ஒரு முடிவு ஒரு துவக்கம்

சமீப நாட்களில் ஒரு விஷயம் என் கவனத்துக்கு வந்தது. ரியல் எஸ்டேட் சார்ந்த பணி ஒன்றில் ஈடுபட்டிருக்கிறேன். பெரும்பாலும் ஆரம்ப கட்ட பணிகள் அரசு அலுவலகம் சார்ந்த பணிகள் என்பதால் அந்த பணி எத்தனை நாள் நிகழும் என்பது பணியில் ஈடுபவரின் கையில் இல்லை ; அந்த பணியை செய்து கொடுப்பவர் கையில் இருக்கிறது. அதற்காக பணியில் ஈடுபடுபவர் சும்மா இருந்து விட முடியாது. பணியை முடித்துக் கொடுக்க வேண்டியவர் கண் முன்னால் அவ்வப்போது தோன்றிக் கொண்டு இருக்க வேண்டும். இதெல்லாம் தொழில் முறை. இந்த தொழிலில் காத்திருக்கப் பயில வேண்டும். 3 மணி நேரத்தில் முடிய வேண்டிய வேலை 3 வாரம் வரை போகும். நான் கூறுவது மிகை இல்லை என்பது இந்த தொழிலில் இருப்பவர்களுக்குத் தெரியும். ஒரு பணி முடிந்தால்தான் அதன் அடுத்தகட்ட  பணி தொடங்கும். இருப்பினும் எந்த பணியை எடுத்துக் கொண்டோமோ அந்த பணி மனதில் வியாபித்திருக்கும். அதனை மனதில் தீவிரமாக வைத்திருப்பது அதனை துரிதப்படுத்த உதவும் என்பதால் எப்போதும் மனம் அதனை சிந்தித்துக் கொண்டே இருக்கும். சமீபத்தில் 3 மணி நேரத்தில் கிடைத்திருக்க வேண்டிய ஒரு சான்றிதழ் கிடைக்க 3 வாரம் ஆனது. பொறுமை காத்தே ஆக வேண்டும். இருந்தாலும் ஒவ்வொரு நாள் ஆக ஆக மனம் லேசாக சோர்வை உணர ஆரம்பித்தது. தொழிலில் இருக்கும் சகாக்களிடம் இதனை சொல்ல முடியாது. அவர்கள் 4 வாரக் காத்திருப்பில் இருப்பார்கள். இந்த சோர்வு மெல்ல நாள் முழுக்க பரவுவதை சமீபத்தில் உணர்ந்தேன். தொழில் சார்ந்த பணிகள் தவிர்க்க முடியாதவை. அவை குறித்த எண்ணம் நாள் முழுவதும் மனதில் இருப்பது இயல்பானது எனினும் அந்த எண்ணத்தை எல்லா நேரமும் சுமப்பது தேவையற்றது என்று முடிவுக்கு வந்தேன். எனது தொழில் கட்டுமானமும் ரியல் எஸ்டேட்-டும் பகலில் பகல் வெளிச்சத்தில் நிகழ்வது. எங்கள் பணி என்பது காலை 9 மணியிலிருந்து இரவு 7 மணி வரை மட்டுமே நிகழ முடியும். அந்த நேரத்தை முழுமையாக தொழிலுக்கு அளிப்பது என்றும் மீதி நேரத்தில் அதனைக் குறித்து சிந்திக்காமல் இருப்பது என்றும் முடிவு செய்திருக்கிறேன். தொழில் அதன் செயல்முறை மற்றும் முன்னேற்றம் ஆகியவை குறித்து காலை 9 மணியிலிருந்து இரவு 7 மணி வரை மட்டுமே சிந்திப்பது செயல்படுவது மற்ற நேரங்களில் அதனை மனதிலிருந்து சற்று விலக்கி வைத்திருப்பது என்று முடிவு செய்திருக்கிறேன். 

இன்று நான் ஒரு நாளில் என்னென்ன செய்ய வேண்டும் என விரும்புகிறேன் என்பதைப் பட்டியலிட்டுக் கொண்டேன். 

எனக்கு தினமும் நடைப்பயிற்சி செய்ய வேண்டும். மனதில் ஏதாவது எண்ணமும் சிந்தனையும் எப்போதும் ஓடிக் கொண்டேயிருக்கும் என்பதால் நான் தினமும் நடப்பது என்பது அவசியம். நடந்தால் என உடல் சோர்ந்து ஓயும். அது எனக்கு மிகவும் நல்லதே. எனவே தினமும் நடப்பது என்று முடிவு செய்துள்ளேன். ஒரு நாளை நடைப்பயிற்சியுடன் துவக்குவது என்பதில் சமரசமில்லாமல் இருப்பது என்று முடிவு செய்திருக்கிறேன். 

