எனது நண்பன் எங்கோ இருக்கிறான்
தினமும்
அவனை நினைக்கிறேன்
ஆர்வம்
பொங்கிப் பிரவாகிக்கும்
அவனது சொற்களை
அன்பை பிரியத்தை
சிறிதும் மீதமின்றி
சொல்லாக்கி விட முடியும்
என்ற
அவன் நம்பிக்கையை
அவன் குரல் கேட்டு
நாட்கள் ஆகின்றன
அவனைச் சந்தித்து
வாரங்கள் ஆகின்றன
அவனை நினைக்காமல் இருந்ததில்லை
நண்பன்
நண்பர்கள்
என் மௌனத்தை
சட்டென
எங்கோ சென்று விடும் தூரத்தை
அவ்வப்போது அறியும்
இடைவெளியை
உணரும் போதெல்லாம்
மெல்லிய அளவில்
துயருறவே செய்கிறேன்
அந்த துயரம்
வானத்தை
தினமும் நோக்குபவனின்
துயரம்
