நேற்று நானும் நண்பனும் நான்கு விஷ்ணு ஆலயங்களை சேவித்தோம். திருக்குடந்தை சார்ங்கபாணி, குடந்தை ராம சுவாமி, நாச்சியார் கோவில் ஸ்ரீநிவாஸன், திருக்கண்ணமங்கை பக்தவத்ஸலன்.
உலகம் சுழல சுழல நம் அனுபவங்கள் மேலும் நிறைகின்றன. சுகம் துக்கம் இன்பம் துன்பம் என பலவிதமான உணர்வுகளுக்கு ஆட்படுகிறோம். பலமுறை தரிசித்த ஆலயங்கள் என்றாலும் நேற்றைய தரிசனம் நெஞ்சத்தை உலுக்குவதாய் இருந்தது.
கிடந்த திருக்கோலத்தில் சார்ங்கபாணி பெருமாள். கருவறை நிறைய சயனித்திருக்கிறார். சுவாமியின் முகம் மூன்று வயது குழந்தையின் முகம் போல இருக்கிறது. ஒரு குழந்தை உறங்குவதைப் போல உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறான் மாயவன். உறங்கும் குழந்தையின் பாதங்களைத் தொடுவது போல அவனது பாதங்களை அகம் தொட்டது. அவன் கடவுள் இல்லை ; குழந்தை. குழந்தை மட்டுமே. நாராயணா நாராயணா நாராயணா என அவன் நாமத்தை மட்டுமே திரும்பத் திரும்ப சொல்லிக் கொண்டிருந்தேன். மனிதர்க்கு இறைமையன்றி வேறு துணை இல்லை. இதனை உணராத மனிதர் இல்லை. எனினும் அதனை முற்றாக உணர்ந்தவர்கள் வெகு சிலரே.
குடந்தை ராமசுவாமி ஆலயம் சென்றோம். ஸ்ரீராமன் பட்டாபிராமனாக காட்சி தரும் தலம். அரசியாக சீதை வீற்றிருக்க பட்டாபிராமன் அவளருகே அரசனாக அருள் புரிகிறான். ஸ்ரீராமனின் மூன்று தம்பிமார்களும் கருவறையில் இருக்கிறார்கள். அனுமன் ஒரு கையில் வீணையுடனும் இன்னொரு கையில் இராமாயணப் புத்தகத்துடனும் இராமனை கண்டு களித்தவாறு கருவறையில் இருக்கிறார்.
அரியணை அனுமன் தாங்க அங்கதன் உடைவாள் ஏந்த
பரதன் வெண்குடை கவிக்க இருவரும் கவரி வீச
விரைசெறி கமலத்தாள் சேர் வெண்ணையூர் சடையன் தங்கள்
மரபுளோர் கொடுக்க வாங்கி வசிட்டனே புனைந்தான் மௌலி
ராமசுவாமி கோவிலில் எனக்கு இந்த பாடல் நினைவுக்கு வந்தது. அயோத்தி மன்னனின் அரியணையை கருநாடகப் பகுதியான கிஷ்கிந்தையின் அமைச்சனான அனுமன் தாங்குகிறான். அதன் இளவரசான அங்கதன் இந்த அயோத்தி அரசிற்கு எப்போதும் கிஷ்கிந்தை துணை நிற்கும் என்பதற்கு அடையாளமாக உடைவாள் ஏந்துகிறான். திருவெண்ணெய் நல்லூர் சடையப்ப வள்ளலின் முன்னோர்கள் கிரீடத்தை எடுத்துக் கொடுக்க வசிஷ்டர் ஸ்ரீராமனுக்கு கிரீடம் சூட்டுகிறான். மகத்தான கவி உள்ளம் கண்ட மகத்தான கற்பனை.
நாச்சியார் கோவில் ஸ்ரீநிவாசப் பெருமாள் ஆலயத்தில் சேவித்தோம். பட்சிராஜனைக் கண்டோம். பட்சிகள் எப்போதும் இனியவை. அகத்தை மகிழச் செய்பவை. பட்சிராஜன் பெருமாளின் வாகனம். பெருமாள் எப்போதும் யோக நித்திரையில் சயனித்திருப்பவர். அவரை பக்தனுக்காக பக்தனிடம் கொண்டு சேர்க்கும் வாகனமாக இருக்கிறார் கருடன். கருடா உன் பராக்கிரமத்தின் முன்னால் எங்கள் குறைகள் சுவடின்றி அழியட்டும் என வேண்டிக் கொண்டேன். நின்ற திருக்கோலத்தில் தாயாருடன் சேர்ந்து காட்சி தருகிறார் ஸ்ரீநிவாசன்.
திருக்கண்ணமங்கை சென்றோம். அங்கே இருக்கும் திருக்குளம் தமிழகத்திலேயே பெரிய திருக்குளங்களில் ஒன்று. பக்தவத்சல பெருமாளை சேவித்தோம். அந்த ஆலயத்தின் தாயார் குறித்து வடலூர் வள்ளலார் ஒரு பாடல் இயற்றியிருக்கிறார்.
அமைப்பாளர் தனது நண்பர் ஒருவரைச் சந்திக்க சென்னை செல்கிறார். சென்னை செல்லத் திட்டமிடுவது என்பது அவருக்கு ஒரு மலையேற்றம் போல. நாளை காலை 7.40க்கு ரயில். மதியம் 1.10க்கு எழும்பூர் சென்றடையும். நண்பரின் அலுவலகத்துக்கு 2 மணிக்கு சென்று சேரலாம். நண்பருடன் மதிய உணவு. பின்னர் ஒரு மணி நேரம் உரையாடல். மாலை 5 மணிக்கு எழும்பூரில் ஊர் வழியே செல்லும் ரயில் இருக்கிறது. அதைப் பிடித்தால் இரவு 10 மணிக்கு வீடு திரும்பி விடலாம்.