நீண்ட தூர நடைக்குப் பின்னர் அடிப்படையான சில உடற்பயிற்சிகள் செய்ய உத்தேசித்துள்ளேன். 

புத்தக வாசிப்புக்கு தினமும் குறைந்தபட்சம் 3 மணி நேரம் ஒதுக்க வேண்டும். எழுத்துக்கு தினமும் 1 மணி நேரம். எந்த புற நெருக்கடியும் வாசிப்பை பாதிக்காத வண்ணம் வகுத்துக் கொள்ள வேண்டும். 

புதிய மொழி ஒன்றைக் கற்றுக் கொள்ள தினமும் ஒரு மணி நேரம் ஒதுக்க வேண்டும் என இருக்கிறேன். 

லௌகிகம் தவிர்க்க முடியாதது எனவே அதற்கு 10 மணி நேரம். எனது ஆரோக்கியத்துக்காகவும் நான் விரும்புவதை செய்வதற்காகவும் 10 மணி நேரம். 

இது எவ்விதம் நிகழ்கிறது என்பதை அவ்வப்போது பதிவு செய்கிறேன். 

மரம் மர்மம்

 எனது நண்பரின் மனையில் இருந்த மரங்களை வெட்டி அகற்றி மனையை தூய்மை செய்து கொடுக்க வேண்டிய பணியை ஏற்றிருந்தேன். கிட்டத்தட்ட ஏழு நாட்களாக அந்த பணியும் அதன் தொடர் பணிகளும் நடந்தன. நான் வழக்கமாக செல்லும் மரவாடியின் பணியாளர் தனக்குத் தெரிந்த மரம் வெட்டுபவரை ஏற்பாடு செய்து கொடுத்தார். மனையில் இருந்த மரங்களை வெட்டி அகற்ற மொத்தமாக ஒரு தொகையை நிர்ணயித்துக் கொண்டோம். 

பணியாளர்கள் மனநிலை என்பது ஒப்பந்தமாக தொகையை நிர்ணயம் செய்து கொண்டாலும் பணி தொடங்கும் முன் ஒரு தொகை எதிர்பார்ப்பார்கள். பணி நிகழும் போது தேனீர் செலவுக்கு உணவுக்கு என ஒரு தொகை எதிர்பார்ப்பார்கள். ஒப்பந்தமாகத்தானே வேலை செய்கிறீர்கள் என்று கேட்டால் ஒப்பந்தத் தொகையில் நாங்கள் வாங்கும் பணத்தை கழித்துக் கொள்ளுங்கள் என்பார்கள். ஒப்பந்தப் பணி என்பதால் அவர்கள் பணி செய்யும் நேரத்தில் வேறு வேலை பார்த்து விட்டு சற்று சாவகாசமாக வரலாம் என இருக்க முடியாது. பணி நிகழும் நேரம் முழுக்க அல்லது அதில் பெரும் பகுதி அங்கு இருக்க வேண்டிய நிலை இருக்கும். இந்த உரையாடல்கள் ஓய்வதில்லை. அவர்களும் கேட்டு ஓய்வதில்லை. நாங்களும் பதில் சொல்லி ஓய்வதில்லை. ஒவ்வொரு நாளும் புதிதாக எல்லாம் ஆரம்பமாகும். 

மரம் வெட்ட எவ்வளவு ஆகும் என 3 மரம் வெட்டிகளிடம் விசாரித்தேன். ஒருவர் 10,000 என்றார். இன்னொருத்தர் 25,000 என்றார். மூன்றாவது நபர் 26,000 என்றார். இரண்டு நாள் வேலை இருக்கும். குறைந்தபட்சம் தேவைப்படும் மொத்த பணியாளர் எண்ணிக்கை 8 என்பதாக இருக்கும் என நான் கணக்கிட்டிருந்தேன். பணியாளர் ஊதியம் 8000 ஆகும். மரம் வெட்டும் மெஷின் வாடகை 2000 ஆகும். எனது கணக்கீடு இவ்விதம் இருந்தது. எனவே முதல் மரம் வெட்டியை அழைத்து பணி செய்ய சொன்னேன். அவர் தனது தொகையை சற்று மாற்றியமைத்து மேலும் நாலாயிரம் கேட்டார். ஒப்பந்தத் தொகை 14,000 ஆனது. பெரிய துண்டுகள் இல்லாமல் சிறு விறகுகளை விற்பனை செய்து தருகிறேன் என்றார். எவ்வளவு தொகைக்கு விற்பனையாகும் என்று கேட்டேன். 6000 கிடைக்கும் என்றார். 14 லிருந்து 6 ஐ கழித்தால் 8 தான் செலவு என்பதால் பரவாயில்லை என ஒத்துக் கொண்டேன். 

