந்த கவிதை உறவின் பிரிவுக்கு அப்பால் இருக்கும் சற்றே பெரிய துக்கத்தைப் பேசுவதாக நினைக்கிறேன்.
2
சொல்தான்
அழைத்துச்சென்று
நதியைக் காட்டியது
மலரைக் காட்டியது
யானைகளைக் காட்டியது
இலைகளைக் காட்டியது
வனங்களை
கடலை
வானத்தைக் காட்டியது
பின்
அளப்பரியது என்றது
சொல்லில் அடங்காது என்றது
பொருள் நேரானதல்ல என்றது
இரவின் ஓசைகளைக் கேள் என்றது
விழு நட்சத்திரம்தான் ஆதிச்சொல் என்றது
சொல்லுக்கு அப்பால் பார் என்றது
புலன்களால் அல்ல என்றது
ஆத்மம் என்றது
சொல்லின்மையில் ஆழ்ந்து போ என்றது
சிலருக்கு
சொல் தேவையில்லை
ஒரு மலரைக் கண்டால் போதுமென்றது
..........
கருவில் பரு வடிவ உடல் கொள்ளும் முன்னே கருவில் நான் என்னும் உணர்வு கொள்கிறது ஜீவன். நான் என்னும் உணர்வு ஒரு உண்மை. நான் என்னும் உணர்வு உண்மையின் முதல் படி. பற்றால் உலகனைத்தையும் தழுவிட விழைகிறது மனிதப் பிரக்ஞை. லட்சம் மனிதர்களில் ஒருவனே பற்றென்னும் சமுத்திரத்தைக் கடக்க உதவும் சொல்லின் துணை என்னும் படகைக் கைகொள்கிறான். அவனே கவிஞன். அவனை சொல்லே ஞானத்துக்கு கொண்டு செல்கிறது. சொல்லே அவனுக்கு ஞானத்தைப் போதி
3
சொல் எனும் தெய்வம்
சொல்லின் சமிக்ஞைகள்
வான்நீலம் பாவிய விரல்களால்
அழைத்துக்கொண்டே இருக்கிறது
எழுந்து செல்வதற்கான
ஆணை ஆழத்திலிருந்து
ஒரு சொடுக்கலாக எழுந்தது
வானமே அலையென
விழுந்து அள்ளிச் சென்றது
ஆயிரம் வண்ணங்கள் காட்டி
ஓராயிரம் இருள் சொரிந்து
கசடுகளோடு அனைத்துமென்றது
இசையின் பறவைகளால் ஆன
ஒரு அந்தியை வரைந்து காட்டி
துயரத்தின் ஆழத்தில் உரையும்
இன்பத்தைக் காண் என்றது
அதனதன் தன்மைக்கு முன் எத்தன்மையதென
அதனதன் தன்மை
எத்தன்மை நோக்கி
எழுகிறதெனக் காணச்செய்து
வனத்தீ எரிந்தடங்குகையில்
என்னை
சொல்லின்மையின் சமிக்ஞைகள்
கேட்கும் வெளியில்
விட்டுச் சென்றது
,...............
சொல் கவிஞனை ஒரு பருவத்தில் மௌனப் பெருவெளியில் கொண்டு நிறுத்துகிறது. கவிஞன் சொல்லாகவே தன்னை உணர்ந்தவன். மௌனத்தின் பிரும்மாண்டத்தை சொற்களாகவும் உணர்வார்கள் கவிஞர்கள்.
4
மொய்க்கும் இருள்கூட்டம்
அத்தனை வேகத்தில் விலகுவதில்லை
அவ்வப்போது கடக்கும்
மின்மினி ஒன்றின் ஒளியில்
காட்சியாகிறது
அடர் இருள்
நெடும்பிறவி தவம்கொண்டு
இழுத்து வந்துள்ளேன்
சுடரும் தீபமொன்றை
சுடரொளி கவரும்
சிறு வட்டத்திற்குள்
இப்பிறவி நலுங்குகிறது
....................
பிறப்பு இறப்பு, உறவு பிரிவு, சுகம் துக்கம் என இந்த இருமைகளின் ஆட்டத்தையே ஆடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள் மனிதர்கள். எப்போதும் ஒரு வலி இருக்கவே செய்கிறது. அந்த வலியை புரிந்து கொள்ள வகுத்துக் கொள்ள இயலவில்லை மனிதர்களால். அவர்களின் வலிக்கு சொல்வடிவம் தருகிறான் கவிஞன்.