நண்பர் மாநில அரசின் உயர் அதிகாரி. நிர்வாகத் திறனும் கூர்மதியும் கொண்டவர். அரசு அதிகாரியாயினும் இரக்கம் மிக்க இதயம் கொண்டவர். சென்ற ஆண்டு தீபாவளியை ஒட்டி அவரை சந்திக்க நேர்ந்தது. இந்த ஆண்டும் தீபாவளியை ஒட்டி சந்தித்தால் அதனை ஒரு மரபாக ஆக்கலாம் என்பது அமைப்பாளரின் எண்ணம்.
அவரது குழந்தைக்கு சென்ற ஆண்டு சில நூல்களைப் பரிசளித்தார் அமைப்பாளர். பரிசு என்றாலே அமைப்பாளருக்கு நூல்கள் தான். நூல்களைத் தவிர வேறு என்ன பரிசளிக்கலாம் என யோசித்து யோசித்துப் பார்த்து நூல்களே சிறந்த பரிசு என்ற முடிவுக்கே ஒவ்வொரு தடவையும் வருவார். இம்முறை வேறு முடிவுக்கு வரலாமா என்று யோசிக்கிறார். என்ன முடிவு எடுத்தார் என்பது நாளைக்குத் தான் தெரியும்.
நம் மரபு மங்களத்தை மேன்மை மிக்க வாழ்க்கை சாத்தியமாகக் காண்கிறது. ஆசியளிக்கும் போது ‘’மங்களம் உண்டாகட்டும்’’ என வாழ்த்துவது நமது நாட்டின் வழக்கம். ஓர் இடத்தில் மங்களம் நிறையும் போது அந்த இடத்தில் இருப்பவர்களின் அகங்கள் நெகிழ்கின்றன; மகிழ்கின்றன. நாம் நம்மை நமது சூழ்நிலைகளை இன்னும் ஆழமாக மேலும் தெளிவாகப் புரிந்து கொள்ள மங்களமான சூழ்நிலை துணை நிற்கிறது.
எனது நண்பர் ஒருவரைக் காண நேற்று சென்றிருந்தேன். ஊரிலிருந்து 3 மணி நேர பயண தூரத்தில் நண்பரின் இல்லம் அமைந்துள்ளது. அவருடன் எனக்கு நல்ல பழக்கம். இருப்பினும் அவரது வீட்டுக்கு முதல் முறையாக இப்போது தான் செல்கிறேன். அவருக்கு இரு குழந்தைகள். மகனின் பெயர் விவேகானந்தன். மகளின் பெயர் நிவேதிதா.
எனது பயணம் சட்டென முடிவானது. நண்பரின் மனைவி குறுகிய நேரத்தில் மிகச் சுவையான உணவை தயார் செய்திருந்தார். கோஸ் சாம்பார். வெண்டைக்காய் கறி. சேப்பங்கிழங்கு வறுவல். புளிக்குழம்பு. மதிய உணவின் நேரம் தாண்டியே சென்று சேர்ந்தேன் என்பதால் எனக்கு நல்ல பசி. திருப்தியாக உணவுண்டேன்.
நண்பரின் குழந்தைகள் ஒவ்வொருவராக பள்ளியிலிருந்து வந்தனர். நண்பரின் குடும்பத்தில் அனைவரும் நுண்கலையில் தேர்ச்சி கொண்டவர்களாக இருப்பது அதிசயிக்கத்தக்கது. நண்பர் ஓவியர் ; இலக்கிய வாசகர். நண்பரின் மனைவி ஓவியர். விவேக் இசை பயில்கிறான். நிவேதிதாவும் இசை பயில்கிறாள். நிவேதிதா சிறப்பாக ஓவியம் தீட்டுகிறாள்.
விவேக் எங்களுக்காக மிருதங்கம் வாசித்துக் காண்பித்தான். அவனது மெல்லிய விரல்கள் மிருதங்கத்தில் அதிர்வு உண்டாக்கி எழுப்பிய இசை நண்பரின் வீட்டையே மங்களத்தால் நிறையச் செய்தது. எங்கள் மனங்களும் மங்களத்தால் நிறைந்தன. இசை நிகழ்த்தும் மாயத்தை நாங்கள் அனைவரும் உணர்ந்தோம்.
பின்னர் நிவேதிதா கீ - போர்டில் சில ஒலிக்குறிப்புகளை வாசித்துக் காண்பித்தாள். அவள் வரைந்திருந்த நீல மலைத்தொடர் ஓவியங்களைக் காட்டினாள். எனக்கு ஒரு ஜென் கவிதை ஞாபகத்துக்கு வந்தது.
நீல மலைத்தொடர் தானாகவே
நீலமலைத்தொடராக இருக்கிறது
வெண்ணிற மேகங்கள் தாமாகவே
வெண்மேகங்களாய் இருக்கின்றன
நண்பரும் நண்பரின் குடும்பத்தினரும் அகத்துக்கு மிகவும் நெருக்கமானவர்கள் ஆனார்கள்.
குழந்தைகளுக்கு எனது பரிசாக சில புத்தகங்களை அனுப்பி வைக்க வேண்டும் என எண்ணினேன். சுவாமி சித்பவானந்தர் சுவாமி விவேகானந்தர், சகோதரி நிவேதிதை ஆகியோரின் சரிதத்தை எழுதியுள்ளார். அவற்றை அனுப்புவது பொருத்தமாக இருக்கும் என்று எண்ணினேன்.
முயன்றால், எல்லா உயிர்களும் இன்புற்று வாழும் உலகை உருவாக்க முடியும் என்ற நம்பிக்கை பிறந்தது.
