அனந்தம்

அலைந்து
அமர்ந்திருந்த போது
மூடியிருந்த
என் கண்களிலிருந்து
நீர் கசிந்து கொண்டிருந்தது
எப்போதோ
நான் ஒரு குழந்தையாய்
ஓடிக்கொண்டிருந்தேன்
என்னை அழைத்த
ஒரு குரல் கேட்டேன்
நட்சத்திர வானம்
இரவுப் பொழுதொன்றில்
பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்
தேம்பித் தேம்பி
என்றோ
அழுத நாள்
ஞாபகங்கள்
மெல்ல நகர்ந்தன
ஒரு முகம்
இன்னொரு முகம்
மேலும் ஒரு முகம்
இன்னுமொரு முகம்
முகங்கள் என்னைப் பார்த்தன
என்னிடம் கண்ணீர் இருக்கிறது
என்னிடம்
கண்ணீர் மட்டும் இருக்கிறது
ஓய்ந்த பொழுதொன்றில்
ஓர் ஒலி கேட்டேன்
ஒற்றை ஒலி
எல்லாமாயிருந்த
ஓர் ஒலி