5
இத்தனை தூரம்
பயணித்துவிட்டேன்
குதிரைகளின்
களைப்பொலி
வனமெங்கும் ஒலிக்கிறது
இனி திரும்பிச் செல்ல வேண்டும்
எத்தனை பிறவித்தூரமோ
அத்துனைக்கும்
..........
இந்த கவிதை ராபர்ட் ஃபிராஸ்டின் பிரபலமான கவிதையை நினைவுறுத்தியது. ராபர்ட் ஃபிராஸ்ட்டுக்கும் ஆதித்ய ஸ்ரீநிவாஸுக்கும் தங்கள் குதிரைகள் களைத்திருப்பது வருத்தம் தருகிறது. குதிரைகளும் களைப்பு நீங்கி உற்சாகம் கொள்ள வேண்டும். கவிஞர்களும் பயணத்தின் நிறை உணர்வை அடைய வேண்டும். ராபர்ட் ஃபிராஸ்ட் அதை இந்த பிறவியிலேயே முன்னோக்கிச் சென்று அடைய வேண்டும் என நினைக்கிறார். ஆதித்ய ஸ்ரீநிவாஸ் பிறவி தொடங்கிய புள்ளிக்கு சென்று அடைய வேண்டும் என எண்ணுகிறார். ஆதியும் அந்தமும் போல.
6
ஆணவத்தின் மனம்கமழும்
சிற்றகல்களை
உன் சன்னதியில்
ஏற்றி ஒழிகிறேன்
என்னை பூதகணங்களுள்
ஒன்றாக்கு
உன் ஆயிரம்கால் மண்டபத்தின்
ஒற்றைத்தூணை
அழகுறச் சமைக்கிறேன்
வேறொன்றும்
வேண்டேன்
அருளினும் கொள்ளேன்
...........
ஆலகாலம் உண்டதன் உன்மத்தம் ஏறியிருக்கிறான் பித்தன். பிரவாகிக்கும் கங்கையில் எப்போதும் திளைத்துக் கொண்டிருக்கிறான். அவன் அகம் வானத்து நிலவை அணியாகச் சூடியிருக்கிறது. அந்த பெருதெய்வத்தின் முன் சென்று நிற்கிறான் ஒரு கவிஞன். அவனால் தன் சொல்லின் சிற்றகல் தீபத்தை மட்டுமே தன் பெருந்தெய்வம் முன் ஏற்ற முடிகிறது. அந்த பித்தனின் குழாமில் ஒரு கணமாக இருந்து அவன் ஆலயத்தின் ஆயிரங்கால் மண்டபத்தின் ஒற்றைத் தூணை நிர்மாணிக்க முடிந்தால் போதும் என எண்ணுகிறான். கவிஞன் தன் நிர்மாணங்களை காலமின்மையின் முன் சொல்லாக மட்டுமே விட்டுச் செல்ல முடியும் என்பது அவனுக்குத் தெரியாதா?
7
என்
வனங்கள்
பற்றியுள்ளன
அணையா நெருப்புகளை
வெடித்துக்கிடக்கும்
பிலங்கள் நீருக்குக்
காத்துள்ளன
ஓயாப்பசியொன்று
கூர்திட்டிப் பதுங்கியுள்ளது
புலனெல்லாம்
பற்றிச்செல்கின்றன
தன் தன் வேட்கைகளை
பெருங்காற்று
அள்ளிவருகிறது
ஓயா இச்சைகளை
எல்லாம் கண்டிருக்கும்
நெஞ்சத்தின் ஆழச்சதுப்புகளில்
சிறு குமிழென வெடிக்கிறது
நிம் நாமம்
.............
முன்னை அவன் நாமக் கேட்டு அப்பெயருக்கே பித்தன் ஆகி அப்பெயரை மட்டுமே மீண்டும் மீண்டும் ஒலித்து பெயரிட முடியாததும் இன்னும் பெயரிடப்படாததுமான ஒன்றின் முன் வந்து நிற்கிறான் கவிஞன்.