ஓமந்தூர் பெரியவளைவு ராமசாமி ரெட்டியார்
காந்தி யுகம் இலட்சியவாதிகள் பலரை உருவாக்கியிருக்கிறது. மதிப்பீடுகளின்
மீது முழு நம்பிக்கை கொண்ட விழுமியங்களை தங்கள் வாழ்வின் நெறியாகவும் நடைமுறையாகவும்
கொண்ட நூற்றுக்கணக்கானோர் காந்தியால் ஊக்கம் பெற்று ஆன்மீகம், அரசியல், பொதுப்பணி,
மருத்துவம், கட்டுமானம் என பல துறைகளில் தங்கள் பங்களிப்பை அளித்துள்ளனர். தமிழகத்தில்
உருவான காந்தியர்கள் அனேகம். அவர்களில் முக்கியமானவர் ஓமந்தூர் பெரியவளைவு ராமசாமி
ரெட்டியார். அவர் காந்திய இயக்கத்துக்கும் காங்கிரஸ் கட்சிக்கும் நாட்டுக்கும் ஆற்றிய
தொண்டுகள் அளப்பரியவை. தனது வாழ்க்கைப்பாதையை அவர் அமைத்துக் கொண்ட விதம் மகத்தானது.
புதுச்சேரிக்கும் திண்டிவனத்துக்கும் இடையில் இருக்கும் சிறு
கிராமமான ஓமந்தூரில் பெரியவளைவு என் அழைக்கப்படும் விவசாயக் குடும்பத்தில் பிறந்தவர்
ராமசாமி ரெட்டியார். சிறு வ்யதிலிருந்தே விவசாயத்தின் மீது அவருக்கு பேரார்வம் இருந்திருக்கிறது.
அதிலும் தோட்டப்பயிர்கள் மீது வாழ்நாள் முழுவதும் தனிப்பிரியம் கொண்டவராயிருந்தார்.
எலுமிச்சையும் நெல்லியும் அவரது விருப்பத்துக்குரிய மரங்கள். அவரது உணவில் தினமும்
நெல்லிக்காய் பச்சடி இருந்திருக்கிறது. அவரைச் சந்திக்க வருபவர்களுக்கு நீரில் எலுமிச்சையும்
உப்பும் கலந்த எலுமிச்சை சாறு வழங்கப்பட்டிருக்கிறது.
விழுப்புரத்தில் தன் பள்ளிக் கல்வியை பயில்கிறார். காஞ்சி
சங்கராச்சாரியார் பூர்வாசிரமத்தில் அதே பள்ளியில் பயின்றவர். இருவரும் அப்பள்ளியில்
ஒரே காலத்தில் பய்ன்றிருக்கின்றனர். இருவரும் சக மாணவர்களாக இருந்திருக்கின்றனர். தந்தையின்
மறைவால் எட்டாம் வகுப்புக்கு மேல் தனது கல்வியைத் தொடர முடியாத ரெட்டியார் கிராமத்தில்
விவசாயம் பார்க்க ஆரம்பிக்கிறார். திருவாசகத்தின் மீதும் திருவருட்பா மீதும் பெரும்
ஈடுபாடு கொள்கிறார். மகாத்மா காந்தியால் ஈர்க்கப்பட்டு காங்கிரஸில் தன்னை இணைத்துக்
கொள்கிறார். காந்தியின் கதர் இயக்கத்துக்காக வாரம் ஒருநாள் தன் தோளில் கதராடைகளை சுமந்து
கொண்டு ஊர் ஊராக சென்று விற்பனை செய்திருக்கிறார்.கதர் இயக்கத்தில் பங்கு கொண்டதிலிருந்து
தனது வாழ்நாள் முழுவதும் கதர் ஆடையை மட்டுமே உடுத்தியிருக்கிறார். அப்பிரதேசத்தின்
பெரும் நிலக்கிழாரான அவர் காந்தியின் சொல்லுக்காக ஊர் ஊராக தனது தோளில் கதர்த் துணிகளை
சுமந்து கொண்டு நடந்து சென்று விற்பனை செய்யும் காட்சியை கற்பனை செய்து பார்க்கும்
போது பெருவியப்பு உண்டாகிறது.தாயின் விருப்பப்படி திருமணம் நிகழ்கிறது. மகன் பிறக்கிறான்.
மகன் பிறந்த சில ஆண்டுகளில் மகனும் மனைவியும் மரணம் அடைகிறார்கள். அதன் பின் தனது வாழ்வை
ஒரு துறவியைப் போல் வாழ்கிறார் ரெட்டியார். அரசியலில் உயர் பதவிகளை வகித்தாலும் தனது
எளிமையை அவர் எந்நாளும் கைவிடவில்லை.
தேடி வந்த பதவிகளிலிருந்து கூட சற்று தள்ளியிருப்பவராகவே எப்போதும்
இருந்திருக்கிறார். அத்தகைய அரசியல் தலைவர்களை உருவாக்கியிருக்கிறது என்பதே காந்திய
யுகத்தின் சிறப்பு. ஸ்ரீராமகிருஷ்ண பரமஹம்சர் மீதும் இராமலிங்க வள்ளலார் மீதும் பெரும்
பக்தி கொண்டவராக இருந்த ஓமந்தூரார் சென்னை மாகாண முதல்வராக இருந்து அப்பதவியிலிருந்து
அகன்ற பின் வடலூரில் வள்ளலார் குருகுலம் என்ற கல்வி அமைப்பை உருவாக்கி அங்கே கல்விப்பணி
ஆற்றுகிறார். சில நூறு பேரை மட்டுமே மக்கள்தொகையாகக் கொண்ட அக்கிராமத்தில் ஒரு மாநில
முன்னாள் முதலமைச்சர் மிக எளியவராய் கல்விப்பணி ஆற்றியதை நிகழ்த்தும் காட்சியை கற்பனை
செய்து பார்க்கும் போது இலட்சியவாதத்தின் மகத்துவத்தை உணர முடிகிறது. அப்போதைய சென்னை
மாகாணம் என்பது தற்போதுள்ள தமிழ்நாட்டுடன் கேரளத்தின் பெரும்பான்மையான பகுதிகளையும்
கர்நாடகத்தின் பெரும்பான்மையான பகுதியையும் தற்போதைய ஆந்திரா, தெலங்கானா மாநிலங்கள்
முழுமையையும் ஒரிஸ்ஸாவின் தென் பகுதியையும் தன்னகத்தே கொண்டது.
