நிலம் மேல்
நீர் தேங்கா நிலத்தில்
சிலம்பிக் கொண்டிருக்கின்றன
உவர் அலைகள்
பின்னர் ஆழ்அமைதி

பறவைகள் பறக்கும்
மேகங்கள்
ஏதுமிலா வானம்

சாக்கடை ஈரம்
எஞ்சும்
நிழலில்
எப்போதும் படுத்துக் கொள்கிறது
வீதி நாய் டோலி

வெயிலின் சுவாதீனத்தில்
இருக்கின்றன
ஆளற்ற வீதிகள்

சிமெண்ட் சுவர்களுக்குள்
உணரப்படுகிறது
கருணை இன்மையின்
வெப்பம்

இந்தக் கோடையின்
வேப்பந்தளிர்களுக்குத்தான்
எவ்வளவு மென்மை
எவ்வளவு மிருது

பூக்களுக்குத்தான்
எத்தனை சந்தோஷம்
எவ்வளவு நம்பிக்கை

தொடர்ச்சி

புதிய நாள் சுமக்கிறது

பழைய நாட்களின் சுமையை

ஒரு புதிய உறவு அளிக்கும் உற்சாகத்தில்

விரவிக் கிடக்கின்றன

எல்லா உறவுகளும் அடைந்திருக்கும் எல்லைகள்

தெய்வ சன்னிதானத்தின் கோப்பில்

ஒரு புதிய தாள் சேர்கிறது

இன்றைய பிராத்தனைகளுடன்

ஒவ்வொரு முறையும்

தனக்கு வரும் காதல் கடிதத்தால்

ரகசிய உவகை அடைகிறாள்

ஓர் இளம் பெண்

பல வருட வாடிக்கையாளர்

அளித்த பணத்தை

கல்லாவில் போட்டு விட்டு

பொருளை

கடைப்பையனை

இறுக்கமாகக் கட்டி

வாகனத்தில் ஏற்றச் சொல்கிறார்

கடைக்காரர்

இம்முறை

தென்மேற்கு பருவக்காற்றால்

தமிழகத்துக்கு

சராசரி அளவை விட

கூடுதலாக

மழை கிடைக்கும்

என்கிறது

வானொலிச்செய்தி

மார்க்க சகாயம்

பேச்சுத்துணைக்கு யாரும் இல்லாது

தனியாய்

தெய்வம் வீற்றிருந்த

புராதன திருத்தலம்

மனிதப் புழக்கம்

வருடக்கணக்கில்

மிகக் குறைவாய்

இருந்ததன்

சுவடுகள்

ஒவ்வொரு இடத்திலும்

ஒவ்வொரு பார்வையிலும்

இல்லாமல் இருந்த

மணி

மெல்ல அதிர்ந்தெழும் ஓசையையும்

காண்டாமணியையும்

கொண்டு வந்தது

கற்பனையில்

அவ்வப்போது

சடசடத்து

பறந்தெழுந்த புறாக்கள்

ஒடுங்கிக் கொண்டன

கோபுர

சுதை சிற்பங்களின்

இடைவெளிகளில்

இரவில்

கிராமத்துச் சாலையில்

தனித்து நடப்பது போல்

பிரகாரத்தைச்

சுற்றி வந்து

தல விருட்ச நிழலில்

ஓய்வாய்

உட்கார்ந்தேன்

தெய்வத்திடம்

லௌகிக வாழ்வில்

துணையிருக்க வேண்டிக் கொண்டு

புறப்பட்டுச் சென்ற போது

வழித்துணையாய்

வந்தன

கோபுரத்துப் புறாக்களும்

தல விருட்ச நிழலும்

மண்டபத்து சிற்பங்களும்

*******

பயண நினைவுகள்

பெண் முகப் பருக்களென

திட்டு திட்டாய் சிவந்திருந்தது

விடியலின் வானம்

காதலன் உடன் இருக்க

மகிழும்

பொன் ஒளிர் காதலி

அலை எழும் சூரியன்

நிறை சூல் பெண்ணென

மௌனித்திருக்கிறது

மேகக் கரும் திரட்சி

ஈற்றுப் பொழுதின்

நிகழ்வுகளாய்

பகல் நகர்கிறது

அந்தி நோக்கி

உடைந்த வானம்

விடுவிக்கிறது

ஓயாப் பெரு மழையை

பயணியின் மனம்

குறிப்புணர்த்துகிறது

அடுத்த கட்ட நகர்வை

கமலப் பூ

ஒவ்வொன்றாய் 

துறந்து வந்த துறவி

மஞ்சள் நிற வெயில்

விடைபெறும்

அந்தியில்

நடந்து சென்று கொண்டிருந்தான்