8
என் வயல்களைக்
கடந்து வலசை செல்லும்
பறவைக்கூட்டமொன்றைக்
கண்டிருந்தேன்
ஒரு பறவை
'வருடா வருடம் இவ்வழிதான்
வலசை செல்கிறோம்' என்றது
'எத்தனை வருடமாக' என்றேன்
'அது தெரியாது
ஆனால் முதல்வலசையில்
பூமியில்
மனிதர்களே இல்லை' என்றது
நான் தாகூரைப்போல்
மூர்ச்சையடித்து
விழுந்தேன்
...........
ராப்ர்ட் ஃபிராஸ்ட்டை சந்தித்
9
மாகாலம்
இந்த சிவன்கோயில்
மட்டும் மூவாயிரம்
வருடம் பழையதல்ல
கூப்பிய கரங்களும்தான்
பட்டரும்தான்
மணிநாதமும் தான்
வாயிலில் இருக்கும்
பூக்கடையும்தான்
பூக்கட்டும் அம்மாளும்தான்
பூவை நாரில் கட்டும் விரல்களும்தான்
ஆனால்
அதன் நடனபாவத்தினிடையே
விழும் உதிர்ப்பூக்கள்
சென்று விழுவது மட்டும்
மாகாலசிவத்தில்
.............
யாதுமாகி நிற்கிறது சிவம். உதிக்கும் உதிரும் ஒவ்வொன்றும் தான் தான் என்று.
10
காலநேரம்
காலத்துள் துறந்தலையும்
பிச்சைக்காரர்கள்
சிரிக்கிறார்கள்
நேரத்தை வைத்தாடும்
நம் பகடையாட்டங்களை
.............
இந்த மண் பிச்சைக்காரர்களின் மண். மண்டையோட்டுக் கப்பரையில் பிச்சை எடுக்கிறான் ஆதிசிவன். தன் அகங்காரத்தை அவனது கப்பறையில் பிச்சையாக இடும் ஜீவனுக்கு முக்தியை அளிக்கிறான் அப்பிச்சைக்காரன். வாமனனாக திருமாலும் பிச்சைப்பாத்திரம் ஏந்தியவன் தான். எல்லையின்மை தரும் சௌகர்யங்களில் இன்றும் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள் சில பிச்சைக்காரர்கள். அவர்கள் எல்லை அமைத்துக் கொண்டு அசௌகர்யமாய் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பவர்களைக் கண்டு மெலிதாகப் புன்னகைக்கிறார்கள்.
11
நிரந்தர அடிமை
அடிமையாக்கப்படுதல் வெறு
அடிமையாதல் வேறு
ஒன்றில் ஆணவம் வெல்கிறது
மற்றொன்றில்
அழிகிறது
ஒன்று இரத்தம்
மற்றொன்று
கண்ணீர்
ஒன்று சுமை
மற்றொன்று
ஏகாந்தம்
ஒன்று அச்சம்
மற்றொன்று
சரனாகதி
ஒன்று முறிவு
மற்றொன்று
பறத்தல்
ஒன்று எஜமானனது
மற்றொன்று
தந்தையினது
..............
12
நிரந்தர அடிமை
தற்காலீகம்
கோலோச்சும்
காலமிது
இக்காலத்தில்தான்
என்னை நிரந்தர அடிமையாக்கிகொண்டேன்
ஒரு மலருக்கு
...............
பேதமற்றது அருள்வெளி. அதற்கு முற்றிலும் தன்னை அடிமையாக்கிக் கொள்ளுதல் என்பது பெரும்பேறு.
13
இன்று
ஏன் என்னை கைவிட்டாய்
இம்மாபெரும் பிரபஞ்சத்தில்
ஒரு மலர்கூடவா
இல்லை எனக்குத்தர
மலரின் சுகந்தத்தை
வீசக்கூடவா
உனக்கு மனமில்லை
நீ அளித்த
வெறுமையை அல்ல
என் அறைமுழுதும்
இருக்கும் மலர்களுக்கு
மத்தியில்
ஒரு மலரின்மையை
வைக்கிறேன்
ஜன்னல் வழி விழும்
உதயத்தின் கிரணங்கள்
மலர்கிறது மலரின்மையில்
..............................
14
காலமகாலம்
காலம்
இப்பறவை
எங்கும்
பறப்பதேயில்லை
பார்ப்பவர் மனதில்
பறப்பதாய்
ஒரு கனவை
தோன்றச்செய்கிறது
அகாலம்
இப்பறவை
அபாரமாய்
சிறகடிக்கிறது
பார்ப்பவர் கண்களுக்கு
கிளைநீங்கா
தோற்றம் தருகிறது
..............