காஷ்மீர் சமஸ்தானம் இந்தியாவுடன் இணைவது தொடர்பாக நேரு மேற்கொண்ட
நடவடிக்கைகளிலும் மேற்கொண்ட அணுகுமுறையிலும் ஓமந்தூராருக்கு பெரும் ஏற்பின்மை இருந்திருக்கிறது.
ஹைதராபாத் நிஜாம் ஹைதராபாத்தை பாகிஸ்தானுடன் இணைக்க முயற்சிப்பதை சென்னை மாகாண முதலமைச்சராக
உன்னிப்பாக கவனித்து பிரதமர் நேருவுக்கு தேவையான எச்சரிக்கைகளை அளித்து சர்தார் வல்லபாய்
படேலுக்கு உறுதுணையாய் இருந்து ஹைதராபாத் இந்தியாவுடன் இணைவதில் முக்கிய பங்காற்றியிருக்கிறார்.
ஓமந்தூரார் புதுச்சேரிக்கு மிக அருகில் இருப்பவர். எனவே புதுச்சேரியின்
சூழ்நிலையை முழுவதும் உணர்ந்தவர். புதுச்சேரி இந்தியாவுடன் இணைவதில் நிகழ்ந்த காலதாமதம்
அவரை வருத்தம் அடையச் செய்கிறது. சில மாதங்களில் நிகழ்ந்திருக்க வேண்டிய நிகழ்வை ஆறு
வருடங்கள் என ஆக்கியது நேருவின் அரசு என்ற வருத்தம் அவருக்கு இருந்திருக்கிறது. புதுச்சேரி
இந்தியாவுடன் இணைந்ததில் ஓமந்தூராருக்கு பெரும் பங்கு உண்டு. அவர் சென்னை மாகாண முதல்வராக
இருந்த போதே புதுக்கோட்டை சமஸ்தானம் இந்தியாவுடன் இணைந்தது.
பகவான் ஸ்ரீரமண மகரிஷியின் சீடராக விளங்கியவர் ராமசாமி ரெட்டியார்.
ரமணாஸ்ரமத்தில் பல நாட்கள் தங்கும் வழக்கத்தைக் கொண்டவராய் இருந்திருக்கிறார். மாகாண
முதல்வர் பதவியை ஏற்பதா வேண்டாமா என்ற அகக் குழப்பம் ஏற்பட்ட போது ஸ்ரீரமணரிடம் அதனைத்
தெரிவித்திருக்கிறார். அடுத்த நாள் அங்கே இருந்தவர்களிடம் ரமணர் ஓமந்தூர் ரெட்டியாரை
சுட்டிக் காட்டி இவருக்கு கூடிய விரைவில் அரசாங்கத்தின் பெரிய பதவி வரப்போகிறது எனக்
கூறியிருக்கிறார்.புதுச்சேரியில் அரவிந்தருடனும் அரவிந்த ஆசிரமத்துடனும் நெருங்கிய
தொடர்பு உடையவராக இருந்திருக்கிறார். திருக்கோவிலூர் ஞானானந்த சுவாமிகளிடம் பக்தியும்
மரியாதையும் கொண்டவராயிருந்திருக்கிறார். திருப்பராய்த்துறை
சித்பவானந்த சுவாமிகளின் மீது பெரும் மதிப்பு கொண்டவர் ஓமந்தூரார்.
தொழிலதிபர் பொள்ளாச்சி நா. மகாலிங்கம் அவர்கள் ஓமந்தூரார்
மீது பெரும் மதிப்பும் பிரியமும் கொண்டவராக விளங்கியிருக்கிறார். ஓமந்தூர் ரெட்டியார்
வாழ்க்கை நூல் வடிவம் பெற வேண்டும் என்ற தீவிரமான விருப்பம் நா. மகாலிங்கம் அவர்களுக்கு
இருந்தது. தமிழின் பயண இலக்கியத்தின் முன்னோடியான சோமலெ அவர்களை ஓமந்தூர் ரெட்டியார்
அவர்களின் வாழ்க்கை வரலாற்றை எழுதுமாறு பணிக்கிறார் பொள்ளாச்சி மகாலிங்கம். ஆறு மாத
காலம் தமிழகமெங்கும் பயணித்து நூற்றுக்கணக்கானோரை நேரடியாகச் சந்தித்து இதழ்களையும்
ஆவணங்களையும் ஆய்வு செய்து சோமலெ அவர்கள் ஓமந்தூராரின் வாழ்க்கையை ‘’விவசாய முதலமைச்சர்’’
என்ற பெயரில் நூலாக எழுதியுள்ளார். வேதாரண்யம் குருகுலம் அதனை வெளியிட்டிருக்கிறது.
