அப்பால்

மலைகளில் உறைந்திருக்கும் அமைதியைப் போல்
கிராமத்துச் சாலைகளின் தனிமையைப் போல்
துடிப்பான சிறுவனின் உற்சாகமான சிரிப்பைப் போல்
குளக்கரை மலர்களின் தனித்துவம் போல்
சிற்கு விரித்து எழும் பறவைகள்
வானில் உணரும் சுதந்திரம் போல்
ஒரு வீட்டுப் பிராணியின் ஆசுவாசம் போல்
இருளில் சுடரும் ஓர் அகல் தீபத்தின் எளிமையைப் போல்
கார் மேகத்தின் கருணையைப் போல்
நிலவின் வடிவைப் போல்

உன்னை
எப்படியாவது
வகுத்து விட முடியுமா
என யோசித்துப் பார்க்கிறேன்

கரையில்
அலை தீண்டிய
பரப்புக்கு
அப்பால்
மணலில்
மிதந்து கொண்டிருந்தது
அலை நுரை 

பெயர்ச்சி

உன் உலோகக் கடிகாரத்தின்
முட்கள்
கொள்ளும்
சீர் இயக்கம்
உன் நாடிகளின்
ஒத்திசைவால்
உருவானதா
அல்லது
உன் அசைவுகளின்
ஒத்திசைவால்
உருவானதா

சூஃபி

மண்ணில் உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறாய்
ஓர் அற்புதக் கணத்தில்
பேதம் உணராதிருந்த போது
உனது எரியும் நினைவுகள்
பனிமலையாய் உருகிக் கொண்டிருந்தன
நீரெனக் கனிந்து
ஒவ்வொரு கணமும்
நீ
மலரத் துவங்கினாய்
உன் நிலத்தில்
அரற்றும் அழுகுரல்கள் கேட்கின்றன
துயரின் கண்ணீர் சமர்ப்பணமாகிறது
வலியின் வேதனை முனகல்கள் எழுகின்றன
நம்பிக்கை கோரும் பிராத்தனைகள்
உச்சரிக்கப்பட்டுக்கொண்டேயிருக்கின்றன
நீ ஆற்றுப்படுத்தும் போது
நீண்ட பாலைகளின் காற்றில்
சிறுதுளியாய்
ரோஜா மணம் வீசுகிறது
அதில் கரைகிறது
மானுடப் பெருவெளி

எம் பாவாய்

உன் பார்வை
கருணை
என நான் அர்த்தப்படுத்தியிருந்தவற்றில்
மேலும் சிலவற்றை
சேர்த்தது
சிலவற்றை
முற்றிலும் மாற்றியமைத்தது

சீரான
உன் மூச்சில்
எப்போதாவது
உன் தோள்கள்
இலேசாக
அசையும் போது
ததும்பும்
அமுத கலசத்தின்
ஒரு சித்திரத்தை
மனம்
தீட்டிக் கொள்கிறது

புன்னகைக்கும்
உன் முகம் காட்டும்
உணர்வுகளில்
விதவிதமாய் பிறக்கின்றன
புதிய பிரபஞ்சங்கள்

உன்
சொல் தீ யில்
சாம்பலாகிறது
நான்
என்னும்
பாரம்

வருகை

உனக்கான
காத்திருப்பு
யுகயுகமாய் நீண்டது
உனக்காகக்
காத்திருக்கும் பொழுதில்
உணர்வை
ஓர் இனிய சொல்லாக்கும்
சாத்தியத்தை
முதன் முதலில்
கண்டடைந்தேன்
அதுவே பின்னர் நீதி என்றானது
தூ வெண் மதி என
நீதியின் ஒளி
ஆதுரம் தந்தது
உனக்காகக்
காத்திருக்கும் பொழுதில்
கைகள் அளையும்
மண்ணையும் கல்லையும்
நானாவித வடிவங்களாக்கினேன்
நிலம் தொடாத
எப்போதும்
நீரில் மிதக்கும்
கப்பல்கள்
புவியைச் சுற்றி வருகின்றன
விமானங்கள்
அதிலிருந்து வானில் எழுந்து
நிலத்தில் அமைகின்றன
இன்று காத்திருந்த
இருபத்து மூன்று
நிமிடங்களின்
ஒவ்வொரு கணத்திலும்
கனக்கின்றன
அந்தர யுகங்கள்
சீக்கிரம்
உன் சம்ஹாரங்களை
முடித்து விட்டு
வா

ஒரு நல்ல காலைப்பொழுதில்

ஒரு நல்ல காலைப்பொழுதில்
பல நிகழ்ச்சிகளை
மனத்தில் ஓட்டிக் கொண்டிருந்தோம்
இனிமையான நினைவுகளின் அடர்த்தி
நினைக்கும் தோறும்
இன்னும் இன்னும் குறைவது
வியப்பளித்தவாறு இருந்தது

வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாத காயங்களும்
சொல்லாக்காத துயரங்களும்
மண்ணில் விழாத நீராக
விழிகளில் தேங்கின

பேசிக் கொள்ளாமல்
தூரத்தில் இருந்தாலும்
ஒவ்வொரு எண்ணத்துக்கும்
ஒவ்வொரு செயலுக்கும்
நம்மைப் போலவே
எதிர்வினையாற்றும்
இருப்பை
என்ன செய்ய முடியும்
என்று யோசித்த போது
ஓர் இறுக்கமான சங்கிலியின்
பலமான ஒரு கண்ணி
விடுபட்டது

சில சமயம்
விடுபடல்கள் கூட
ஒரு காலைப்பொழுதை
ஒரு நல்ல காலைப் பொழுதாய்
உணரச் செய்கின்றன

ஒரு பயணம் நிகழும்

கிளம்பியிருக்கும்
ஒவ்வொரு பேருந்தையும்
தவிர்த்து விட்டு
சற்று தள்ளி நின்று
கவனத்தை அங்கேயே வைத்திருக்கும்
கணவன்
அருகில் வந்து
ஓரிரு வார்த்தைகள்
பேசும் போதெல்லாம்
கண்ணீர் மல்கும் தாயின்
அருகாமையில்
இருக்கும் சிறுவன்
சூட்கேஸ்களில் அமர்ந்து
எழுந்து
மெலிதாக எழும் அழுகுரல்
உண்டாக்கும்
அதிர்வுகளுக்கு
அப்பால்
பேருந்துப் பயணத்தில்
முகத்தில் மோதப் போகும்
காற்றையும்
நில்லாமல் ஓடும் மரங்களையும்
கற்பனை செய்கிறான்

அந்த கணவன்
எதற்காகக் காத்திருக்கிறான்?
உறுதியளிக்கப்பட்ட கடனுக்காகவா?
வந்து சேர வேண்டிய தொகைக்காகவா?
குடும்ப பிரச்சனையா?
நெருங்கியவர்கள் மரணமா?

சட்டென முடிவெடுத்து
மூவரும்
ஒரு பேருந்தில்
ஏறி அமர்கின்றனர்

துயரங்களிலிருந்து
துயரமின்மைக்கும்
ஒரு பயணம் நிகழும்

உனக்கான பரிசுப்பொருளைத் தேர்ந்தெடுக்கும் போது

உனக்கான பரிசுப்பொருளைத் தேர்ந்தெடுக்கும் போது
அது
என்னைப்
பற்றியதாகவோ
பரிசுப்பொருளைப்
பற்றியதாகவோ
இல்லாமல்
உன்னைப்
பற்றியதாக
இருக்க வேண்டியிருக்கிறது

உன்னைப் புன்னகைக்கச் செய்யக் கூடிய
உன்
தோற்ற எண்ண நகர்வுகளுக்கு
ஒத்திசையக் கூடிய
எளிய
இனிய
ஒரு பரிசுப்பொருளை
எப்போதும்
தேடிக் கொண்டிருக்கிறேன்

தயக்கத்துடன்
என்
இக்கட்டை
உன்னிடம்
சொன்னேன்

விழுந்து விழுந்து
சிரித்து
உன் தவிப்பை
பரிசுப்பொருளாய்
ஏற்றுக் கொள்கிறேன்
என்றாய்

அது
ஒத்திசைவு கொண்ட
இனிய
எளிய
ஒன்றா
என
எனக்குத் தெரியவில்லை

ஆனால்
கணந்தோறும்
அதனை
உனக்கு
அளித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்

விளி

இன்று

தாள்கரம்
வான் நோக்கி உயர்த்தியிருக்கும்
பயிரின்
நுனி விரலில்
அருமணியென ஒளிவிடும்
அதிகாலைப் பனிக்கு

புகை அசையும்
கிராமத்துச் சாலையின்
ஓரத்தில் இருக்கும்
சிற்றோடையில்
தூய்மை கொண்டு
வீற்றிருக்கும்
அல்லி மலருக்கு

காலையின்
முதல் நடைப்பயிற்சியாளன்
நடக்கத் துவங்கும் போது
வழக்கமாகக்
கூவும்
கோழிக்கு

தூரத்தில் கேட்கும்
ஆலயமணிக்கு

சொல்வதற்கென

நம்மிடம் சொல்வதற்கென

இருப்பது தான் என்ன?

ஒருநாள்

ஒருநாள்
உன்னை இயல்பாக ஏற்கலாம்

உன் மீதான ஊசி நுனியளவு வெறுப்பு இல்லாமல்
அநாதி காலமாய் நீ  அவ்வப்போது சிந்தும் கண்ணீர் அன்றில்லாமல்
எள்ளளவு வஞ்சமும் இன்றி
ஐயங்கள் அல்லது ஐயம் ஏதும் அற்று
வன்முறையின் களிம்பு இல்லாத

ஒருநாள்

ஒருநாள்
உன்னை இயல்பாக ஏற்கலாம்