15
காலமகாலம்
காலத்திற்கு
உயிரில்லை
மூச்சுண்டு
அகாலத்திற்கு
மூச்சில்லை
உயிருண்டு
..............................
16
லட்சம் வருடங்கள்
இருக்குமா
உன் விதையின்
பரம்பரை
என்றேன்
ஆலமரத்திடம்
கண் விழித்துப்பார்த்து
கண் மூடி ஆழ்ந்தது
ஒரே ஒரு நொடி
கேட்டது
அது லயித்திருக்கும்
அகாலத்தின்
மணிநாதம்
.................
17
ஒளிச்சொல்
இருளின் பாசுரங்களை
ஒற்றைக்குரலாய்
ஒலிக்கிறது
ஊரெல்லாம் ஏற்றப்பட்ட
அகல் சுடர்
ஊருக்கு
வெளியே
இருளுக்குள் அமர்ந்திருக்கும்
தெய்வத்தின்
முன் எரிகிறது
ஒற்றை தீபம்
இருளின்
நாம உச்சாடனமென
..............
இருள் ஒளி என்னும் இருமையைக் கடந்து செல்ல முயல்கிறது இக்கவிதை.
18
போதும்
சொற்கள்
என்றது ஒரு குரல்
கூட்டுக்குள்ளிருந்து
கூடொழிந்தது
பறவை
வானத்தின் கீழ்
கோடிச் சொற்கள்
காத்திருந்தன
ஒற்றைஒரு சொல்தேடி
சிறகிசைத்தது புள்
துளியாய் ஆதியில்
நதி கிடந்தபோது
அது தியானித்ததொரு
சொல்
,..............
19
நீரெலாம்
இதோ
குடுவையைக் ஒட்டக்
குடித்து
டொக் என்று வைக்கிறேன்
எனக்கு பல வேலைகள் இருக்கிறது
அவசராமய் சென்றுவிடுவேன்
குடுவையின் தாகத்தை
வானம் பார்த்துக்கொள்ளும்
நீரெலாம் வான்கனிந்துதான்
அல்லவா
.................
20
வேறொன்றுமல்ல
பார்த்த ஷணத்தில்
முழுமையை வாரி வீசும்
மலரொன்றை காணத்தான்
இவ்வாழ்க்கை
நித்யம்
கனிந்து
ஆக்கும்
ஒரு மலர்
...................
21
ஏரி வானத்தை
அருந்துவதை
சற்று முன்தான்
கண்டேன்
ஒரு திவளை நீர்
சிந்தியபோது
விழு நட்சத்திரமாக
..............
22
இதோ
உள்ளது
உள்ளபடி
வெளிப்பட்டு
கணம் கூட ஆகவில்லை
கிளையறியாமல்
இலைகூட அறியாமல்
பறத்தல் முடித்து
அமரும் சின்னப்பறவையைப்போல்
வந்துவிடுகிறது
பாவனை
இதோ
உள்ளதை
உள்ளபடி
கண்டு
ஒரு ஷணம் கூட ஆகவில்லை
நட்சத்திரம் விழுந்ததோடு
நகர்ந்துவிட்டேன்
பிரம்மாண்டங்களுக்கு
முன்னிருந்த
என் எளிய வானங்களுக்கு
..............................
23
இதோ எஞ்சிய உறவு
உலகுடன் கடைசி
பந்தமென்று
விட்டேன்
இதோ கடைசி நாணயம்
உலகுடன் கடைசி
பற்றென்று
விட்டேன்
இதோ கடைசி ஆடை
உலகுடன் கடைசி
வேடமென்று
விட்டேன்
இதோ கடைசி மூச்சு
உலகுடன் கடைசி
சொல்லென்று
விட்டேன்
இதோ கடைசிப் புத்தகம்
உலகுடன் எஞ்சிய
அறிவென்று
விட்டேன்
ஏந்தினேன் பிட்சைக்கு
பிச்சைக்காரனிடம்
கையில் கபாலமேந்திய
பிச்சைகாரனிடம்
..................
யாவுமாயிருப்பவன் கையில் கபாலமேந்திய பிச்சைக்காரன். யாவற்றையும் தர வல்லவன். கவிஞன் அவனிடம் யாசிப்பது ஞானம் மட்டுமே.