அவர் வாழ்வில் ஒரு சம்பவம் நடக்கிறது. ரெட்டியார் திண்டிவனத்தில்
ஒரு பெரியவரைச் சந்திக்கச் செல்கிறார். எவரையும் சந்திக்கச் செல்லும் போது மரியாதையின்
அடையாளமாக எலுமிச்சைப் பழம் அளிப்பது தமிழ் மரபு. எப்போதும் தன் தோட்டத்திலிருந்து
எலுமிச்சைப் பழம் கொண்டு செல்லும் ரெட்டியார் அன்று மறதியாக தோட்டத்தில் பழம் பறித்து
எடுத்துக் கொள்ளாமல் சென்று விட்டார். திண்டிவனத்தில் சாலையோரத்தில் எலுமிச்சைப் பழம் விற்கும் பாட்டியிடம் சென்று பழம் என்ன விலை
என்று கேட்கிறார் ரெட்டியார். பாட்டி விலையைக் கூற விலையை சற்று குறைத்துத் தருமாறு
கேட்கிறார் ரெட்டியார். அதற்கு அந்த பாட்டி இது பேரம் பேசி வாங்க வேண்டிய சரக்கு அல்ல
; ஓமந்தூர் ரெட்டியார் தோட்டத்தில் விளைந்தது. மரத்துக்குத் தேவையான ஊட்டத்தை சரியான
காலத்தில் கொடுத்து நாளும் அதன் வளர்ச்சியைக் கண்காணித்து அக்கறையுடன் பராமரித்து வளர்க்கப்பட்ட
மரத்தின் பழங்கள் இவை. மற்ற எலுமிச்சைப் பழங்களுக்கும் ரெட்டியார் தோட்டத்து பழங்களுக்கும்
தரத்திலும் உருவத்திலும் பெரும் வேறுபாடு உண்டு. தரமான பொருளுக்கு யாரும் பேரம் பேச
மாட்டார்கள் என்று கூறியிருக்கிறார் அந்த எலுமிச்சை விற்கும் பாட்டி.
ரெட்டியார் தோட்டத்து எலுமிச்சைப் பழங்கள் போல தமிழக அரசியலில்
ஓமந்தூர் பெரியவளைவு ராமசாமி ரெட்டியாரும் தனித்துவம் கொண்டவர்தான்.
சமீபத்தில் வெளியாகியிருக்கும் திரைப்படம் ஒன்றில் மெக்காலேவை சிறப்பிக்கும் வசனங்கள் பேசப்பட்டிருக்கின்றன. மெக்காலே அத்தகைய சிறப்புகளுக்கு உரியவரா என்பதை சிந்தித்துப் பார்ப்போம்.
இந்திய நிலத்தில் பயணிக்கும் எவருக்கும் எளிதில் புரியக் கூடிய விஷயம் இந்தியா ஒரு விவசாய நாடு என்பது. நிகழ்காலத்தில் கூட இந்தியா விவசாய நாடு என்பதிலிருந்து கடந்த 3000 ஆண்டு காலத்திலும் இந்தியா விவசாய நாடாகவே இருந்திருக்கிறது என்பதை எளிதில் புரிந்து கொள்ள முடியும். விவசாயத்தைத் தொழிலாகக் கொண்டவர்கள் அடைய வேண்டிய கல்வி என்பது பெரும்பாலும் விவசாயம் சார்ந்த கல்வியாக மட்டுமே இருந்திருக்கும் அல்லவா? ஊரில் பருவமழை பொழியும் காலங்கள் எவை ? விதை நேர்த்தி செய்வது எவ்வாறு? பயிர்களின் கால அளவுகள் என்ன? அறுவடை செய்யும் முறைகள் யாவை என்பதை பல்லாயிரம் ஆண்டுகளாக தங்கள் பாரம்பர்ய அறிவாக விவசாயிகள் கொண்டிருந்தனர். இந்தியாவின் விவசாய சமூகங்கள் கொண்டிருந்த இந்த பாரம்பர்ய கல்வியும் அதன் 3000 ஆண்டு தொடர்ச்சியுமே மகத்தான விஷயங்கள்.
சமூகவியலும் பொருளியலும் நெருங்கிய தொடர்பு கொண்டவை. பொருளியல் நிலையே சமூகங்களின் வாழ்நிலையை தீர்மானிக்கும் இடத்தில் இருக்கிறது. இந்தியாவில் கிராமங்கள் முழுமையான பொருளியல் அலகாக இருந்திருக்கின்றன. ஒரு கிராமத்தின் உற்பத்தி என்பது உணவு தானியங்களே. உற்பத்தி ஆகும் தானியங்கள் அந்த கிராமத்தில் இருப்பவர்களுக்குள்ளேயே பங்கிடப்பட்டன. அதன் இன்னொரு பக்கமாக, ஒரு கிராமத்திற்குள் பகிர்ந்து கொள்ளும் அளவிலேயே அந்த கிராமத்தின் உற்பத்தி இருந்திருக்கிறது. இந்த பொருளியல் அடிப்படையை புரிந்து கொண்டால் மட்டுமே இந்திய சமூகவியலைப் புரிந்து கொள்ள முடியும்.
