மற்றுமோர்

ஓர் அற்புதம்
உணரப்படும்போது
நாம்
அதுவாகவே
ஆகிறோம்
என்பது
அதன்
மற்றுமோர்
அற்புதம்

தூய பூமி

நீ அறிந்திருக்க மாட்டாய்

நேரடியான அல்லது மெல்லிய நுட்பமான
வன்முறைகளை
ஓயாமல் பெருகும் குரோதங்களை
ஊற்றெடுக்கும் வற்றாத கண்ணீரை
சினத்தின் வெம்மைகளை
அச்சத்தின் கவசங்களை
துயரத்தின் பெருங்குரல் அரற்றல்களை
அபயம் கிடைக்குமா என பரிதவிக்கும் நெஞ்சங்களை
தாகம் கொண்ட ஜீவிதங்களை

பாதம் நோக்கும்
உன் உள்ளங்கையிலிருந்து
அன்பின் ஜீவநதிகள் பாய்கின்றன
அவற்றில்
மூழ்கி மூழ்கி
மேலெழுந்து
பறக்கின்றன
வானகப் புள்ளினங்கள்
அது கண்டு
கை கொட்டி
பரவசமாய்
உற்சாகமாய்
சிரிக்கின்றனர்
மழலைச் சிறுவர்கள்
அவர்கள் மகிழும் போதெல்லாம்
பிறக்கிறது
ஒரு தூய பூமி

உன்னைப் பற்றிய வரிகள்

நாம் சந்திப்பதற்கு முன்பே
உன்னைப் பற்றிய வரிகளை எழுதிவிட்டேன்
அவை அனாதி காலமாக எழுதப்படுகின்றன
நீல வானில்
வெண் மேகங்களில்
முழு நிலவில்
கூழாங்கற்களின் மேல் ஓடும் நதியில்
உன்னைப் பற்றிய சொற்கள் உருக்கொண்டன
மண்ணில் நிகழும் மகத்தான அனைத்தும்
சித்தரிக்கப்பட்ட போது
அவை உன் சாயலுடனிருந்தன
விசும்பு நோக்கி
மனித விழிகள் எழும் தோறும்
உன்னைப் பற்றிய வரிகளில்
புதிதாய் சில வார்த்தைகள் சேர்ந்து கொண்டிருந்தன
உன்னைப் பற்றிய வரிகள்
விதையாகின்றன
மலராகின்றன
உயிர்த் தீயாய் எழுகின்றன

தெரிவு

இன்று காலை நண்பர் ஒருவரைச் சந்தித்தேன். மிக இளைஞர். நான் ஸ்மார்ட் ஃபோன் பயன்படுத்த வேண்டும் என எப்போதும் பரிந்துரைப்பவர். நான் அலைபேசிப் பயன்பாட்டை நிறுத்தி விட்டு தரைவழித் தொடர்பு தொலைபேசியைப் பயன்படுத்தினால் என்ன என்று சில நாட்களாக யோசித்து வருகிறேன். எனது தொழில் சார்ந்த பணிகள் ஊருக்குள்ளேயே பெரும்பாலும் அடங்கி விடும். தொழில் நிமித்தம் வெளியூர் செல்வதன் தேவை பெரும்பாலும் இல்லை. சட்டை பாக்கெட், பேண்ட் பாக்கெட் இரண்டுமே அலைபேசியை வைத்துக் கொள்ள வசதியாக இல்லை. எங்காவது வெளியூர் சென்றால் சார்ஜர் மறக்காமல் எடுத்துச் செல்ல வேண்டியிருக்கிறது. கூடிய விரைவில் அதனைத் துறப்பேன் அல்லது வெளியில் எடுத்துச் செல்லாமல் தவிர்ப்பேன் என்றே நினைக்கிறேன்.

யாதெனின் யாதெனின் நீங்கியான் நோதல்

அதனின் அதனின் இலன் - என்பது பேராசானின் வாக்கு.

அவரிடம் கூறினேன்: மின்னணுப் பொருட்களிலிருந்து தள்ளி இருக்க எப்போதும் விரும்பியிருந்தாலும் மின்னஞ்சலை கிட்டத்தட்ட இருபது ஆண்டுகளாகப் பயன்படுத்துகிறேன். அப்போதெல்லாம் தமிழில் மின்னஞ்சல் அனுப்புவது என்பது இயலாத காரியம். கணிணி எல்லார் கையிலும் இருக்காது. பதினைந்து நாட்களுக்கு ஒருமுறையாவது மின்னஞ்சல் பார்க்கும் வழக்கம் இருந்தது. வெளிநாட்டில் இருக்கும் நண்பர்கள் மின்னஞ்சலைக் கண்டு மகிழ்வர். பதில் அனுப்புவார்கள். பத்து ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் மடிக்கணிணி வாங்கி பயன்படுத்தத் துவங்கினேன்.

நான்கு ஆண்டுகளாக மடிக்கணிணியில் எழுதுகிறேன். எழுதுவதும் இலக்கியத் தளங்களைப் பார்ப்பது மட்டுமே மடிக்கணிணியில் செய்கிறேன்; அல்லது அது மட்டுமே செய்யத் தெரியும். ஒரு முறை நண்பர் ஒருவரிடம் ‘’கட் காப்பி பேஸ்ட்’’ பயன்படுத்துவது எப்படி என்று கேட்டுத் தெரிந்து கொண்டேன். வேர்டில் எழுதி இணையத்தில் ‘’கட் காப்பி பேஸ்ட்’’ செய்ய அது வசதியாக இருந்தது.

