ஏதேனும்

மண்ணில் விழுந்து மலர்ந்திருக்கும் மலர்களிடமிருந்தும்
அவ்வப்போது திசை மாற்றும் வண்ணத்துப் பூச்சிகளிடமிருந்தும்
காற்றில் நகரும் விளக்கின் சிறு தீபத்திடமிருந்தும்
கூட்டத்துடன் தன் உணவைச் சுமந்து செல்லும் எறும்பிடமிருந்தும்
வயலை உழும் மண்புழுவிடமிருந்தும்
குளிர்ந்திருக்கும் கிணற்று நீரிடமிருந்தும்
ரயிலுக்குக் கையசைக்கும் குழந்தைகளிடமிருந்தும்

ஏதேனும்
கற்க முடிந்தால்

இந்த உலகம் தான்
எவ்வளவு ஆசிர்வதிக்கப்பட்டது

இந்த வாழ்வு தான்
எவ்வளவு இனிமையானது


13.03.2018
21.45

காதலாகி

இமைக்காது விழி நோக்கி
மென் காற்றின் சலனங்களில் அலை மோதி
ஈர இரவுகளில் மோனித்திருந்து
நினைவுகளின் நறுமணங்களைப் பரவ விட்டுக்கொண்டு

ஓர் அழைப்பாய்
ஒரு சரணாகதியாய்
கசிந்து உருகி காதல் கொண்டது
ஒரு மலரிடம்

முற்றத்து
தொட்டிச் செடியில்
மலர்ந்திருந்த
ஒரு மலரிடம்

உதயம்

மாறா அன்றாடத்தின்
கசடு படிந்த மாசுகள்
தீண்டாத
உனது பிரதேசங்களில்
தினமும் எழுகிறது
முதல் சூரியக் கதிர்

திங்களின் சுபாவங்களுடன்
நாளின்
உனது வழமையான நகர்வுகள்

உன் துக்கம்
கண்ணீராகும் போது
புவியின் ஒரு பாதி
மூழ்கியிருக்கிறது
இருளின் வெள்ளத்தில்

படித்துறை

காலம் தேய்த்துக் கொண்டிருக்கும்
ஒரு கருங்கல் படித்துறையில்
ஓட்டமாய் ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது நதி
பாசி இல்லாத படிகளில்
இறங்கி மூழ்கி எழுந்து கொண்டிருந்தனர்
கடந்த நினைவுகளை விட்டு
வலசைப் பறவைகளின் பிம்பங்கள்
நதியால் நெளிந்தன
அசையும் நிழலை
மண்ணிலும் நீரிலும்
பார்த்துக் கொண்டிருந்தது
ஆற்றங்கரை மரம்
சின்னக் குமிழிகள்
இணைந்து
ஒற்றை ஒரே ஓசையாகி
உடைந்து சிதறிக் கொண்டிருந்தது
பல ஒற்றை ஓசைகளாய்
காலம் காலமாய் மிதந்த தக்கை
சுழன்று கொண்டேயிருக்கிறது
விண்ணிலிருந்து மண் நோக்கி

நீரும் நெருப்பும்

மழைத் தாளம்
நிறையும்
நள்ளிரவில்
கருகிக் கொண்டிருந்த
மரத்தின் குஞ்சுகள்
உணர்ந்தன
நீர்மையையும்
நெருப்பையும்

புனர்ஜென்மம்

உனது விழி நோக்கி

எனது ஆறாத வடுக்களை காட்டிக் கொண்டிருக்கிறேன்
எனது வன்மங்களை அடையாளப்படுத்துகிறேன்
எனது சொல்லெடுக்கா துக்கங்களை முன்வைக்கிறேன்
எனது கண்ணீரை சமர்ப்பித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்
எனது புனிதமற்ற ஆசைகளுக்கு மன்னிப்பு கேட்கிறேன்

மண்டியிட்டிருக்கையில்
உனது விரல்
எனது தலையைத் தீண்டும்
அக்கணம்

பிறப்புக்கு முன்னான இருளிலிருந்து
மீண்டும்
பிறந்தெழுந்து வருகிறேன்

தவம்

அலை பார்த்து நிற்கிறாள்

அந்த இளம்பெண்

அலைகளின் நடுவே

மடித்து விடப்பட்ட பேண்ட் கொண்ட கால்களை

தீண்டுகின்றன

நீரலைகள்

விம்மும் அவள் மனதை

பிரதிபலிக்கிறது

கடல்

முதல் முறை நீராடும் 

சிறுகுழந்தையை

ஒக்கலில்

சுமந்து

அமைதிப்படுத்துகிறாள்

அலை நடுவே நிற்கும் இளம்பெண்

ஒருங்கமைவு

நீ என்னை அகன்றிருக்கும் நாட்களில்

அன்றாடத்தின் ஒழுங்கின்மை என்னை அச்சுறுத்துகிறது

பொழுதின் வெவ்வேறு முகமூடிகளுடன்

நாம் புழங்கும் ஒவ்வொரு பொருளிலும்

வெளிப்படுகிறது

நீ இல்லாமல் இருப்பதன் நிறைவின்மை

வினாடி முள்ளின் தாளம் மாறுகிறது

உதயாதி அஸ்தமனங்களிலும்

அது பிரதிபலிக்கிறது

நீ திரும்பி வந்ததும்

எல்லாம் ஒருங்கு அமைவதின்

புதிர் என்ன?

ஆயிரம் ஆயிரம்

ஆயிரம் ஆனைகள் உலவிக் கொண்டிருக்கும் வெளியில்

ஆயிரம் தும்பிகள் பறந்து கொண்டிருக்கும் வானில்

ஆயிரம் மகரந்தத்தூள்கள் மிதந்து கொண்டிருக்கும் காற்றில்

ஆயிரம் குமிழிகள் உருவாகி உடையும் நதியில்

ஆயிரம் கனிகள் கனிந்து கொண்டிருக்கும் வனத்தில்

ஆயிரம் தளிர்கள் முன்நகரும் பொழுதில்

ஆயிரம் முறை பிறக்கிறேன்

ஆயிரம் முறை இறக்கிறேன்

இந்த சாலை

இந்த பனி பொழியும் இரவில்

தனியாய் நடக்கும் இச்சாலை

விளக்குகளின் வெளிச்சம் 

சிறிதாய் தரை தொடும் இச்சாலை

சீர் செய்யப்படாத பள்ளங்கள் கொண்ட இச்சாலை

நாளும் பொழுதும்

பலமுறை கடந்த இச்சாலை

மகிழ்ந்து துக்கித்து கசந்து

சென்ற இச்சாலை

மகவாய் அன்னை ஒக்கலில் அமர்ந்து

தந்தை கைவிரல்கள் பற்றி நடந்து

மிதிவண்டி இயக்கி

ஊர்திகளில் சென்ற இச்சாலை

இச்சாலை

இச்சாலை

அப்படியே இருக்கிறது

வானத்தைப் பார்த்துக் கொண்டு

பூமியில்

அவ்வப்போது வந்து செல்பவர்களைப்

பார்த்துக் கொண்டு