ஒரு கிராமம் என்பது 1000 ஏக்கர் நிலம் கொண்டது. அதில் 500 ஏக்கர் விவசாய நிலமாக இருக்கும். ஒரு போகத்துக்கு ஏக்கருக்கு 2000 கிலோ நெல் கிடைப்பதாகக் கொள்ளமுடியும். எனில் 500 ஏக்கருக்கு 1,00,000 கிலோ உற்பத்தி ஆகும். ஒரு ஆண்டுக்கு இரண்டு போகங்கள் பயிரானால் 2,00,000 கிலோ உற்பத்தி ஆகும். கிராமத்தின் மக்கள் தொகை 2000. அவ்வாறெனில் அங்கே 400 குடும்பங்கள் இருப்பார்கள். இந்த 400 குடும்பங்களுக்கும் இடையே இந்த 2,00,000 கிலோ நெல்லே பரிவர்த்தனை ஆகும். இப்போது இங்கே ஒரு கேள்வி எழும். இந்த உற்பத்தி சமமாகப் பங்கிடப்பட்டிருக்குமா என்ற கேள்வி. இந்த 2000 மக்கள் தொகையில் நில உரிமையாளர்கள் இருப்பார்கள். நிலத்தில் பணி புரிபவர்கள் இருப்பார்கள். நிலத்தை உரிமை கொண்டவர்களுக்கு அதிகமாகவும் நிலத்தில் பணி புரிபவர்களுக்கு குறைவாகவுமே பங்கீடு இருந்திருக்கும். அதனை உச்சபட்ச பாரபட்சம் என்று கூற முடியாது. ஏனென்றால் கிராமத்தில் உற்பத்தி என்பது தானியம். அந்த தானியத்தை காலவரையறையின்றி சேமித்து வைக்க முடியாது. காலவரையறையின்றி சேமித்து வைக்க அது தங்கம் போன்ற உலோகம் இல்லை. விவசாயப் பணியாளர்களுக்கு ஊதியம் தானியமாகவே வழங்கப்பட்டது. இதில் இன்னொரு விஷயத்தையும் சேர்த்து யோசிக்க வேண்டும். விவசாயத்தில் விவசாயப் பணியாளரின் ஒத்துழைப்பு என்பது குறைந்தபட்சமாகவேனும் தேவை. நில உரிமையாளர்கள் ஒவ்வொருவரும் உடைமையாளர்கள் என்னும் வகையில் தனித்தனியானவர்களே. அவர்கள் ஒவ்வொருவரும் தங்கள் நிலத்தில் விளைச்சல் அதிகம் கிடைக்க பணியாளர்களின் உழைப்பை சார்ந்தே இருப்பவர். அந்த சார்பு முழுமையானது இல்லை எனினும் பகுதி அளவிலாவது சார்ந்தே இருந்தாக வேண்டும். இதில் இன்னொரு விஷயத்தையும் சேர்த்து யோசிக்க வேண்டும். ஒரு கிராமத்தில் நிலத்தில் பணி புரியும் விவசாயத் தொழிலாளர்கள் 300 பேர் இருப்பார்கள் என்றால் அந்த கிராமத்தின் 1000 ஏக்கர் நிலத்தையும் அந்த 300 பேரைக் கொண்டே விவசாயம் செய்ய முடியும். நிலத்தை உழுதல்,நீர் பாய்ச்சுதல், விதைத்தல், களை எடுத்தல், அறுவடை என அனைத்து பணிகளையும் இந்த 300 பேரே 1000 ஏக்கருக்கும் செய்ய வேண்டும். பயிர் என்பது பருவத்தே செய்ய வேண்டியது. பருவம் தப்பினால் வேளாண்மையில் நட்டம் வந்து விடும். எனவே ஒரு கிராமத்தில் விவசாயத்தில் அதிகபட்சமாக எத்தனை உழைப்பு சாத்தியமோ அந்த உழைப்பைக் கொண்டே ஒரு கிராமத்தின் பொருளியல் தீர்மானமாகும். அதன் சமூக நிலையும் தீர்மானமாகும். விவசாயத் தொழிலாளர்கள் பாரபட்சமாக நடத்தப் பட்டிருப்பார்களா? உடைமை என்னும் விஷயத்தில் மனிதர்கள் எப்போதும் பாரபட்சமாகவே நடந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். ஒரு இந்திய கிராமம் என்னும் அமைப்பில் அந்த பாரபட்சம் குறைவாக இருந்திருக்கும் என்று கூற முடியும். சோவியத் யூனியனில் கம்யூனிஸ்ட் தலைவரான ஜோசஃப் ஸ்டாலின் ஆட்சியாளராக இருந்த போது 70 லட்சம் விவசாயிகள் கொன்று அழிக்கப்பட்டார்கள் என்பதையும் ஸ்டாலின் அந்த படுகொலைச் சாவுகள் குறித்து ‘’ஒருவர் இறந்தால் அது துக்கம் ; ஒரு கோடி பேர் இறந்தால் அது புள்ளிவிபரம் எனக் கூறியதையும் இந்த விஷயத்துடன் சேர்த்து யோசிக்கலாம்.
உலக வரலாற்றை கவனிப்பவர்களால் ஒரு விஷயத்தை அவதானிக்க முடியும். அதாவது சுரண்டல் என்பது தொழில் மயமான சமூகத்திலேயே மிகப் பெரிய அளவில் மிக அதிக அளவில் நிகழ முடியும். தொழில் மயமான சமூகம் ஒரு மலை எனில் விவசாய சமூகம் என்பது சிறு கூழாங்கல்.
சமூகக் கட்ட்மானத்தை பொருளியல் கட்டுமானமாகப் பார்க்கும் பார்வை மார்க்ஸுக்கு இருந்தது. நான் மேலே கூறியிருக்கும் விஷயங்கள் இந்திய கிராமத்தை பொருளியல் கட்டுமானமாகப் பார்ப்பதிலிருந்து விளைந்தவை என்பதை எவரும் அறிய முடியும்.
உலக சமூகங்களைப் பற்றி இப்போது பல ஆய்வுகள் வெளிவந்திருக்கின்றன. அவை இணையத்தில் கொட்டிக் கிடக்கின்றன. கடந்த 2000 ஆண்டுகளாக உலகின் ஜி.டி.பி க்கு நாடுகளின் பங்களிப்பு எத்தனை சதவீதம் என அளவிடப்பட்டுள்ளது. பொது யுகம் 1800 வரை உலக ஜி.டி.பி யில் இந்தியா மற்றும் சீனாவின் பங்கு 90 சதவீதமாக இருந்திருக்கிறது.