இரவினை நோக்கி

நிலவின் ஒளிக்கு தாகித்திருந்த

அவனது மனம்

சந்தனமாய்

மணந்தது 

பாதையெங்கும்

வாசம் தீண்டிய தாவரங்கள்

பூக்கத் துவங்கின

ரோஜாக்களாய்

உடல் குழையும்

குக்கல்கள்

தீனமாய் அரற்றி

உடன் வந்தன

கண்ணீரையும்

வலிகளையும்

ஏற்றுக் கொண்டு

பாரம் நீக்கச் சொன்னார்கள்

ஊர் மக்கள்

அலைகடல் ஓசை 

சுருதி மீட்டும்

இரவில்

விண் நோக்கி 

அமர்ந்து

மலர்ந்தான்

நாடோடித் துறவி

எப்போதாவது

வாய்க்கும் தருணத்தில்

மலர் வாசம் உணர்ந்தனர்

எப்போதும் பாரம் சுமக்கும் 

ஊர் மக்கள்

பற்றி எரிகிறது
மிதக்கும் கானல் ஆவி எழும்
கோடையின் நாட்கள்
நீறு பூத்து
எதுவும் இல்லாமல் இருக்கின்றன
தற்காலிகமாக கைவிடப்பட்ட வீதிகள்
துளி நீரைத் தேடுகின்றன
வானத்துப் புட்கள்
பெய்யும்
என அறுதியிட முடியாத
மேகம்
பொழிகிறது
எங்கும் நம்பிக்கையின் நீர்மையை

03.04.2018
11.00

தனி அகம்

இந்த பெரிய வீட்டின்
ஓசையின்மைகளிலும்
அவ்வப்போது கேட்கும்
சிறு சத்தங்களிலும்
ஞாபகப்படுத்தப்படுகிறது
உனது இன்மையின் தடயங்கள்
உனது இருப்பின் நினைவுகள்

சிரித்துப் பேசி மகிழ்ந்த நாட்கள்
பரிசளிப்பதையும் அளிக்கப்பட்ட பரிசுகளையும்
நினைவில் மீட்டிக் கொண்ட பொழுதுகள்
இடைவெளி இன்றி இருந்த தருணங்கள்

அன்றைய இரவின்
தீச்சுடரில்
உருகிய மெழுகு
இப்போது குளிர்ந்திருக்கிறது
அவ்வளவு இதமாக

நாம் அன்னியப்பட்டிருக்கிறோம்
மீள முடியாமல்

01.04.2018
17.05

மழையோசையில் கேட்கின்றன

உறங்கும் குழந்தையின் சிரிப்பு

அன்னைத் தாலாட்டு

மைதானத்தின் உற்சாக ஆர்ப்பரிப்பு

இளம் பெண்கள் கூட்டத்தின் துள்ளல்

அலையோசை

ஆனைப் பிளிறல்

சிம்ம கர்ஜனை

காதலி குரல்

தோழியின் அழுகை

கொல்லுப் பட்டறையின் துருத்தி

உலை கொதித்தல்

தவிட்டுக் குருவி சிலுப்பிக் கொள்கிறது

தன் உடலை

உதறி துண்டு காய வைப்பது போல்

’என்ன அப்டி பாக்கற’

உனது முகத்தின் ஒரு பாதி

பணிந்திருக்கும் கருங்கூந்தல்

மென் கன்னங்கள்

நீள் கழுத்து

உன் காதார் குழை

மகிழுந்தின் பொம்மை போல் அலைவுறுகிறது

காட்சிகள் மாறும் பயணத்தில்

மாறும் உன் முகம்

’என்ன யோசிக்கற’

உனது ஆர்வங்கள்

உனது குதூகலங்கள்

உனது ஐயங்கள்

உனது முன்னெடுப்புகள்

உனது நம்பிக்கைகள்

உனது எளிமை

’சேர்ந்து நட’

காற்று நீர்மை சுமக்கும்

ஆற்றை அடுத்த தெருவில்

உற்சாகமாய் உரையாடி

நெருங்கி விலகி

நடந்து கொண்டிருக்கும் போது

அவ்வப்போது

என் மனம் செல்லும் தூரம்

எத்தனை கிலோ மீட்டர்?

வானாகி

காற்றில் அலையும்

கூந்தல் பரப்பில் விரல் கோதி

முகம் ஒளிரும் இரு சுடர் கண்டு

மென் தோளில் அதீத கால முகம் புதைத்து

எல்லையற்ற கடலில்

ஆதி விடாய் தீர்த்து

எழுகிறது

ஒரு கணம்

ஒரு சூரியன்

ஒரு மதி