24
மலையை
குருவெனக்கொண்டு
அதன்
ஒற்றைச் சொல்
நீண்டு செல்லும்
தடத்தில் திரிகையில்
இருளைவீசும் ஒளிவாளும்
ஒளிவாளை வீசும் இருளும்
அந்தியை விழுங்கும் இரவும்
இரவை உண்ணும் புலரியும்
தவித்தலைந்து
மலைச்சொல்லின்
பெருவாள்வீச்சில்
எல்லாம் துண்டுபட்டு
அழிந்தொழிந்தபின்
அமைந்த போது
எஞ்சியது
இருளல்ல
ஒளியல்ல
பொழுதல்ல
காலமல்ல
நித்யமாய் வீற்றிருக்கும்
மலைத்துளி ஒன்று
........,..
25
நாடி கண்டுகொண்டேன்
ஸ்தூலங்களை
மீறிய
உண்மைகளை
சொற்களைக்
கடந்து நிற்கும்
அறிவை
மௌனத்தால்
நிறைந்திருக்கும்
இருப்பினை
உயிர்நிலத்திற்கப்பால்
எங்கோ செல்லும்
நதியை
.............
26
பசுகொண்டது
மந்திகள் கொண்டன
கிளி கொண்டது
பார்வையில் விழும்
மரமெல்லாம் கொண்டது
சன்னதிக்கூரையில்
முட்டைக்குள் உறங்கும்
பறவைக்குஞ்சு கொண்டது
சன்னதியின் மணமறிந்த
உயிரெலாம் கொண்டது
இருகால் கொண்டலையும்
ஒன்பது வாயில்
கண்ணீர்ப்பிண்டம்
காத்துள்ளது
பிச்சைக்காக
..................
27
கடைசியில்
ஏந்தியிருந்த
பிட்சைப்பாத்திரத்தையும்
ஒழிந்தேன்
எஞ்சியது உடல்
ஏந்தியிருப்பது
மனம்
..................
28
உன்னைக் கண்டபின்
எல்லாம் ஒழிந்தேன்
என்னிடம்
பிச்சைக்கேந்துகிறாய்
கொடுக்க
உடலுண்டு
மும்மலமுண்டு
உயிருண்டு
மனமுண்டு
கொண்டபின்
விட்டுச்சென்றாய்
எஞ்சியதை
..................
29
கருவினுள்
சஞ்சலமில்லை
கருவினுள்
சந்தேகமில்லை
கருவினுள்
துக்கமேதுமில்லை
இருப்பது
உயிர்ப்பும்
இருப்பும்
மட்டும்
..................
30
செய்வதற்கொன்றுமில்லை
என ஆனபின்
உன் மலையை
அடைந்தேன்
வனமெது
மலையெது
மரமெது
வானெது
மண்ணெது
நீயெது
நானெது
என அறியமுடியாவண்ணம்
விற்றிருந்தது
உன் மலை
................
31
நோய்மையின்
திரளொன்று
ஆறென
ஒழுகிச் செல்கிறது
உன் மலை
நோக்கி
பிறழ்வுகள்
துறத்த
உய்யும் வழியறியா
உயிர்ப்பெருக்கு
மூம்மலம்
சுமந்தலையும்
முழுமையறியா
மூடர்க்கூட்டம்
அண்டத்தை
அடக்கிக்கொள்ளும்
கருவுக்குள்
இச்சிற்றுயிர்களும்
ஒடுங்கட்டும்
..................
32
யாசித்தவையெல்லாம்
வீணென்று
கண்டு
கையேந்துகிறேன்
பிச்சைக்காரனிடம்
ஈயும் கரங்கள் உன்னது
பிட்சைக்கேந்திய கரம்
என்னது
என்னையே பிட்சைப்பொருளாய்
ஈந்தாய்
இப்பேரண்டப் பிட்சைப்பாத்திரத்தில்
..........
33
அந்தப் புலரியின்
நிறப் பிரளயத்தின்
முன்
உயிரற்று
நிற்கையில்
தூரத்துப் பறவைக்குரல்
விடுவித்தது
நிறத்தை சுழித்து
கலவையாக்கும்
கண்ணீர்த்துளிகளை
........