முதல் நாள் 2 பணியாளர்கள் மட்டுமே வேலை செய்தனர். பாதிக்கும் மேற்பட்ட மரங்கள் வெட்டி சாய்க்கப்பட்டன. பாதி வேலையை முடித்து விட்டனர். பணியாளர்களைக் குறைத்து தனக்குக் கிடைக்கும் தொகையை அதிகமாக்கிக் கொள்கிறார் எனப் புரிந்து கொண்டேன். மறுநாள் 6 பணியாளர்கள் வந்திருந்தனர். அன்றைய தினம் 95 சதவீத பணிகளை நிறைவு செய்து விட்டு கிளம்பி விட்டனர். ஒப்பந்தத் தொகையை அளித்து விட்டேன். இருப்பினும் விறகை விற்பனை செய்யும் முயற்சியில் மிக்க முனைப்புடன் மரம் வெட்டி ஈடுபடவில்லை. 

ஊரில் இருந்த விறகுக் கடைகளுக்கு சென்று மரம் வெட்டிய விறகு இருக்கிறது விலைக்கு எடுத்துக் கொள்கிறீர்களா என்று கேட்டு வந்தேன். மொத்தம் 3 கடைகள். அதில் ஒருவர் விறகுத் தரகர் ஒருவரின் எண் அளித்து அவரிடம் பேசுமாறு சொன்னார். எனக்குத் தெரிந்த ஒருவர் ஹோட்டல் வைத்திருக்கிறார். அவர் ஹோட்டலில் விறகு அடுப்பு பயன்படுத்துவார்கள். அவரிடமும் கேட்டேன். அவர் அளித்ததும் அதே விறகுத் தரகரின் எண். அந்த விறகுத் தரகரின் எண்ணைத் தொடர்பு கொண்டு விறகைப் பார்த்து மதிப்பிடுமாறு கூறினேன். அவர் வந்து பார்த்து ரூ.6000 என மதிப்பிட்டார். எனது சம்மதத்தைத் தெரிவித்தேன். 

இரண்டு நாட்களில் அவர் வந்தார். இன்று காலை. அவர் இரண்டு பணியாளர்களை அழைத்து வந்தார். மூவருமே அறுபது வயதுக்கு மேற்பட்டவர்கள். ஒரு வண்டியில் விறகை ஏற்றினர். நானும் விறகு ஏற்ற சிறிது நேரம் உதவினேன். நீங்கள் ஏன் செய்கிறீர்கள் என்று மூவரும் கேட்டனர். வயது முதிர்ந்த மூன்று பேர் பாரம் சுமக்கும் போது சும்மா இருக்க மனது ஒத்துக் கொள்ளவில்லை ; எனவே மிகச் சிறு நேரம் நானும் சுமக்கிறேன் என்றேன். அதன் பின் அடுத்து செய்ய வேண்டிய பணிகள் குறித்து யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன். 

அப்போது மனை சுத்தம் செய்யப்படுவதைப் பார்த்து அந்த பகுதியில் குடியிருப்பவர் ஒருவர் வந்தார். அவர் ஒரு விவசாயி. 10 ஏக்கர் நிலம் வைத்திருக்கிறார். நெல்லுக்குப் பதிலாக தேக்கு பயிர் செய்யுங்கள் என்றேன். அவர் ஆர்வமாக இருந்தார். ஐ டி கம்பெனி ஊழியரின் தேக்கு பண்ணைக்கு அழைத்துச் சென்று காட்டுகிறேன் என்றேன். 

மரம் வெட்டி மாலை அலைபேசியில் அழைத்தார். அவர் சொன்ன இடத்துக்குச் சென்றேன். ரூ.5000 கொடுத்தார். முதியவர்கள் மூன்று பேர் பணியாளர்கள் என்பதால் அவர் கொடுத்த தொகையை அன்புடன் பெற்றுக் கொண்டேன். 

இந்த பணி செய்ததன் மூலம் மரம் வெட்டிகள், மரத் தரகர்கள், சில பணியாளர்கள் ஆகியோர் பழக்கமாகியிருக்கின்றனர். அது ஒரு லாபம். 9000 த்தில் மரம் வெட்டும் பணி முடிந்திருக்கிறது. அது இன்னொரு லாபம். இந்த பணிகள் அனைத்தும் மூன்று நாட்களில் முடிந்திருந்தால் நன்றாக இருந்திருக்கும். ஏழு நாள் ஆகி விட்டது. வேறொருவர் செய்திருந்தால் இன்னும் நாலு நாள் ஆகியிருக்கும் என சமாதானம் செய்து கொண்டேன்.  

புத்தாண்டு வாழ்த்துக்கள்

அனைவருக்கும் இனிய புத்தாண்டு வாழ்த்துக்கள். இந்த ஆண்டு அனைவருக்கும் சிறப்பானதாக அமையட்டும்.