என்னினும் இளையோர்களைச் சந்திக்கும் போது அவர்கள் நான் தமிழில் அனுப்பும் மின்னஞ்சல்கள் குறித்து கேட்பார்கள். எப்படி தமிழில் எழுதுகிறீர்கள் என சொல்லித் தாருங்கள் என்று சொல்வார்கள். நான் சொல்லித் தருவேன்.

நாம் எதை முக்கியமாக நினைக்கிறோமோ அதைச் சென்றடைகிறோம். நாம் எதை முக்கியமாக நினைக்கிறோம் என்பதை நாம் தான் தெரிவு செய்கிறோம். 

என் கவசங்கள் கனக்கின்றன
நழுவி வீழ்கின்றன
கரங்கள் ஏந்தியிருக்கும் படைக்கலன்கள்
பாதங்களில் படியும் இரத்தச் சேறுடன்
நிலத்தில் நடக்கிறேன்
எக் கோணத்திலும் அன்னியமாய் பூங்காவின்
நீர்ச்சுனையில்
மூழ்கி எழுகிறேன்
கிளையிலிருந்து மண்ணுக்குப் பறக்கும்
மரமல்லிகளைக் கடந்து
புல்வெளியில் அமர்ந்திருக்கும்
உன் முன் வரும் நேரம்
தொலைவில் அதிரும் மணி
ஓசையாய் நிறைகிறது
எங்கும்

ரசவாதப் பொழுதுகளை அளக்கும்
கால அகாலங்களின்
கடிகார முட்கள்
சம்மட்டி அடி போல்
திக் திக் கென்று
இறுக்கமாக
விழும்
எந்த உலோகத்தால்
ஆக்கப்பட்டுள்ளன?

மர்ஃபியின் பரிசுகள்

மர்ஃபி பரிசுகளை விரும்புகிறான்
அவன் கைகளில் அது வந்து சேர்வது வரை
பள்ளியில்
நடைபெறும் நிகழ்வுகளின் தொடர்
அவனுக்குப் புதிராக இருக்கிறது
அவனுக்கு மர்மமாக இருக்கிறது
அவனுக்கு சுவாரசியமாக இருக்கிறது
சில பரிசுகள் கைக்கு வராமல் இருப்பதிலும்
புதிரும் மர்மமும் இருப்பது
அவனுக்கு மேலும் சுவாரசியம் தருகிறது
வீட்டின் ஒவ்வொருவரிடமும் சென்று
கண்களை மூடச் சொல்லி
தான் பெற்ற பரிசை
அவர்கள் கைகளில் அளிக்கிறான்
அவர்கள் கொள்ளும் மகிழ்ச்சியில்
கூடுதல் மகிழ்ச்சி அடைகிறான்
நான் அவனிடம்
நீ
இனிமையை
உற்சாகத்தை
எப்போதும் பரிசளிப்பவன்
என்றேன்
அவன் புரியாமல் யோசித்தான்

இந்த தருணம்
பித்தேறிய கடவுளின்
ஒரு கண்ணீர்த்துளி
அவன்
சூடும் நிலவின்
ஒரு துண்டு வெளிச்சம்
அவன் முன் நிற்கும்
காளையின்
யுகாந்திரக் காத்திருப்பு
அவனுக்குப் பிரியமானவளின் சிறு புன்னகை

அன்பின் வழியது

தும்பிகளெனப் பறக்கும்
உனது நினைவுகள்
மனதின் மலைப் பாறைகளை
உருகச் செய்து கொண்டிருந்தன

துயரத்தின் பாலை நிலங்களிலிருந்து
எழும் ஓயா அரற்றல்களை
ஆசுவாசப்படுத்தியது
உனது கருணை மேகங்கள்
பொழியும் மழை

முடிவிலி வரை நீளும்
கடலின் நுனியில்
ஒளிர்கிறது
உனது இருப்பின் புன்னகை

சிறு நுரையில்
தன்னை
உன் பாதத்தில் விட்டு விட்டு
பின்னால்
செல்கிறது
அலைகள் ஓயாப் பெருங்கடல்

உன்னிடம் சொல்வதற்கு
சில காட்சிகள் இருந்தன
கண்ணீர் இருந்தது
வடிவப்படுத்த இயலாத சில மகிழ்ச்சிகள் இருந்தன
உள்ளங்கைகளால் முகம் பொத்தி
சில மூச்சுகளின் ஆசுவாசத்துக்குப் பின்
கூறும்
துயர்களின் சிறு நிரல் ஒன்று இருந்தது
பிரியங்களின் பல ஆசிகள் இருந்தன
குறுந்திரையில்
அக்கணம் மலர்ந்து
மாரியாய்ப் பொழியும்
டிஜிட்டல் மலர்கள்
சொல்லும்
உணர்வுகளும்
தோன்றி மாயமாகின்றன
உன் முன்னால்
நீ புரியாமல்
வேறு என்ன என்கிறாய்
புதிதாய்ப் பிறந்திருக்கும்
அவ்வப்போது விழி திறக்கும்
கைக்குழந்தையைத்
தொட்டுப் பார்ப்பதைப் போல்
அணுகத் தொடங்குகிறேன்
எப்போதும்
எனைச் சூழ்ந்திருக்கும்
வாழ்வை