34
மாலையை
வழியனுப்ப வந்த
சிறுமியின்
கண்களில்
மிகச் சின்னதாய்
ஒரு சிறுஉலகமும்
அதில் ஒரு துளியாய்
நீர்மையில் நிறம்கரையும்
புள்ளியென
சூரியனும்
............
35
கிளையமர்ந்த புள்ளொன்று
உதிர்த்தது
அந்நாளின்
முதற்சொல்லை
பின் காடெனப்
பெருகிற்று
சொல்
மழையென
கொட்டிற்று
சொல்
கடலெனத் தேங்கியும்
நதியென ஓடியும்
முயங்கி
சேர்ந்து
பிரிந்து
கைமீறிப்
பெருகிற்று
சொல் எனும் விதை
பின்
இரவின்
கடைசி உயிர்
ஓயாது உழட்டிற்று
ஒற்றை சொல்லை
மந்திர உச்சாடனமென
கடலும் நதியும் மழையும்
எஞ்சிற்று
ஒரு துளி நீராக
அவ்வொரு சொல்
ஓய்வதைக் காண
அங்கு யாருமில்லை
காலம் அந்நாளை
முதுகுப் பையில்
சுமந்து
அடுத்த யுகம்
சென்றுவிட்டது
.............
36
தத்வமஸி
பிரபஞ்சத்தில் ஒரு புள்ளி
ஒற்றைப் புள்ளியே பிரபஞ்சம்
கடலில் ஒரு துளி
ஒற்றைத் துளியே கடல்
காட்டில்ஒரு மலர்
காடே ஒரு மலர்
மலையில் சிறு கூழாங்கல்
கூழாங்கல்லே ஒரு மலை
வானில் ஒரு புள்
வானமே ஒரு புள்
இச்சொல் அடுக்கில்
நான் எது
எது நான்
..............
37
கிளை பரப்பி
இலை
விரித்து
கணமும்
அசைவின்மையறுத்த
பெருவிருட்சம்
ஒன்றின் கீழ்
அசைவின்றிக்
கிடக்கிறது
காற்று உண்ணும்
பாறை
..............................
38
அணுக்களுக்கு
இடையே
அண்டங்களுக்கு
இடையே
ஏதுமில்லாததொரு
தூரம்
தூரங்களுக்கு இடையே
ஆங்காங்கே
மற்றெல்லாம்
..............................
39
மிகை
இருப்பது
ஒரு கோப்பை
தாகம்
அருளப்பட்டது
ஒரு கோப்பை
நீர்
மற்றதெல்லாம்
..............................
40
வானத்திற்கு
ஒழுங்கேது
வரையரையற்ற விரிவு
நிறம் இன்னதென
சொல்லமுடியாத
தன்மை
பெரும்கூரைமட்டுமா
அடிநிலமுமா
ஒரு பெரும்
சதுரமா
முக்கோனமா
என்ன வடிவுக்குள்
இத்தனை
கிரகங்கள்
அண்டங்கள்
இந்த வரம்பற்ற வானத்தில்தான்
அவ்வளவு ஒழுங்காய்
ஒரு குருக்குவெட்டுக்கோடாக
அமைத்துக்கொண்டு
சிறகடிக்கிறது
ஒரு புற்கூட்டம்
..............................
41
விருட்சங்கள்
மண் துளைத்து
வேர் வளர்கிறது
இலைகள் வெளி துளைத்து
காலூன்றி நிற்கிறது
கடல் பெரும் கூரையென
அந்தரத்தில்
தளும்பி நிற்கிறது
மீன்கள்
ஏரியின் ஆழத்திலா?
வானின் விரிவிலா?
வலசைப் பறவைகள்
வானின் மேலா
கடலின் கீழா
பூமியை விரித்து
கூரை ஓவியமென
பதித்துவிட்டிருக்கிறார்கள்
வானம் கால் எட்டா
தூரத்தில்
பெருநிலமென
விரிந்துள்ளது
மேகம் கிழித்து
கீழ்நோக்கி விழுகிறது
ஒரு தலைகீழ் உதயம்
..............................
