நகைமுகத்தின் முன்

சிதறுகின்றன

அவசங்கள்
இழந்த நம்பிக்கைகள்
துண்டு துண்டாய் உடைத்த தோல்விகள்
விரும்பாமல் சேர்ந்த சோர்வுகள்

கருக்கிருட்டின்
கீழ்த் திசையில்
சிவந்தது
வானம்

ஏதோ ஒரு கணத்தில்
காற்று ஈரம் கொண்டிருக்கும் நாளில்
காட்சிகள் கழுவப்பட்டு தூயதாயிருக்கும் பொழுதில்
வழமையின் நியதிகளை நீக்கிக்கொண்ட தினத்தில்
புதுப்பிக்கப்பட்டு
மீண்டும் பிறக்கிறோம்
மீண்டும் இந்த உலகில்
மீண்டும் இந்த வாழ்வில்
எல்லையற்ற சாத்தியங்களுடன்

ஓர் இளம் தூறல்
காலைநடை
வான் நோக்கச் செய்கிறது
அடர் கருமேகங்களைப் பார்க்கிறீர்கள்
மெல்ல அவை ஆங்காங்கே நகர்வதையும்
ஈரத்தரையின் மீதான வட்டக்கோலங்களாக
மின்னுகின்றன
உதிர்ந்த மலர்கள்
மரமல்லி
செம்பருத்தி
கொன்றை
மலர்கள்
தூயதாயிருக்கின்றன
யாருமற்ற வீதிகள்
உடல் தொடும் நீர்த்துளிகளாய்
மனதைத் தொடுகிறது
துளி இனிமை
துளித்துளி இனிமை

கால்களைத் தீண்டிச் செல்லும்
கடல்
யாசித்த
உள்ளங்கைகளில்
அமர்ந்தது
துளி
வானத்துடன்

துயரிலிருந்து
துக்கத்திலிருந்து
வலியிலிருந்து
இதம் அளிக்கும் கனிவு
புல்நுனியின் பனித்துளியாயிருந்து
ஒரு மலராகிறது
பின்னர்
ஒரு சூரியனாகவும்

நாகலிங்கம்

ஒரு பெரும் மைதானத்தின்
எல்லையில்
நிலவின் மது பரவும் இரவில்
கசிந்து கொண்டிருக்கிறது
அடர்ந்த பூவின் மணம்
நாகலிங்க மணம்

பொங்கும் நுரையீரலில்
கலக்கின்றன
மூன்று காலங்கள்

உடலின் எடை உதிர்த்து
உலவச் செல்கிறது
உயிர்
வெளியெங்கும்

சிதை நெருப்பாய்
சூழ்கிறது காற்று
தனித்திருக்கும் உடலை

பறக்கும் மேகம்
நிலவை
மூடுகையில்

உயிர்க்கிறது
உடல்
எல்லையற்ற காலத்தில்

ஒரு கணம்
உள்ளிருக்கும் புள்
குளிர்ந்து
உதறா ஈரத்துடன்
துடிதுடிக்கிறது
காற்றின் அசைவில் நடுங்குகின்றன
மென் இறகுகள்
ஒளி வானில்
சுழன்று
மீண்டு வந்தமர்கிறது
எப்போதும் இருக்கும் ஒன்று
கண்கள் திறக்கும் சிறுபுள்
தத்தித் தத்தி நடக்கிறது

ஆனைமுகம்

அப்போது
திருமஞ்சன வீதியில்
குடியிருந்தோம்
யானைகள் குளிக்கப் போகும்
பெரும்பாலான நாட்களில்
யானை பார்க்க மிகவும் பிடிக்கும்
இப்போது போலவே
அம்மா கை விரல்கள் பற்றி பார்ப்பேன்
பின்னர்
யானை பின்னால் நடந்து சென்றேன்
கால்களை கரையில் வைத்து
உடலை நீரில் அமிழ்த்தி
தலையை உயர்த்திப் படுத்திருக்கும்
கருயானை
செதில் செதிலாய் அதன் தோல்
தூண்கள் போல் கால்கள்
துதிக்கையில் நீர் அள்ளி
கரை மேல் வீசும்
பேரொலியுடன்
மழைத் தூறல் போல்
மேலே படும்
பாகன்
சிறு கல்லால்
தேய்த்து தேய்த்துக் குளிப்பாட்டுவார்
யானைப் பாகனாக விரும்பினேன்
அப்போது
இப்போதும்
யானையைப் பார்க்கிறேன்
அப்போதிருந்த
மகிழ்ச்சியுடன்

ஒரு துயரம்
அடர்ந்து உருவம் கொள்ளும்
ஒவ்வொரு வினாடியிலும்
ஏறிக் கொண்டேயிருக்கிறது
பாரம்
இருள் நிறைந்த உணர்வுகள்
வெவ்வேறாய்
பெயர் ஏற்கின்றன
பற்பல காலமாய்
மட்கி அழிய காத்திருக்கின்றன
மாசின்மையின் துளி நீருக்காய்
எல்லைகள் அற்ற வானத்தில்

உனது அருகாமையில்
சமன் கொள்கின்றன
சிக்கலான என் மன முடிச்சுகள்

தொலைவானில்
ஒளிரும் ஒரு விண்மீனை
ரொம்ப
நேரமாய்
பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறேன்
அவ்வப்போது அது முறுவலிப்பதையும்

மென்காற்று
மோதிச் சென்ற போது
புதிதாய்ப் பிறந்தேன்
புதிய நம்பிக்கைகளுடன்

என்றோ ஒருநாள்
சாலைகளில்
மணக்கின்றன
பூக்கள்
மரணம் நாறும்
சவ ஊர்வலத்தில்