தரம்பால் என்ற காந்திய அறிஞர் ‘’அழகிய மரம்’’ ( The beautiful tree) என்ற நூலை எழுதியிருக்கிறார். இந்திய பாரம்பர்ய கல்வி முறையின் மகத்துவம் குறித்து எழுதப்பட்ட நூல் அது. பிரிட்டிஷார் எவ்விதம் இந்தியக் கல்வி முறையை அழித்தனர் என்பதை பிரிட்டிஷ் ஆவணங்களைக் கொண்டே விளக்கி வெளிச்சம் போட்டு எடுத்துச் சொன்ன நூல் அது. இந்திய பாரம்பர்யக் கல்வி முறையை அழகிய மரம் என்று கூறியவர் மகாத்மா காந்தி. தனது நூலுக்கு அதனையே பெயராக சூட்டினார் தரம்பால்.
எனது தோழன் பள்ளி நாட்களிலிருந்து கிரிக்கெட் விளையாடக் கூடியவர். பத்து வயதிலிருந்து கிரிக்கெட் மட்டையும் கையுமாக இருப்பார். கல்லூரி கிரிக்கெட் அணியிலும் இருந்தார். பல ஊர்களுக்குச் சென்று விளையாடக் கூடியவர்.
அவரிடம் ‘’காவிரி போற்றுதும்’’ சார்பாக ஏதேனும் கிராமத்தில் உள்ள எல்லா குழந்தைகளுக்கும் அவர்கள் விரும்பும் விளையாட்டு உபகரணங்களான கால்பந்து , வாலிபால், பேட்மிட்டன், ரிங் பால் ஆகியவற்றை வழங்குவதற்கு உள்ள திட்டமிடல் குறித்து சொன்னேன். அவர் விளையாட்டு வீரர் என்பதால் இந்த விஷயத்தில் அவர் கூறும் யோசனைகள் நம் திட்டத்தை செழுமையாக்க பயன்படும் என எண்ணினேன்.
அவர் ஒரு அவதானத்தைக் கூறினார். 20 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் குழந்தைகளின் பெற்றோர் விளையாட்டு படிப்பில் குழந்தைகளுக்கு இருக்கும் ஆர்வத்தைக் குறைக்கக் கூடும் என எண்ணி குழந்தைகளை விளையாட அனுப்ப மாட்டார்கள். ஆனால் இப்போது கிராமம் நகரம் என பேதம் இல்லாமல் எல்லா குழந்தைகளும் அலைபேசியில் உள்ள ‘’கேம்ஸ்’’க்கு அடிமையாகி இருக்கின்றனர். எல்லா குடும்பங்களுக்கும் அலைபேசி சென்று சேர்ந்து விட்டது. எனவே எல்லா குடும்ப குழந்தைகளுக்கும் இந்த அடிமைத்தனம் வந்து விட்டது என்று சொன்னார்.
எதிர்மறையான சூழ்நிலை இருப்பது நாம் ஆற்ற வேண்டிய நற்செயலை நிகழ்த்தியே ஆக வேண்டியதன் அவசியத்தை மேலும் வலியுறுத்துகிறது.
பள்ளி நாட்களிலிருந்து எனது தோழனாக இருப்பவர் வீட்டிலிருந்து இரண்டு தெரு தள்ளி வசிக்கிறார். பள்ளி நாட்களில் எங்கள் பகுதியில் நூல் வாசிக்கும் பழக்கம் கொண்டவர் அவர். ராஜாஜியின் சக்கரவர்த்தித் திருமகன், மகாபாரதம் ஆகிய நூல்களை அவர் தனது வீட்டின் மாடிப்படியில் அமர்ந்து வாசிக்கும் காட்சி எனக்கு நன்றாக நினைவில் இருக்கிறது. கல்லூரிப் படிப்பு முடிந்ததும் உத்யோக நிமித்தமாக சென்னை சென்று விட்டார். தீபாவளி, பொங்கல் என பண்டிகை நாட்களில் ஓரிரு தினங்கள் ஊருக்கு வந்து விட்டு சென்னை சென்று விடுவார் என்பதால் கடந்த 20 ஆண்டுகளாக சாவகாசமாக உரையாட வாய்ப்பு கிடைக்கவில்லை. கடந்த இரண்டு வாரங்களில் அடிக்கடி தோழனை எங்கள் பகுதியில் காண முடிந்தது. ஒருநாள் விசாரித்த போது ஒரு பணியிலிருந்து இன்னொரு பணிக்கு மாறுவதால் ஒரு மாத இடைவெளி கிடைத்ததால் சொந்த ஊரில் சில நாட்கள் இருக்கலாம் என இங்கே இருப்பதாகக் கூறினார். கடந்த வாரத்தில் இரண்டு மூன்று முறை அவருடைய வீட்டுக்குச் சென்று அவரைச் சந்தித்தேன். தருமபுரம் வரை இரண்டு முறை வாக்கிங் சென்றோம். பள்ளி நாட்களின் பல நினைவுகளைப் பகிர்ந்து கொண்டது இருவருக்கும் மனதுக்கு மகிழ்ச்சியைத் தந்தது. இருவருமே எங்களுக்கு 20 வயது குறைந்து விட்டதாக எண்ணினோம். இன்று இருவரும் தரங்கம்பாடி கடற்கரைக்குச் சென்று வந்தோம். வழி நெடுக வாசிப்பு குறித்தும் வரலாறு குறித்தும் பேசிக் கொண்டோம். இன்னும் இரண்டு வாரம் அவர் இங்கே இருப்பார் என்பதால் மேலும் பல முறை சந்திக்க முடியும் என்பது மனதுக்கு மகிழ்ச்சியைத் தந்தது.