42
காலம்
தள்ளியிருக்கலாம்
சிலரது
சூழ்ச்சியாக்கூட இருக்கலாம்
தனித்துவமான
தனிமனிதனாகக்கூட
நான் வந்தடைந்திருக்கலாம்
தேனெடுத்து வருவதற்குள்
காடு பற்றியெறிந்ததால்
வழிதறிய
பட்டாம்பூச்சியபைப்போலும்
இருக்கலாம்
இங்கு முட்டி
அங்கு முட்டி
நீர்வழிப்படூவும் புனைபோலிருக்கலாம்
எல்லாம் வல்லது அலைக்க
அலையும் நீர் போல்
இருக்கலாம்
ஆனால்
எப்படியோ
போதும் என்று
அமர்ந்திருக்கிறேன்
இக்கணமெனும்
மாபெரும் நிகழ்வில்
..............................
43
இம்மாபெரும்
கூண்டுக்குள்
சுற்றிச்
சுற்றி
பட்டுப்பூச்சியே
இக்கணம்தான்
என எப்படித்தேர்ந்து
வந்தமர்ந்தாய்
தூரிகை நுனியில்
இறகு வழி
ஒழுகி
இக்கணங்களுள்
இக்கணம்தான்
என எப்படித்தேர்ந்து
வந்துபரவியது
உன் வண்ணம்
நெஞ்சமெலாம்
..............................
44
கிணற்றுத்துலா
துடிக்க துடிக்க
எத்தனை அடிக் கயிறு
இரக்கினேன் தெரியவில்லை
இழுக்கத் தெம்பில்லாமல்
கயிறுவிடவும் சக்தியின்றி
விட்டேன் கயிற்றினை
துலா கதறி சிலிர்த்தது
கயறு தீர்ந்து நுனி
சாட்டைச்சொடுக்குடன்
கிணறுள் குதித்தது
காதுகளை கூராகினேன்
மிக மெல்லிதாய் கேட்டது
வாலி சென்று தொட்ட
பாதரசம் தட்டிப்போன
ஆழ் உரையும்
இன்மையின் பிலம்
..............................
45
இம்மாஞாலத்தில்
காலமென்பது
எல்லாம் உள்ளடக்கி
பெருகிக்கொண்டே இருக்கும்
மகாநதி
இம்மாஞாலத்தில்
இக்கணமென்பது
சில காரணங்களாலும்
சில காரியங்களாலும் ஆன
மெல்லிய நீரொழுக்கு
..............................
46
புன்சிரிப்பு
ஒரு அந்தியில்
அந்திக்கு
விடைகொடுப்பதைத்தவிர
செய்வதற்கொன்றுமில்லை
ஒரு இரவில்
இத்தனை இருளும்
வானத்தினதா நிலத்தினதா என
சிலாகிப்பதைக்காட்டிலும்
செய்வதற்கொன்றுமில்லை
இப்படியே
புலரி
பகல்
பொழுதுகள்
பொழுதுகள்.
தொடுவான் நோக்கி
சிறகடிக்கும் புள்
பொழுதினை காலத்தினுள்
காலத்தை அகாலங்களுக்குள்
இழுத்துச்செல்கிறது
..............................
47
என்னை நான்
சொல்லில்
தஞ்சம்கொண்டுள்ளேன்
அதுதான்
என்னை உடைத்து
நெறுக்கி
செறிவாக்கி
தளர்த்தி
மேலும் கீழும் இழுத்து
இடம் வலம் அலைத்து
உலைத்துலைத்து
அடுக்கிக்கொள்கிறது
மெழுகால் ஆன
வீட்டைக் கட்டி
கையில் ஒரு கொல்லியைக்
கொடுக்கிறது
என்னை நான் எரித்துக்கொள்ள
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
ஆணை
சொல்
தீர்ந்துவிட்டது
சற்றுமுன் வரை
தாண்டமாடிற்று
உருகிற்று
உறுதிபூண்டது
நீர்மைசூடி ஓடி
காற்றென அலையெரிந்து
இசையை முயங்கி
வீர்யம் கொண்டு
எல்லாம் இழந்து
வெறுமையைப் பாடிக்கொண்டு
துன்பங்களை வருடிக்கொண்டு
இன்பத்தின் நாளங்ளில்
பெருக்கெடுத்து
சற்றுமுன் வரை இருந்து
ஓய்ந்து எஞ்சியது
சொல்லற்று
சொல் செழித்த தடம்
பின் மெல்லிதாய்
மிக மெல்லியதாய்
எழுகிறது
நித்யத்தின் ஆணைப்படி
கருவினுள் முதல் அசைவாய்
..............................