2016ம் ஆண்டு மயிலாடுதுறையிலிருந்து ரிஷிகேஷ் வரை 22 நாட்கள் மோட்டார்சைக்கிளில் பயணித்தேன். அப்பயணம் குறித்த பயணக் கட்டுரை சொல்வனம் இதழில் வெளியானது. அதன் இணைப்பு
எனது நண்பரின் அலுவலகத்தில் பணி புரியும் அலுவலர் சமீபத்தில் எனக்கு அறிமுகமானார். அவரது சொந்த ஊர் கீரனூர். திருவாரூர் மாவட்ட எல்லையில் அமைந்துள்ளது. அங்கிருந்து ஒரு கிலோமீட்டர் வடக்கே வந்தால் மயிலாடுதுறை மாவட்ட எல்லை வந்து விடும். அவரது ஊரின் சிவன் கோவில் குறித்து என்னிடம் சொன்னார். பழைய தஞ்சாவூர் மாவட்டம் என்பது எப்போதுமே வியப்பளிக்கக் கூடியது. நாம் வாழும் பகுதிக்கு மிக அருகில் ஒரு நாம் அதுவரை கேள்விப்படாத ஓர் ஆலயம் இருக்கும். அந்த ஆலயம் பேராலயமாகவும் இருக்கும். இங்கே தொன்மையான எல்லா ஆலயங்களும் பேராலயங்களே.
+1 படித்த போது கீரனூரிலிருந்து ஒரு மாணவன் எங்கள் வகுப்பின் சக மாணவனாக இருந்தான். அவனுடன் நல்ல நட்பு இருந்தது. அவன் கீரனூர் குறித்தும் அங்கே இருக்கும் ஆலயங்கள் குறித்தும் கூறியது நினைவுக்கு வந்தது. 25 ஆண்டுகளுக்கு முன் அவனைப் பார்த்தது. அதன் பின்னர் அவனைப் பார்க்கவில்லை.
நேற்று மாலை கீரனூர் ஆலயம் சென்றிருந்தேன். ஆலயம் , ஆலயக் குளம் இரண்டுமே பெரிதாக இருந்தன. நவராத்திரி காலம் ஆகையால் ஆகையால் கோவிலில் கொலு வைத்திருந்தனர். மாலை வழிபாட்டுக்கு கிராமத்தைச் சேர்ந்த 30 பேர் குழுமியிருந்தனர். கிராமத்தில் அப்போது மின்சாரம் இல்லை. ஆலயயத்தின் கருவறை தீபச் சுடரில் ஒளிர்ந்து கொண்டிருந்தது. சுடரொளியில் ஆலயம் கண்டது ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் சென்ற உணர்வை அளித்தது.
கொலுவின் ஒரு பகுதியாக ஓர் இளம்பெண்ணின் வாய்ப்பாட்டு கச்சேரி ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தது. அப்பெண் மிகச் சிறப்பாகப் பாடினார். அவரது குரல் மிக உணர்ச்சிகரமாக இருந்தது. தனது பாடல்கள் மூலம் அவ்வாலயத்தில் கலைமகளின் இருப்பை அனைவரையும் உணர வைத்தார். ‘’மாதர் தீங்குரல் பாட்டில் இருப்பாள்’’ என்ற பாரதியின் வரி என் நினைவில் எழுந்தது. கலை நம் உள்ளத்தைத் தொடும் போது நமது மனமும் உணர்வுகளும் நெகிழ்கின்றன. நாம் நம் மீது மானுடம் மீது மேலும் நம்பிக்கை கொள்கிறோம். அத்தகைய தருணங்கள் அரியவை ; தூயவை.
அப்பெண் பாடி முடித்த பின் சிறிது நேரம் காத்திருந்து அவரிடம் சென்று வணங்கி கச்சேரி சிறப்பாக இருந்தது என்று சொன்னேன். அவருக்கு மிகவும் மகிழ்ச்சி. அந்த பெண் கல்லூரிக் கல்வியை முடித்திருப்பார் என்று எண்ணினேன். ஆனால் அவர் +1 படிப்பதாகக் கூறினார். அவரது இசை அவரது ஆளுமையை உயர்த்தியுள்ளது என்பதைப் புரிந்து கொண்டேன்.
ஆண்டிற்கு 3 அல்லது 4 திரைப்படங்கள் பார்ப்பதுண்டு. திரைப்படங்களைத் திரையரங்கில் மட்டுமே பார்ப்பது எனது வழக்கம். சென்ற ஆண்டு ஆகஸ்ட்டில் ஒரு திரைப்படம் பார்த்தேன். அதன் பின் ஏதும் பார்த்ததாக நினைவில்லை. ஆண்டுக்கு 4 திரைப்படம் என்பது ஒப்பீட்டளவில் குறைவு எனினும் 3 மாதத்துக்கு ஒரு திரைப்படம் என்பதாக இருக்கும். திடீரென கடந்த ஓராண்டாக எந்த திரைப்படமும் பார்க்கவில்லை என்பது நினைவுக்கு வந்தது. என்ன காரணம் என யோசித்துப் பார்த்தேன்.
ஊரில் 4 திரையரங்குகள் இருந்தன.கடந்த ஓராண்டில் அதில் இரண்டு திரையரங்குகள் மூடப்பட்டு விட்டன. இப்போது 2 திரையரங்குகள் மட்டுமே உள்ளன. எனவே திரையிடப்படும் திரைப்படங்களின் எண்ணிக்கை குறைந்து விட்டது. திரைப்படம் பார்ப்பதும் குறைந்து விட்டது.
